Προδημοσίευση από το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Α/συνεχεια
Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, από τις Εκδόσεις Α/συνέχεια, το βιβλίο της Λέιλα Χάλεντ ο Λαός μου θα ζήσει.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο πριν από 40 χρόνια και αφορά την αυτογραφία της μεγάλης Παλαιστίνιας επαναστάτριας. Μέσα από τις γραμμές του αναβιώνουν οι αγώνες του παλαιστινιακού λαού, περιγράφεται αναλυτικά το παλαιστινιακό πρόβλημα και αναδεικνύεται ότι η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, ως κράτος-επιτηρητής των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή, ήταν εξαρχής ένα σχέδιο επεξεργασμένο από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις.
Δημοσιεύουμε, παρακάτω, τον πρόλογο του βιβλίου γραμμένο από την Ιωάννα Ραδαίου.
Το μεγαλύτερο ερώτημα που τέθηκε, όταν άρχισε η προετοιμασία αυτής της έκδοσης, ήταν αν έχει νόημα να κυκλοφορήσει στα ελληνικά ένα βιβλίο που είχε εκδοθεί πριν τέσσερις δεκαετίες. Η αρχική αγγλική έκδοση είναι πλέον εξαιρετικά σπάνια και ακριβή για όποιον μπορέσει να βρει αντίτυπο. Αυτό από μόνο του δίνει μια ιδιαίτερη αξία στην παρούσα κυκλοφορία, που προσφέρει τη δυνατότητα να διασωθεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο, μια προσωπική αφήγηση των γεγονότων που ακολούθησαν την Νάκμπα –καταστροφή– της Παλαιστίνης το 1948, διά στόματος ενός από τα μεγαλύτερα σύμβολα της παλαιστινιακής αντίστασης, της Λέιλα Χάλεντ.
Η αφήγησή της έρχεται να προκαλέσει την κυρίαρχη άποψη εκείνης της περιόδου σχετικά με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και δείχνει ότι η Παλαιστίνη δεν ήταν μια άδεια γωνιά του κόσμου όπου εγκαταστάθηκαν οι Ισραηλινοί ειρηνικά. Ήταν μια χώρα όπου συνυπήρχαν Εβραίοι και Άραβες και οι τελευταίοι σκοτώθηκαν ή εκδιώχθηκαν, έχασαν τις περιουσίες τους, καταστράφηκαν τα σπίτια τους και ολόκληρες πόλεις, και χωριά ισοπεδώθηκαν. Χιλιάδες έγιναν πρόσφυγες, και μέχρι σήμερα το Ισραήλ δεν τους αναγνωρίζει το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Η πραγματικότητα είναι πως η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ήταν εξαρχής ένα αποικιοκρατικό σχέδιο και εξυπηρετούσε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να υπάρχει ένα κράτος-επιτηρητής των συμφερόντων τους στη μέση του αραβικού κόσμου. Επιπλέον, η δημιουργία του Ισραήλ εφησύχαζε τις συνειδήσεις όλων εκείνων που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία.
Από τότε μέχρι σήμερα, δεν έχουν αλλάξει πολλά, και στο βιβλίο μπορούμε να διακρίνουμε ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά σε όλο τον κόσμο. Η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ εξακολουθεί να παρέχεται ανεμπόδιστα, παρά τη διεθνή κατακραυγή για τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Γενεύης, τα εγκλήματα πολέμου, τον παράνομο αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Οι διεθνείς θεσμοί έχουν αποτύχει ή δεν θέλουν να καλέσουν το Ισραήλ να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα πολέμου και γίνονται συνένοχοι διά της σιωπής. Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τονίζουν διαρκώς το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τα σύνορά του και απευθύνονται σε αυτό ως «η μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», ενώ οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται ως τρομοκράτες και τους μετατρέπουν από θύματα σε θύτες. Η διεθνής κοινότητα επεμβαίνει συστηματικά σε αραβικές χώρες, στρατιωτικά και πολιτικά, όταν θεωρεί ότι απειλούνται τα συμφέροντά της. Στο εσωτερικό πεδίο, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι έτοιμη να θυσιάσει τον παλαιστινιακό λαό και να δεχτεί οποιαδήποτε συμφωνία τής προτείνει ο κατακτητής.
