Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Οι εργοδότες πήραν το όπλο τους. Και αυτό το όπλο ενάντια στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων στο χώρο της ενημέρωσης δεν είναι άλλο από τους υποτακτικούς τους.
Τους «Εφιάλτες» που χωρίς αιδώ, χωρίς καν ανταμοιβή, όπως έδειξε η ιστορία, ανοίγουν την τελευταία πόρτα αντίστασης και αντίδρασης. Για να περάσει ο οδοστρωτήρας των επιθετικών σχεδίων της εργοδοσίας.
Η επίθεση των αφεντικών στα Μedia κλιμακώθηκε αυτές τις μέρες. Σε όλα τα Μέσα, μικρά και μεγάλα, παραδοσιακά ή ψηφιακά, ταυτόχρονα ξέσπασε η θύελλα. Νέες ανακοινώσεις για μειώσεις αμοιβών, απολύσεις σε όσες εφημερίδες αντιστέκονται στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων, τρομοκρατία, αγωγές και έφοδοι εισαγγελέα και αστυνομίας. Το κράτος με τους μηχανισμούς του πάει χέρι – χέρι με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, ακόμη κι αν αυτοί εμφανίζονται ως «χρεώστες», «κυνηγημένοι» για χρέη στο Δημόσιο. Η ένταση της επίθεσης κλιμακώθηκε μόλις διαπιστώθηκε πως η αντίσταση των εργαζομένων αρχίζει να παίρνει συλλογικές μορφές και να γίνεται μαζική. Αυτή τη φορά οι δημοσιογράφοι, χωμένοι και χαμένοι στην αναξιοπιστία του επαγγέλματός τους, στριμωγμένοι από την κοινωνία, ξεζουμισμένοι από την υπερεντατικοποίηση και τις περικοπές της προηγούμενης χρονιάς, ψέλλισαν ή φώναξαν τα πρώτα τους «όχι» στην εργοδοσία.
Στον ΔΟΛ προειδοποίησαν με απεργία διαρκείας, αν ο Σταύρος Ψυχάρης επιμείνει στις μειώσεις 20%. Στον Σκάι αποφάσισαν να μη βάλουν την υπογραφή τους για δεύτερη φορά σε νέες μειώσεις μισθών. Στο Κέρδος οι απλήρωτοι αντιστέκονται συλλογικά στις ατομικές συμβάσεις και απειλούνται με απολύσεις, ενώ βρίσκονται από την Πέμπτη το απόγευμα σε απεργία. Στο Alter οι απλήρωτοι εργαζόμενοι παραμένουν στο κτίριο απαιτώντας τα δεδουλευμένα τους, βγάζοντας κάρτες στον αέρα του καναλιού που δεν εκπέμπει πρόγραμμα. Στον Αδέσμευτο Τύπο απαίτησαν μετά από μήνες τα χρωστούμενα. Στην ΕΡΤ προχώρησαν ουσιαστικά σε απεργίες διαρκείας ενάντια στην επιβολή της συρρίκνωσης και του ενιαίου «φτωχολόγιου».
Σε αντίθεση με άλλες περιόδους το σωματείο τους, η ΕΣΗΕΑ, με εκλεγμένο προεδρείο πλέον και με τους εκπροσώπους των αριστερών παρατάξεων και μόνο να βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο και δίπλα στους εργαζόμενους των Μέσων, κηρύχθηκαν απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες, δίπλα στους αγώνες της Χαλυβουργίας, των γιατρών, των κινημάτων για το χαράτσι, ακούγονται και επικοινωνούνται -σε χώρους δουλειάς και όχι σε χώρους τηλεοπτικής πραγματικότητας- οι αγώνες της Ελευθεροτυπίας ή του Alter.
Τα μηνύματα τα έπιασαν πρώτα από όλους οι εργοδότες. Και χτύπησαν ακαριαία με όλα τους τα όπλα. Με την κυβέρνηση υποτακτικών που μέσω της διοίκησης της ΕΡΤ έστειλε την απεργία διαρκείας στα δικαστήρια. Με τους εργοδοτικούς δημοσιογράφους που ανέλαβαν καθήκοντα να συνετίσουν τους αντιδρούντες δημοσιογράφους.
