Είναι εντυπωσιακό, λοιπόν, πώς σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε, ό,τι είναι εξαγώγιμο, δημοφιλές και «ΠΟΠ», την ίδια στιγμή γίνονται μεθοδευμένες ενέργειες για… να μην είναι. Και για να γίνω πιο σαφής:
Ο διεθνής Τύπος αναφέρει πως ελληνικά πανεπιστήμια κατατάσσονται στα καλύτερα του κόσμου. Χαμός στα social media, να ‘χαμε να λέγαμε… Σοκ και δέος! Η ελληνική πραγματικότητα; Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τα αποδομήσουμε – και το κάνουμε με κάθε κόστος.
«Οι ελληνικές θάλασσες από τις ομορφότερες στην Ευρώπη, ζούμε στον παράδεισο», λέει το European Best Destination. Εμείς εδώ; Ιδιωτικοποιήσεις παραλιών, παράνομα κτίσματα, βιομηχανίες που ρυπαίνουν τις ακτές και όλα υπό την ανοχή των κυβερνήσεων.
Κυκλοφορούν φήμες, εδώ και πολλά χρόνια, πως η Ελλάδα έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην υφήλιο. Σε ολόκληρο τον πλανήτη παίζονται έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη. Η Επίδαυρος είναι σημείο αναφοράς και η λέξη «τραγωδία» γίνεται αναγνωρίσιμη απ’ άκρη σ’ άκρη. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, κάνουμε μπάχαλο τις δημόσιες σχολές θεάτρου, υποβαθμίζουμε τα πτυχία τους και απαξιώνουμε την προσφορά τους στις τέχνες και στον πολιτισμό.
Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής, γίνεται έμπνευση, οδηγός, έρευνα και μελέτη για τη σύγχρονη επιστήμη. Αλλού όμως, γιατί εδώ οι γιατροί και τα νοσοκομεία, σύμφωνα με τους πεφωτισμένους ηγέτες, περισσεύουν.
Ελληνική φιλοξενία, Ξένιος Ζευς και άλλα γλαφυρά καθώς ζούμε με την ψευδαίσθηση πως έχουμε το μονοπώλιο. Στα παρασκήνια το παιχνίδι παίζεται αλλιώς, αφού φτιάχνουμε τείχη στα σύνορα και γίνονται τάφοι μικρών παιδιών οι θάλασσές μας.
Οι Έλληνες διασώστες γίνονται ήρωες στον καταστροφικό σεισμό της Τουρκίας και στα δελτία ειδήσεων τα φερέφωνα δακρύζουν με κάθε μια επιτυχία τους. Η αλήθεια είναι πως η ΕΜΑΚ όπως και κάθε ομάδα προσφοράς αυτού του κράτους υποστηρίζεται «αφ’ εαυτού της». Το κράτος είναι ένας απλός ατζέντης.
