Ήταν 1953, αν θυμάμαι καλά.
Εγώ πρωτάκι στο 8ο Δημοτικό στη Μυτιλήνη, στο Συνοικισμό.
Μια μέρα, στο μεγάλο διάλειμμα, έβαλαν στην αυλή του σχολείου ένα μεγάλο τραπέζι, έστρωσαν ένα μουσαμά και πάνω του έβαλαν μια μεγάλη χύτρα και κάτι κουτιά.
Εμείς στη σειρά, με τσίγκινα κατσαρόλια και κάποιοι με «καστανιές», όπως μας είχαν πει την προηγούμενη.
Η κυρά-Θοδώρα, που πούλαγε καραμέλες και κουλούρια στα διαλείμματα, άνοιξε τα κουτιά και με μιας εμφανίστηκε μια στήλη κίτρινη, που μας είπε πως ήταν τυρί και μια άλλη μισολειωμένη, που μας είπε πως είναι βούτυρο.
Παρατάχτηκαν πίσω από το τραπέζι οι δάσκαλοι και μας μίλησε ο κ. Διευθυντής.
– Παιδιά μου, από σήμερα θα έχουμε καθημερινά τούτο το όμορφο γεύμα, που είναι προσφορά των φίλων μας των Αμερικάνων, της ΟΥΝΤΡΑ.
Καλή σας όρεξη!
Ένα νερό-γάλα σκόνη, ένα κίτρινο πράγμα λάστιχο που το λέγαν τυρί και ένα παχύρευστο υγρό, που το λέγαν βούτυρο.
Στη Μυτιλήνη των ονομαστών γαλακτοκομικών!
Αυτό που θυμάμαι καλά από τούτο το «όμορφο γεύμα», είναι μια ταγγισμένη λαδίλα και μια απορία.
– Τι διάβολο, τέτοια σιχάματα θα βγάζει και η κατσικούλα μου, η Μπέλλα, σαν μεγαλώσει;
Τούτο το «όμορφο γεύμα», δεν κράτησε πολύ.
Κάτι ακούστηκε για λαμογιές «υπευθύνων» με τις αποστολές της UNRRA και τρελές κονομισιές και πάει το «όμορφο γεύμα».
Όταν είδα το βιντεάκι της κυβέρνησης που διαφήμιζε τα σχολικά γεύματα, το πρώτο που ένοιωσα, ήταν αυτή η αίσθηση της ταγγισμένης λαδίλας, στο στόμα μου από «το γεύμα» της ΟΥΝΤΡΑ, το 1953 στο 8ο Δημοτικό, στον προσφυγικό Συνοικισμό, στη Μυτιλήνη.
Ανατρίχιασα.
Τόσο γρήγορα πάμε, τόσο πολύ πίσω!
– Μισό εκατομμύριο παιδιά στη χώρα μας ζουν σε φτωχές οικογένειες.
– Το 37,5% των παιδιών έως 17 ετών στην Ελλάδα κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό, σύμφωνα με στοιχεία για το 2016 της Eurostat.
– Ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης.
Μια μαυρίλα!
Καταδικάζουν το μέλλον μας, χρόνια τώρα.
Και πάνε να εξιλεωθούνε, προσφέροντας στη μικρή Λόλα, ένα πιάτο φαΐ που το διαφημίζουν ξεδιάντροπα.
Λόλα, να ένα γεύμα!
Βέβαια, όχι ένα όποιο κι όποιο γεύμα.
Είναι μεσογειακό γεύμα, όχι σαν το ταγγιασμένο της ΟΥΝΤΡΑ τότε στη Μυτιλήνη του ’53. Τώρα είναι βιολογικό.
Και είναι μικρή μου Λόλα, προσεγμένα τα υλικά, γιατί σε βλέπω και λίγο υπέρβαρη και δεν είναι σωστό να μην έχεις να φας και να είσαι και παχύσαρκη…
Ήταν, λένε, δίκαιο, μικρή Λόλα, και το έκαναν πράξη.
Μου φαίνεται απίστευτο, πως έφτιαξαν «αριστεροί» τούτο το ανάλγητο σποτάκι.
Κάτω από σελοφάν συσκευασίες, φρέσκα λαχανικά, διαιτολογικές συνταγές και όμορφες λέξεις όπως «αλληλεγγύη», πάνε να κρύψουν τις ευθύνες τους για την πιο άγρια φτωχοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς.
Για την καταδίκη της μικρής Λόλας στην ανάγκη για ένα πιάτο φαΐ!
Όμως αυτό που θεωρώ περισσότερο αισχρό και από το ίδιο το κυβερνητικό σποτ, είναι τα επιχειρήματα τους για την «υπεράσπισή» του.
– Δεν είναι μια βοήθεια;
– Δεν είναι μια ανάσα;
– Δεν είναι αλληλεγγύη;
Δεν είναι αισχρό, λέω εγώ, να σφίγγεις το λαιμό μιας κοινωνίας και να διαφημίζεις τη «μια ανάσα» που της επιτρέπεις;
Δε θέλει ένα «γεύμα μεσογειακό» η Λόλα.
Θέλει να έχουν δουλειά οι γονείς της, να είναι το σπίτι τους δικό τους και όχι της τράπεζας, να έχει ρεύμα και νερό στο σπίτι, όμορφο σχολείο και οι παππούδες της να παίρνουν τα φάρμακα που χρειάζονται, χωρίς δανεικά.
Θέλει στο τραπέζι του σπιτιού της να έχουν όλοι φαγητό, να ’ναι και τα αδέρφια και οι φίλοι της χορτάτοι.
Θέλει πίσω το κόκκινο μήλο που της πήρατε και το κάνατε ένα πιάτο φαΐ-βοήθημα.
Της το χρωστάτε.
Και θα το διεκδικήσει.
Άντε, να πάψει να με κυνηγά κι’ εμένα αυτή η ταγγίλα, από το «όμορφο γεύμα» της ΟΥΝΤΡΑ, το ’53 στη Μυτιλήνη.