Στην κορυφή της επίθεσης βρέθηκε ο Σκάι, προπύργιο της τροϊκανής ενημέρωσης. Η ιδιοκτησία και κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά της απεργίας και έβαλε τους απεργοσπάστες στον αέρα. Μέχρι που τους υποσχέθηκε πως αν διαγραφούν από την ΕΣΗΕΑ θα τους καλύψει τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες. Στο Νέο Φάληρο αλλά και Τα Νέα του ΔΟΛ οι απεργοσπάστες είναι πολλοί. Αποδείχθηκε στον αέρα, αποδείχθηκε από τις πράξεις. Στα μικρόφωνα του Σκάι βγήκαν έως και εκλεγμένοι συνδικαλιστές να ψελλίσουν για τα προβλήματα των ΜΜΕ, βγήκαν παρουσιαστές που ανακαλύπτουν μυξοκλαίγοντας την ήττα του λάιφ στάιλ τους. Στα Νέα ο Σταύρος Ψυχάρης «έπεισε» την 3μελή επιχειρησιακή επιτροπή δημοσιογράφων πως η μείωση 20% στους μισθούς τους είναι για το συμφέρον των συντακτών της εφημερίδας…
Στη φωτιά του πολέμου που άναψε στα ΜΜΕ φτάνει η στιγμή της κορύφωσης. Όχι τόσο για το αν θα μειωθούν οι μισθοί ή για το αν θα γίνουν νέες περικοπές. Φθάνει η στιγμή για τους δημοσιογράφους να διαλέξουν με ποια πλευρά θα είναι: Με τη δημοσιογραφία και τις αρχές της ενημέρωσης για την κοινωνία ή θα συμφωνήσουν στην ένταξή τους σε ένα νέο επάγγελμα που γεννιέται και που δεν είναι άλλο από αυτό του πληροφοριοδότη των εργοδοτών προς την κοινωνία. Το δεύτερο δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα επιβίωσης στα ΜΜΕ που τώρα διαμορφώνονται.
Η επίθεση των αφεντικών στα Μedia κλιμακώθηκε αυτές τις μέρες. Σε όλα τα Μέσα, μικρά και μεγάλα, παραδοσιακά ή ψηφιακά, ταυτόχρονα ξέσπασε η θύελλα. Νέες ανακοινώσεις για μειώσεις αμοιβών, απολύσεις σε όσες εφημερίδες αντιστέκονται στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων, τρομοκρατία, αγωγές και έφοδοι εισαγγελέα και αστυνομίας. Το κράτος με τους μηχανισμούς του πάει χέρι – χέρι με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, ακόμη κι αν αυτοί εμφανίζονται ως «χρεώστες», «κυνηγημένοι» για χρέη στο Δημόσιο. Η ένταση της επίθεσης κλιμακώθηκε μόλις διαπιστώθηκε πως η αντίσταση των εργαζομένων αρχίζει να παίρνει συλλογικές μορφές και να γίνεται μαζική. Αυτή τη φορά οι δημοσιογράφοι, χωμένοι και χαμένοι στην αναξιοπιστία του επαγγέλματός τους, στριμωγμένοι από την κοινωνία, ξεζουμισμένοι από την υπερεντατικοποίηση και τις περικοπές της προηγούμενης χρονιάς, ψέλλισαν ή φώναξαν τα πρώτα τους «όχι» στην εργοδοσία.
