Τον Κύριλλο Σαρρή, αν και γείτονας, τον γνώρισα σχετικά πρόσφατα, πριν από 10 περίπου χρόνια. Τον έμαθα ως προσωπικότητα που συνδύαζε το συναίσθημα του εικαστικού καλλιτέχνη, του μελετητή του Μαρσέλ Ντισάμπ, με εκδόσεις βιβλίων, με την αγάπη του για τα βάσανα των ανθρώπων και την προσπάθεια του, να τα απαλύνει από την σκοπιά του γιατρού που τηρεί τον νόμο του Ιπποκράτη. Στις κυριακάτικες συναντήσεις στο καφέ εκτίμησα το ήθος του, το πηγαίο χιούμορ του, τον βαθύ πολιτικό του λόγο, την ικανότητα να κρίνει εύστοχα τις καταστάσεις. Οι συζητήσεις μας με αφορμή την επικαιρότητα ή τα άρθρα της εφημερίδας του Δρόμου ήταν για μένα σεμινάριο πολιτικής επιμόρφωσης.
Το στοιχείο όμως που πραγματικά με έκανε να τον αγαπήσω περισσότερο ήταν το πάθος του για την πατρίδα του, την Κύπρο και τον Ελληνισμό. Γεννημένος στη Λευκωσία (το σπίτι του είναι στη πράσινη γραμμή) έζησε και πόνεσε από την εισβολή και τα γεγονότα του 1974. Άπειρες εξιστορήσεις της εποχής εκείνης, που θάβονται μαζί με την παραποίηση της ιστορίας που γίνεται σήμερα.
Όπως είπε στην κηδεία ο καθηγητής Πασχάλης Κιτρομηλίδης, ίσως έφυγε ,για να μην ζήσει το κλείσιμο των 50 χρόνων της κατάκτησης του τόπου του και την αδιαφορία του σημερινού πολιτικού συστήματος για την κατοχή από τους Τούρκους.
Μόνο που η μνήμη είναι αταβιστική και δεν χάνεται ποτέ.
Βαγγέλης Δάνος
