Της Έλενας Πατρικίου. Στην Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ιονέσκο, ο κ. και η κυρία Μαρτέν περιμένουν στο σαλόνι του κ. και της κυρίας Σμιθ και συζητούν ευγενικά, σαν δύο ξένοι: «Νομίζω πως κάπου σας έχω ξαναδεί. Μένω στην οδό Μπρούμφιλντ 19». «Κι εγώ εκεί μένω, τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση! Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου». Νεκρές σχέσεις, νεκροί γάμοι, νεκροί άνθρωποι, που εξακολουθούν να μιλούν και να φέρονται κρατώντας «τους τύπους».
Σε μία κακή σκηνοθεσία του ίδιου έργου, ο κ. Σαμαράς και η κυρία Μπακογιάννη διευθετούν κάποιες «τελευταίες λεπτομέρειες»(!) για την επιστροφή της δεύτερης στο κόμμα του οποίου πρόεδρος είναι ο πρώτος: «Ανήκετε κι εσείς στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη; Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση. Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Στην ίδια παράσταση, με τους ίδιους νεκρούς ρόλους να περιφέρονται στα ίδια νεκρά σκηνικά, ο κύριος Βενιζέλος εξηγεί στα εναπομείναντα στελέχη του κόμματος στο οποίο, επιτέλους, προεδρεύει πως μόνον αυτός διαπραγματεύτηκε, μόνον αυτός ξέρει πού και πώς να διαπραγματεύεται, μόνον αυτός είναι σε θέση να διαπραγματευτεί ακολουθώντας τη μεγάλη διαπραγματευτική παράδοση των κεντροαριστερών διαπραγματευτών και αγωνίζεται να πουλήσει τη διαπραγματευτική πραμάτεια του (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους δια-πραγματευτάδες!). Τα άδεια, νεκρά πρόσωπα που τον παρακολουθούν, πρώην συν-υπουργοί και συν-διαπραγματευτές, μοιάζουν να λένε: «Είστε κι εσείς ΠΑΣΟΚ; Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση! Κι εγώ ΠΑΣΟΚ ήμουν. Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Στην ίδια τραγική, γκροτέσκα, αποτρόπαιη φάρσα, ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, συνταξιούχος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εισηγείται τη δυνατότητα οι «μεγάλες δυνάμεις» της Ευρώπης να κηρύσσουν σε χρεοκοπία ένα κράτος-μέλος και να αναλαμβάνουν τα δημοσιονομικά του, ακολουθώντας τη μεγάλη αποικιοκρατική παράδοσή του, κατά χτεσινή δήλωση του Ολάντ, «μεγάλου αποικιστή Ζιλ Φερί», της βικτωριανής βρετανικής αυτοκρατορίας και του πολέμου του οπίου. «Είσασταν κι εσείς στην Ινδοκίνα;», μοιάζουν να ρωτούν οι νεκρικές μάσκες πολιτικών και τραπεζιτών της πάλαι ποτέ ένδοξης αποικιοκρατικής Ευρώπης. «Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση. Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Στην επόμενη σκηνή, ο συνταξιούχος πρόεδρος της Bundesbank Άξελ Βέμπερ και ο συνταξιούχος γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Ροδρίγο ντε Ράτο (αμφότεροι κάτοχοι ονομάτων των οποίων οι συνηχήσεις παραπέμπουν σε τραγωδίες του Χρυσού ισπανικού αιώνα και του γερμανικού ρομαντισμού αντιστοίχως), προειδοποιούν πως η έξοδος του ελλαδικού προτεκτοράτου από την Ευρωζώνη θα «θρυμματίσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς» και θα προκαλέσει «έκρηξη στις ευρωπαϊκές πολιτικές». Προφανώς ο Σόιμπλε, που με την αναπηρική του καρέκλα μοιάζει να βγαίνει μάλλον από το Τέλος του Παιχνιδιού του Μπέκετ, θα ήθελε πολύ να τους απαντήσει: «Είστε κι εσείς μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση! Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Αλλά, παράλληλα, σε μία σκηνή τοποθετημένη ακριβώς απέναντι, παίζεται ένα έργο ακραίου και ανοικονόμητου, χυδαίου σχεδόν, ρεαλισμού. Σ’ αυτήν την σκηνή, της ρεαλιστικής αντίστιξης, από την επόμενη Τρίτη περικόπτονται κατά 12% οι κύριες συντάξεις άνω των 1.300 ευρώ. Σ’ αυτήν την σκηνή έληξε ήδη η μετενέργεια και οι κλαδικές συμβάσεις, αυτός ο βρόχος που έσφιγγε το λαιμό της ελληνικής… ανταγωνιστικότητας, μπορούν να θεωρούνται δυνάμει καταργημένες. Σ’ αυτήν την σκηνή, εύρωστοι και αποτελεσματικοί τεχνοκράτες εξετάζουν τους φακέλους των υποψηφιοτήτων για την αξιοποίηση του Ελληνικού.
