Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Κάθε φορά που πρέπει να γράψω τις λίγες αράδες για τούτο το σημείωμα στον Δρόμο, μου παίρνει αρκετό καιρό να βρω το «επίκαιρο», το πολιτικά σημαντικό των ημερών.
Τούτη τη φορά η δυσκολία ήταν να διαλέξω.
Τις εξελίξεις δεν προλαβαίνεις ούτε να τις καταγράψεις.
Διαθεσιμότητες, κινητικότητα, σχολεία να καταργούνται, νοσοκομεία να κλείνουν, υπουργοί να έχουν βγει στη γύρα και να ψάχνουν εργαζόμενους να απολύσουν, νέοι φόροι να σχεδιάζονται, οι άνεργοι να αυξάνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και τα κανάλια να σου γανώνουν το κεφάλι με την αύξηση των τουριστών.
Ο Σαμαράς να παρακαλά, σαν υπαλληλάκος, τους λογιστές πολυεθνικών για επενδύσεις και από την άλλη η ΒΙΟΧΑΛΚΟ -80 εταιρίες- με 12.500 εργαζόμενους να την κοπανά στις Βρυξέλλες.
Από κοντά οι μεγάλες κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε δημόσια πέντε πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι στο λαό και για πρώτη φορά μίλησε για κυβερνητική αυτοδυναμία.
Και ενώ θα περίμενες οι δημοσιογράφοι να τον «ξετινάξουν» πάνω σ’ αυτά, το πρώτο «θέμα» των ΜΜΕ ήταν η ερώτηση για το Burberry πουκάμισο του Τσίπρα.
Να και οι απεργίες των εκπαιδευτικών από κοντά, πολύ υλικό τούτη τη φορά και στρώνομαι στο γράψιμο.
Δεν πρόλαβα να αρχίσω και να το φονικό στο Κερατσίνι.
Τι να πεις και τι να γράψεις τώρα!
Για το παλικάρι που χάθηκε, για τα φασισταριά που καταφέραμε να τα κάνουμε τρίτο κόμμα, για τους στυλοβάτες του «δημοκρατικού τόξου» που νόμισαν πως θα τη σκαπουλάρουν με τη θεωρία των «δύο άκρων»;
Πολλά αξιόλογα γράφτηκαν για τούτο το φονικό και θα γραφούν περισσότερα.
Εγώ θέλω να πω μόνο ένα.
Ανησυχώ για πολύ χειρότερα πράγματα και φοβάμαι πως τούτοι εδώ « οι υπάλληλοι», δε θα διστάσουν σε τίποτα προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους και τα αφεντικά τους.
Σε τίποτα.
Όταν είδα μάλιστα και μια φωτογραφία όπου μια «κυρία» κλοτσά το μικρό τσιγγανάκι που παίζει ακορντεόν στο δρόμο έξω απ’ το μαγαζί της, φοβήθηκα ακόμα πιο πολύ.
Συνειδητοποιώ με τρόμο πως το NISSAN μοιάζει εφιαλτικά με τρίκυκλο, η Αμφιάλη είναι πολύ κοντά με τη Θεσσαλονίκη, ο Μάης του ’63 δεν είναι μακριά από τον Σεπτέμβρη του ’13, ο Φον-Γιοσμάς, μπορεί να λέγεται και Ρουπακιάς
Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης του ΕΚΚΕ της «άκρας Aριστεράς», δεν είναι ανιστόρητος.
Είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Παρ’ όλα τούτα τα σοβαρά, εγώ δύο πράγματα ξεχώρισα.
Το πρώτο ήταν η χολή και το μίσος που ξεχείλισε από τα πρόσωπα και τις εκπομπές κάποιων «δημοσιογράφων», τύπου Πρετεντέρη, Τρέμη, Παπαδημητρίου και άλλων παρόμοιων, όταν ανακοινώθηκε η απεργία των εκπαιδευτικών και οι συνδικαλιστές δήλωσαν πως «πρέπει τούτη η κυβέρνηση να πέσει».
-Επικίνδυνο το συνδικαλιστικό κίνημα που βάζει ζήτημα να πέσει η κυβέρνηση.
-Τούτη η απεργία υπερβαίνει τους στόχου του συνδικαλιστικού κινήματος.
-Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις πέφτουν μόνο με εκλογές.
Και από κοντά, ο Κουτσούμπας να δηλώνει: «Το κόμμα δε μπορεί να υποδεικνύει στα συνδικάτα, ούτε να τα χειραγωγεί». Ναι, ο Κουτσούμπας του ΠΑΜΕ, μια μέρα πριν από την απεργία!
Το δεύτερο, ήταν μια αλαζονεία κι’ ένα ταξικό μίσος της κυβέρνησης απέναντι στους απεργούς, όταν ρωτήθηκε ο εκπρόσωπός της αν θα τους επιστρατεύσουν.
«Δεν είναι στα σχέδια μας. Άλλωστε δεν θα αντέξουν».
Τα πράγματα δυσκόλεψαν για τα καλά και ας πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πολύ σοβαρά αυτό που είπε ένας ηλικιωμένος αριστερός: «Να πείτε στο Τσίπρα να προσέξει, γιατί τα πίστεψα αυτά που είπε στη Θεσσαλονίκη.»
Προσέξτε σύντροφοι…
Προσέξτε γιατί πρέπει να αντέξετε.
Και να αντέξουμε κι εμείς.