Διαβάζοντας τη Λέιλα Χάλεντ να περιγράφει τις συνθήκες που ζούσε ως πρόσφυγας στον Λίβανο και όσα αισθανόταν είναι σαν να ακούμε σήμερα τους Σύρους πρόσφυγες. Πώς αισθάνονται που έχασαν τα σπίτια τους, τις ζωές τους, από έναν πόλεμο που δεν επέλεξαν, κλεισμένοι σε προσφυγικούς καταυλισμούς, χωρίς ελπίδα. Να ξέρουν πως είναι ανεπιθύμητοι από τις ίδιες εκείνες χώρες που ευθύνονται για την καταστροφή της πατρίδας τους. Όπως κλείνουν τα αυτιά τους στις φωνές των Παλαιστινίων για δικαιοσύνη οι χώρες που το 1947 ψήφισαν το Σχέδιο Διχοτόμησης της Παλαιστίνης.
Μπορούμε να ταυτιστούμε με τη Λέιλα όταν περιγράφει προσδοκίες που διαψεύστηκαν και συναισθήματα θυμού, αγανάκτησης, ελπίδας, απογοήτευσης. Όλα αυτά τα στάδια –κοινά στους Παλαιστίνιους και σε εμάς– οδήγησαν στη συνειδητοποίηση πως κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν θα απελευθερώσει την πατρίδα της. Η ευθύνη και το καθήκον είναι δικά της και ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού.
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η κινητήριος δύναμη των Παλαιστινίων. Εδώ και επτά δεκαετίες συνεχίζουν να αγωνίζονται, και ξέρουν πως ο αγώνας τους δεν είναι εύκολος ούτε σύντομος. Δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο μια στρατιωτική κατοχή, αλλά τον έλεγχο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής τους από μία ξένη χώρα. Μίας χώρας που, με το Τείχος και τους παράνομους εποικισμούς, έχει δημιουργήσει δεδομένα επί του εδάφους, που αλλοιώνουν τη σημασία ενός κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους με εδαφική ακεραιότητα, και αμφισβητεί διαρκώς τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το παλαιστινιακό ζήτημα είναι η «κανονικότητα», μια κατάσταση που τείνει να παγιώσει την κατοχή ως φυσιολογική. Πολλές κυβερνήσεις και εταιρίες συνεργάζονται με το κράτος του Ισραήλ, κλείνοντας τα μάτια στη στρατιωτική κατοχή, τις συνεχιζόμενες και διαρκώς εντεινόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις εισβολές στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη και την υφαρπαγή του παλαιστινιακού πλούτου προς όφελος του Ισραήλ. Οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δεν αποτελούν εξαίρεση. Συνάπτοντας πρωτόκολλα συνεργασίας σε στρατιωτικό, οικονομικό, τουριστικό και ενεργειακό επίπεδο, δίνουν άφεση αμαρτιών σε ένα κράτος απαρτχάιντ, σε αντίθεση με τα αισθήματα του ελληνικού λαού, που στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων.
Ο παλαιστινιακός λαός, όμως, γνωρίζει πως ο αγώνας του είναι δίκαιος και πως μπορεί οι κυβερνήσεις να τους αγνοούν, αλλά οι λαοί είναι στο πλευρό του. Εξάλλου δεν υπάρχει πιο ιερός αγώνας από αυτόν για την απελευθέρωση της χώρας από οποιαδήποτε μορφή κατοχής, για το δικαίωμα ενός λαού στην ανεξαρτησία και τη χειραφέτηση.
Το βιβλίο της Λέιλα Χάλεντ Ο Λαός Μου Θα Ζήσει, τέσσερις δεκαετίες μετά, συνεχίζει να είναι επίκαιρο και διδακτικό. Εξακολουθεί να εμπνέει, ως ζωντανός θρύλος, για τις θυσίες, το σθένος και την αποφασιστικότητα που έδειξε και συνεχίζει να δείχνει. Σήμερα, και ενώ τους τελευταίους μήνες εξελίσσεται η λεγόμενη «Ιντιφάντα της Ιερουσαλήμ», νέοι, καθημερινοί άνθρωποι βγαίνουν στο προσκήνιο και θα παίξουν, με τη σειρά τους, σημαντικό ρόλο στον παλαιστινιακό σκοπό. Γιατί η Παλαιστίνη συνεχίζει να δείχνει το δρόμο της αντίστασης στους λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους.
Εισαγωγή ελληνικής έκδοσης: Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) – σελ. 312, τιμή 16 ευρώ
