Η σχέση της φημολογίας με την αλήθεια δεν είναι τόσο διακριτή ούτε και εξαρχής συμβατή μαζί της, αφού οι πολλοί δεν γνωρίζουν τις προθέσεις αλλά και τους βαθύτερους σκοπούς της πηγής που διοχετεύει τη φήμη. Του Σταμάτη Μαυροειδή
Θα πρέπει, κατά συνέπεια, να μη μένουμε στην πρώτη εντύπωση, ούτε να συντασσόμαστε με το αυτονόητο, έστω κι αν αυτό μοιάζει να εξυπηρετεί προσωρινά τις επιθυμίες και τα συμφέροντά μας.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα: Πριν από δυο-τρεις μέρες κυκλοφόρησε η φήμη (από ποιους άραγε;) ότι το Μέγαρο Μουσικής οδηγείται στο λουκέτο, καθώς αδυνατεί να ανταποκριθεί στο βάρος των δανειακών του υποχρεώσεων που είχε συνάψει με το Ελληνικό Δημόσιο, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή των εγκαταστάσεών του. Σύμφωνα με τις διοχετευμένες πληροφορίες, η αδυναμία του Ιδρύματος να καλύψει τα δάνεια, είχε ως συνέπεια την παρακράτηση της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης ύψους 4 εκατομμυρίων ευρώ, καθώς και τη δέσμευση των τραπεζικών του λογαριασμών με αποτέλεσμα το Μέγαρο να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντι σε τρίτους, τουτέστιν στους καλλιτέχνες, τους συνεργάτες και τους εργαζόμενούς του.
Η φήμη, η οποία διαδόθηκε ταχύτατα από τα φιλικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα, δεν άργησε να μεταμορφωθεί σε «πάνδημο» αίτημα σωτηρίας του… Πολιτισμού. Με την παραπάνω ρότα συγχρονίστηκε και το σωματείο εργαζομένων, το οποίο κάλεσε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου (οι περισσότερες των οποίων -σημειώνουμε εμφατικά- ευθύνονται για την κατάντια του ίδιου τόπου που επικαλείται το Σωματείο, κατ’ επέκτασιν και του Μεγάρου) να σταθούν στο πλευρό του Πολιτισμού, του μόνου αγαθού που μας στηρίζει σε περιόδους κρίσης… Εννοείται ότι συμμεριζόμαστε απολύτως την αγωνία των εργαζομένων να διατηρήσουν τη δουλειά τους. Η δικαιοσύνη του αιτήματος, ωστόσο, δεν πρέπει να οδηγεί σε γενικεύσεις και εξωραϊσμούς, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αναιρεί η να συσκοτίζει την αλήθεια των πραγμάτων.
Το Μέγαρο Μουσικής -το οποίο θεωρούμε ότι πρέπει πράγματι να επιβιώσει, χωρίς όμως τους ηγεμονικούς όρους του παρελθόντος, δεν ήταν ένα αθώο ίδρυμα Πολιτισμού όπως θέλουν να μας πείσουν οι εξ αίματος, προεξάρχουσες θυγατέρες στα… αδελφά και εξίσου αμαρτωλά Μέσα Ενημέρωσης. Το Μέγαρο κι ο «ιδρυτής του» αποτέλεσαν το κέντρο της πολιτικο-πολιτιστικής διαπλοκής, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου. Θα έπρεπε, λοιπόν, όσοι επιθυμούν την απρόσκοπτη συνέχειά του, να ανακαλέσουν τη μνήμη και να αποποιηθούν τις «εγκληματικές» αμαρτίες του, αφού βεβαίως τις αναγνωρίσουν πρώτα.
Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αλλά και όρος που αποκαθιστά την αλήθεια και εξασφαλίζει την όποια υγιή συνέχεια του Μεγάρου. Ενός φαραωνικού κτίσματος που οικοδομήθηκε ασελγώντας στο δημόσιο χώρο του Πάρκου Ελευθερίας ενός μεγάρου που με τις θηριώδεις ετήσιες χορηγίες του στέρησε τη φωνή και τους πόρους από όλες τις άλλες προσπάθειες πολιτισμού που εκδηλώθηκαν στη μητρόπολη και στις περιφέρειες της χώρας και σίγησαν βιαίως και εν τη γενέσει τους.