Σ’ αυτήν την άλλη σκηνή, όπου μέσα από την αφόρητη πεζότητα του ρεαλισμού μοιάζει να γεννιέται μια άλλη αισθητική, «με λογισμό και μ’ όνειρο» και με μια δυναμική που ακόμα δεν μπορεί να υπολογιστεί, ίσως η συμπόρευση με την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει, όπως έγραψαν οι Cedric Durand και Razmig Keucheyan στην προχθεσινή Liberation, αυτό που ήταν για τη γενιά του ’60 η υποστήριξη της ανεξαρτησίας του Βιετνάμ. Και, ακόμα περισσότερο, η μόνη ελπίδα για την σωτηρία της ίδιας της Ευρώπης. Ίσως. Σ’ αυτήν την άλλη σκηνή που προσπαθούμε τώρα να στήσουμε.
Στην ίδια παράσταση, με τους ίδιους νεκρούς ρόλους να περιφέρονται στα ίδια νεκρά σκηνικά, ο κύριος Βενιζέλος εξηγεί στα εναπομείναντα στελέχη του κόμματος στο οποίο, επιτέλους, προεδρεύει πως μόνον αυτός διαπραγματεύτηκε, μόνον αυτός ξέρει πού και πώς να διαπραγματεύεται, μόνον αυτός είναι σε θέση να διαπραγματευτεί ακολουθώντας τη μεγάλη διαπραγματευτική παράδοση των κεντροαριστερών διαπραγματευτών και αγωνίζεται να πουλήσει τη διαπραγματευτική πραμάτεια του (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους δια-πραγματευτάδες!). Τα άδεια, νεκρά πρόσωπα που τον παρακολουθούν, πρώην συν-υπουργοί και συν-διαπραγματευτές, μοιάζουν να λένε: «Είστε κι εσείς ΠΑΣΟΚ; Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση! Κι εγώ ΠΑΣΟΚ ήμουν. Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Στην ίδια τραγική, γκροτέσκα, αποτρόπαιη φάρσα, ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, συνταξιούχος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εισηγείται τη δυνατότητα οι «μεγάλες δυνάμεις» της Ευρώπης να κηρύσσουν σε χρεοκοπία ένα κράτος-μέλος και να αναλαμβάνουν τα δημοσιονομικά του, ακολουθώντας τη μεγάλη αποικιοκρατική παράδοσή του, κατά χτεσινή δήλωση του Ολάντ, «μεγάλου αποικιστή Ζιλ Φερί», της βικτωριανής βρετανικής αυτοκρατορίας και του πολέμου του οπίου. «Είσασταν κι εσείς στην Ινδοκίνα;», μοιάζουν να ρωτούν οι νεκρικές μάσκες πολιτικών και τραπεζιτών της πάλαι ποτέ ένδοξης αποικιοκρατικής Ευρώπης. «Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση. Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Στην επόμενη σκηνή, ο συνταξιούχος πρόεδρος της Bundesbank Άξελ Βέμπερ και ο συνταξιούχος γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Ροδρίγο ντε Ράτο (αμφότεροι κάτοχοι ονομάτων των οποίων οι συνηχήσεις παραπέμπουν σε τραγωδίες του Χρυσού ισπανικού αιώνα και του γερμανικού ρομαντισμού αντιστοίχως), προειδοποιούν πως η έξοδος του ελλαδικού προτεκτοράτου από την Ευρωζώνη θα «θρυμματίσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς» και θα προκαλέσει «έκρηξη στις ευρωπαϊκές πολιτικές». Προφανώς ο Σόιμπλε, που με την αναπηρική του καρέκλα μοιάζει να βγαίνει μάλλον από το Τέλος του Παιχνιδιού του Μπέκετ, θα ήθελε πολύ να τους απαντήσει: «Είστε κι εσείς μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Τι παράξενο, τι περίεργο και τι σύμπτωση! Αλλά δεν σας θυμάμαι καθόλου».
Αλλά, παράλληλα, σε μία σκηνή τοποθετημένη ακριβώς απέναντι, παίζεται ένα έργο ακραίου και ανοικονόμητου, χυδαίου σχεδόν, ρεαλισμού. Σ’ αυτήν την σκηνή, της ρεαλιστικής αντίστιξης, από την επόμενη Τρίτη περικόπτονται κατά 12% οι κύριες συντάξεις άνω των 1.300 ευρώ. Σ’ αυτήν την σκηνή έληξε ήδη η μετενέργεια και οι κλαδικές συμβάσεις, αυτός ο βρόχος που έσφιγγε το λαιμό της ελληνικής… ανταγωνιστικότητας, μπορούν να θεωρούνται δυνάμει καταργημένες. Σ’ αυτήν την σκηνή, εύρωστοι και αποτελεσματικοί τεχνοκράτες εξετάζουν τους φακέλους των υποψηφιοτήτων για την αξιοποίηση του Ελληνικού.
Σ’ αυτήν την άλλη σκηνή, όπου μέσα από την αφόρητη πεζότητα του ρεαλισμού μοιάζει να γεννιέται μια άλλη αισθητική, «με λογισμό και μ’ όνειρο» και με μια δυναμική που ακόμα δεν μπορεί να υπολογιστεί, ίσως η συμπόρευση με την ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει, όπως έγραψαν οι Cedric Durand και Razmig Keucheyan στην προχθεσινή Liberation, αυτό που ήταν για τη γενιά του ’60 η υποστήριξη της ανεξαρτησίας του Βιετνάμ. Και, ακόμα περισσότερο, η μόνη ελπίδα για την σωτηρία της ίδιας της Ευρώπης. Ίσως. Σ’ αυτήν την άλλη σκηνή που προσπαθούμε τώρα να στήσουμε.
Σχόλια