Στον ΔΟΛ προειδοποίησαν με απεργία διαρκείας, αν ο Σταύρος Ψυχάρης επιμείνει στις μειώσεις 20%. Στον Σκάι αποφάσισαν να μη βάλουν την υπογραφή τους για δεύτερη φορά σε νέες μειώσεις μισθών. Στο Κέρδος οι απλήρωτοι αντιστέκονται συλλογικά στις ατομικές συμβάσεις και απειλούνται με απολύσεις, ενώ βρίσκονται από την Πέμπτη το απόγευμα σε απεργία. Στο Alter οι απλήρωτοι εργαζόμενοι παραμένουν στο κτίριο απαιτώντας τα δεδουλευμένα τους, βγάζοντας κάρτες στον αέρα του καναλιού που δεν εκπέμπει πρόγραμμα. Στον Αδέσμευτο Τύπο απαίτησαν μετά από μήνες τα χρωστούμενα. Στην ΕΡΤ προχώρησαν ουσιαστικά σε απεργίες διαρκείας ενάντια στην επιβολή της συρρίκνωσης και του ενιαίου «φτωχολόγιου».
Σε αντίθεση με άλλες περιόδους το σωματείο τους, η ΕΣΗΕΑ, με εκλεγμένο προεδρείο πλέον και με τους εκπροσώπους των αριστερών παρατάξεων και μόνο να βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο και δίπλα στους εργαζόμενους των Μέσων, κηρύχθηκαν απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες, δίπλα στους αγώνες της Χαλυβουργίας, των γιατρών, των κινημάτων για το χαράτσι, ακούγονται και επικοινωνούνται -σε χώρους δουλειάς και όχι σε χώρους τηλεοπτικής πραγματικότητας- οι αγώνες της Ελευθεροτυπίας ή του Alter.
Τα μηνύματα τα έπιασαν πρώτα από όλους οι εργοδότες. Και χτύπησαν ακαριαία με όλα τους τα όπλα. Με την κυβέρνηση υποτακτικών που μέσω της διοίκησης της ΕΡΤ έστειλε την απεργία διαρκείας στα δικαστήρια. Με τους εργοδοτικούς δημοσιογράφους που ανέλαβαν καθήκοντα να συνετίσουν τους αντιδρούντες δημοσιογράφους.
Στην κορυφή της επίθεσης βρέθηκε ο Σκάι, προπύργιο της τροϊκανής ενημέρωσης. Η ιδιοκτησία και κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά της απεργίας και έβαλε τους απεργοσπάστες στον αέρα. Μέχρι που τους υποσχέθηκε πως αν διαγραφούν από την ΕΣΗΕΑ θα τους καλύψει τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες. Στο Νέο Φάληρο αλλά και Τα Νέα του ΔΟΛ οι απεργοσπάστες είναι πολλοί. Αποδείχθηκε στον αέρα, αποδείχθηκε από τις πράξεις. Στα μικρόφωνα του Σκάι βγήκαν έως και εκλεγμένοι συνδικαλιστές να ψελλίσουν για τα προβλήματα των ΜΜΕ, βγήκαν παρουσιαστές που ανακαλύπτουν μυξοκλαίγοντας την ήττα του λάιφ στάιλ τους. Στα Νέα ο Σταύρος Ψυχάρης «έπεισε» την 3μελή επιχειρησιακή επιτροπή δημοσιογράφων πως η μείωση 20% στους μισθούς τους είναι για το συμφέρον των συντακτών της εφημερίδας…
Στη φωτιά του πολέμου που άναψε στα ΜΜΕ φτάνει η στιγμή της κορύφωσης. Όχι τόσο για το αν θα μειωθούν οι μισθοί ή για το αν θα γίνουν νέες περικοπές. Φθάνει η στιγμή για τους δημοσιογράφους να διαλέξουν με ποια πλευρά θα είναι: Με τη δημοσιογραφία και τις αρχές της ενημέρωσης για την κοινωνία ή θα συμφωνήσουν στην ένταξή τους σε ένα νέο επάγγελμα που γεννιέται και που δεν είναι άλλο από αυτό του πληροφοριοδότη των εργοδοτών προς την κοινωνία. Το δεύτερο δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα επιβίωσης στα ΜΜΕ που τώρα διαμορφώνονται.
Σχόλια
