«Ο λαός θα ψηφίζει μέχρι να μάθει να ψηφίζει σωστά». Αυτή η δήλωση του Ερντογάν στην τουρκική κρατική τηλεόραση μοιάζει (και είναι) όχι μόνο απειλητική αλλά και πολύ αλαζονική. Αν, όμως, κάποιος εξετάσει την κατάσταση στην Τουρκία σήμερα, λίγες μέρες μετά το παρακρατικό έγκλημα στην Άγκυρα και μόλις μία εβδομάδα πριν από τις κρίσιμες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου, θα κατανοήσει το άγχος του επίδοξου σουλτάνου.
Θα χάσει ο Ερντογάν τις προσφερόμενες «ευκαιρίες»;
Η ευρύτερη περιοχή είναι ήδη ανατιναγμένη από τα επικίνδυνα σχέδια των Δυτικών για τη βίαιη μεταμόρφωση της Μέσης Ανατολής. Εκεί δοκιμάζονται νέου τύπου, υβριδικοί πόλεμοι που γεννούν τεράστιες αναστατώσεις και τερατώδη μορφώματα όπως το Ισλαμικό Κράτος. Σ’ αυτήν ακριβώς την ευρύτερη περιοχή η Τουρκία του Ερντογάν φιλοδοξεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Έχει μάλιστα και το πράσινο φως από τις ΗΠΑ, μετά από μια περίοδο σχετικής έντασης στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Τι εμποδίζει λοιπόν το καθεστώς της Άγκυρας, που έχει κι αυτό μετασχηματιστεί μετά από χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν, να παίξει τον περιφερειακό ρόλο του; Η απάντηση κάνει κατανοητό τον αυξανόμενο εκνευρισμό τού μέχρι πρόσφατα αδιαφιλονίκητου Τούρκου ηγέτη: δεν είναι τίποτα παραπάνω από την ανάδυση μιας νέας, πρωτοφανούς για το παραδοσιακό τουρκικό πολιτικό σύστημα δύναμης, η οποία ανατρέπει τους συσχετισμούς. Το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), αυτή η πρωτότυπη και πετυχημένη σύγκλιση του κουρδικού κινήματος με μεγάλο μέρος της τουρκικής ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς, εμποδίζει με την επιτυχία του τα σχέδια του Ερντογάν να κυβερνά ανενόχλητος.
Κλιμάκωση της επιχείρησης τρομοκράτησης
Την ίδια στιγμή, αποτυγχάνει η προσπάθεια της άρρητης συμμαχίας Ερντογάν – Τζιχαντιστών να εξαλείψουν την προοδευτική αντίσταση στο συριακό Κουρδιστάν. Αυτό αυξάνει τη δυσκολία της Άγκυρας να επιτελέσει το «έργο» της σαν συνεταίρος των δυτικών δυνάμεων στην περιοχή. Οπότε, κλιμακώνει την καταστολή, ελπίζοντας να εξωθήσει το HDP στην εγκατάλειψη της ειρηνικής τακτικής που του επέτρεψε να ξεπεράσει το πρωτοφανές όριο του 10% για την είσοδο στη Βουλή και το κατέστησε, έτσι, παράγοντα αποτροπής των σχεδίων του Ερντογάν.
Η κρατική καταστολή, που συνδυάζεται μια χαρά με την ανοχή (αν όχι συνενοχή) των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών προς τους Τζιχαντιστές, παίρνει κι αυτή ασύμμετρες μορφές. Μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών είτε με βομβιστικές επιθέσεις είτε με καταστολή από το στρατό και την αστυνομία, αποκλεισμός των κουρδικών πόλεων και εν ψυχρώ εκτελέσεις αμάχων, λιντσαρίσματα «ανατρεπτικών» από ακροδεξιές συμμορίες… έτσι βαδίζει προς τις εκλογές της επόμενης Κυριακής το βαθύ κράτος της Άγκυρας.
Ο σουλτάνος υποτίμησε τον λαϊκό παράγοντα
Το Σαράι του Σουλτάνου, όπως ονομάζουν ειρωνικά το προεδρικό μέγαρο στην τουρκική πρωτεύουσα οι αντίπαλοι του Ερντογάν, βρίσκεται λοιπόν σε αναβρασμό. Ουσιαστικά, από το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα εξαρτηθεί μόνο το μέλλον της εγκληματικής κλίκας του, αλλά σε κάποιο βαθμό κι ο ίδιος ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός του τουρκικού κράτους. Εάν ο κόσμος του HDP αντέξει την τεράστια πίεση, θα ηττηθεί και πάλι το σχέδιο του Ερντογάν, που υποτίμησε λόγω της αλαζονείας του τις δυνατότητες του λαϊκού παράγοντα.
Χάρη και στην αποφασιστική στάση των επικεφαλής του HDP, που αποδείχτηκαν άξιοι και αποφασισμένοι ηγέτες κάτω από πραγματικά δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, αποδεικνύεται ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να ανακόψει καλοσχεδιασμένες κινήσεις του αντιπάλου. Δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει εύκολα, ούτε να χειραγωγήσει, ένα κίνημα δημοκρατικό, πεισμωμένο και με ξεκάθαρους στόχους. Η επόμενη εβδομάδα θα είναι πραγματικά κρίσιμη για όλους τους λαούς της γειτονιάς μας!
Αν βέβαια γίνουν στοιχειωδώς «κανονικές» εκλογές. Αλλιώς, όπως είπε πρόσφατα ο εκπρόσωπος του ΗDP στην Ευρώπη… «Έχουμε κι εμείς τις δικές μας δυνάμεις άμυνας, αλλά ειλικρινά ελπίζουμε να μην αναγκαστούμε να τις χρησιμοποιήσουμε!»
Γ.Α.
