Του Γιώργου Γιαλούρη
Διαβάζοντας το βιβλίο του Μπίερμπαουχ: «Το τέλος του έθνους κράτους – Κριτική της νέας δυστοπίας», αναρωτιόμουν πότε πια θα επέλθει το οριστικό τέλος του πειράματος που αποκαλούμε έθνος κράτος, διότι ίσως είναι πια καιρός να τελειώνουμε με αυτά τα μορφώματα της νεωτερικότητας αφού τώρα ζούμε στη μετανεωτερικότητα και ποιος ξέρει πώς θα αποκαλέσουμε το διάστημα μετά τη μετανεωτερικότητα, όμως ας το γυρίσουμε σε παθητική φωνή μια που ίσως να μην ζούμε τότε, ποιος ξέρει λοιπόν πώς θα αποκληθεί, πώς θα χαρακτηριστεί, πώς θα ονοματιστεί η εποχή μετά τη μετανεωτερικότητα, ποιος ξέρει και τι σημαίνουν όλα αυτά πέρα από πανεπιστημιακούς, ιστορικούς και δοκιμιογράφους, εγώ νομίζω ότι ξέρω (φυσικά δεν ξέρω τίποτα), διότι κάπου διάβασα κάτι κι εγώ καθότι διαβάζω και πανεπιστημιακούς και ιστορικούς και δοκιμιογράφους, βλέπετε είμαι από εκείνους τους παλιούς –those fucking dinosaurs– που λέει και ο Gervais οι οποίοι δεν ρωτάνε το chatgpt και το perplexity για να μάθουν πέντε πράγματα, αλλά ας πούμε τώρα ότι έχω μάθει πέντε πράγματα και αυτά τα πέντε πράγματα με ωθούν ν’ αναρωτηθώ, όπως τον Μπίερμπαουχ, αν ο ιστορικός κύκλος του έθνους κράτους έχει κλείσει, εντάξει, δεν έχει κλείσει αλλά ίσως ένας παγκόσμιος πόλεμος με λίγα τακτικά και ατακτούλικα πυρηνικά θα σημάνει ένα τέλος, βασικά θα σημάνει το τέλος, αλλά και μία αρχή, ναι μία αρχή διότι κομμάτια να γίνει ο πλανήτης, θυσία να γίνει ο πλανήτης για έναν καλύτερο πλανήτη, όπως θυσία αποκάλεσαν και τα Τέμπη κάτι ομιλούντα ερπετοειδή, μην το γελάτε, ζούμε ανάμεσα σε εξελιγμένα ερπετοειδή, ο Carpenter είχε δίκιο, they live, ανοίξτε τις ειδήσεις, δείτε λίγο τι συμβαίνει στη Βουλή των ερπετοειδών, δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη, θυσία τα Τέμπη για καλύτερα Τέμπη, για καλύτερα κέρδη, διότι το έθνος κράτος πρέπει να μετράει κέρδη, όχι για το ίδιο φυσικά, ούτε για τους πολίτες του οι οποίοι έχουν υποβιβαστεί σε υπηκόους, αλλά για εκείνους που μας φροντίζουν, το λέει και ο Μπίερμπαουχ, αφού το έθνος κράτος έχει εκφυλιστεί σε ένα ετεροκαθοριζόμενο φέουδο, έχουμε φτάσει με άλλα λόγια σε ένα τέλμα όπου το έθνος κράτος, περίκλειστο, ανθρωποφοβικό, σοβινιστικό και εθνικιστικό, αγκαλιά με τα πυρηνικά του όπλα, πνέει τα λοίσθια και η μετάβαση σε μίαν άλλη εποχή, μίαν άλλη εποχή όπου θα εξαερωθεί η ανθρωπότητα, όλοι οι Heterosexuals, όλες οι Lesbians, όλοι οι Gays, Bisexuals, Transgenders, Queer, όλοι οι sugar daddies, όλες οι sugar mamas (μην με πουν και σεξιστή) και όλοι οι υπόλοιποι, όλοι οι ψηφίσαντες και μη ψηφίσαντες, όλοι οι νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες και όλοι οι «+» (ποιοι είναι οι «+»;, ρώτησα το perplexity, μου εξήγησε), όλοι αυτοί λοιπόν, όλοι εμείς μπορούμε πλέον να παντρευτούμε, όλοι έχουμε πια δικαιώματα, τα οποία έχουν καθοριστεί κάτι δεκαετίες πίσω στην οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αλλά αυτά είναι λαϊκισμός, οι καιροί έχουν αλλάξει, we have rights, έχουμε δικαίωμα στην τροφή, στη στέγη και στην εργασία, όχι, όχι, αυτά δεν είναι δικαιώματα φίλε μου, δικαίωμα είναι να παντρεύεσαι όποιον και ό,τι θέλεις, δικαίωμα είναι να έχουμε επιδόματα, να έχουμε περιουσία, να έχουμε ασφαλισμένη περιουσία, να έχουμε λεφτά, κι ας μην έχουμε λεφτά, λεφτά – λεφτά – λεφτά, λεφτά παντού, όλα μετριούνται σε λεφτά, αλλά όλοι εμείς, όλοι μαζί θα ενωθούμε και θα καταφέρουμε ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου να γιορτάσουμε, να χορέψουμε έναν «περήφανο χορό» και μέσα σ’ ένα ντελίριο, απαλλαγμένοι από τα βάρη μίας καταρρέουσας, εμμονικής και παράλογης πραγματικότητας, θα ουρλιάξουμε εκστασιαζόμενοι, στροβιλιζόμενοι μέσα στις στάχτες, μέσα στις δικές μας στάχτες κάτω από το εκθαμβωτικό φως ενός γιγάντιου μανιταριού.
