Επισκεφθήκαμε την Κωνσταντίνα Κούνεβα στο σπίτι της, όπου μένει με το γιό και τη μητέρα της. Δεν ήταν μια κλασική επαγγελματική συνέντευξη – κάποιος ρωτάει και κάποιος απαντάει. Η συζήτηση ήταν τόσο αληθινή, που δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί σε λίγες γραμμές. Η Κωνσταντίνα, ένας άνθρωπος που συγκεντρώνει αρκετές ιδιότητες -γυναίκα, μητέρα, εργαζόμενη, μετανάστρια, συνδικαλίστρια, γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες των επιλογών της, επιμένει σε κάθε στιγμή πως οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι γυναίκες, πρέπει να αποτινάξουν το φόβο από μέσα τους. Για την Κούνεβα, η γυναικεία υπόσταση εμπεριέχει περισσότερο πλούτο, είναι πιο ολοκληρωμένη. Η σύντομη επαφή μαζί της μας γέμισε δύναμη και αισιοδοξία για τη ζωή.
Κωνσταντίνα, πες μας καταρχήν, πώς πάει η υγεία σου;
Εδώ και μισό χρόνο δεν έχει γίνει κάποια μεγάλη αλλαγή, περιμένω να επουλωθούν οι πληγές για να γίνουν κι άλλες εγχειρήσεις. Θα ξεκινήσουμε από τα μάτια, μετά θα συνεχίσουμε με την μύτη που θα πάρει αρκετό καιρό και μετά με το στομάχι. Θέλει πολύ δουλειά και ο οισοφάγος. Θα χρειαστούν από τρία έως πέντε χρόνια για να τελειώσουν οι εγχειρήσεις. Δηλαδή, έχουμε πολύ ακόμα. Είμαστε στην αρχή μάλλον.
Οικονομικά πώς τα καταφέρνετε;
Η μαμά μου έχει σύνταξη, εμένα μου έβγαλαν επίδομα ασθενείας από το ΙΚΑ.
Φτάνει αυτό;
Όχι, βοηθάει ο κόσμος, βάζει χρήματα στο λογαριασμό. Τώρα πια είναι πολύ λίγα αυτά που βάζουν, αλλά βάζουν, ακόμα συνεχίζουν. Κάποια φαρμακεία μας δίνουν δωρεάν φάρμακα. Τις αποκλειστικές τις πληρώνει ο ΗΣΑΠ. Αλλιώς, μόνο οι κρέμες και τα φάρμακα που παίρνω, είναι 500 ευρώ το μήνα. Είναι πολλά…
Θα έχεις ακούσει τι γίνεται όλο το τελευταίο διάστημα. Αντεργατικά μέτρα από την κυβέρνηση, Σύμφωνο Σταθερότητας από την Ευρώπη, ταυτόχρονα έχουμε και κινητοποιήσεις, έχουμε αγώνες. Ποια η γνώμη σου;
Στην Ευρώπη έχουμε πολλές κουλτούρες και όλοι οι λαοί δεν είμαστε παιδιά της Ευρώπης. Η Ευρώπη εμφανίζεται όχι σαν μητέρα, αλλά σαν μητριά που δεν μπορεί να καταλάβει τι ανάγκες έχουμε εμείς. Θέλει να οργανώσει ένα πλαίσιο που δεν έχει τόσο σχέση με τη ζωή μας. Έτσι το βλέπω εγώ. Και αυτό θα μας δημιουργήσει ακόμα πιο πολλά προβλήματα στο μέλλον. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο θα αντέξουν, πότε θα ανοίξουν τα μάτια τους για να το δουν αυτό οι λαοί της Ε.Ε. Αλλά πρέπει, όπως εμείς οι γυναίκες έχουμε καλή επαφή με τα παιδιά μας, το ίδιο να επιβάλλουμε και στην Ευρώπη. Ξέρεις, στην εφηβεία το παιδάκι επιβάλλει και το δικό του «εγώ». Θέλει να το σεβαστούν και να το υπολογίζουν μέσα στην οικογένεια. Φωνάζει ότι κι αυτό πια μεγάλωσε και έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και τις ανάγκες του.
Κωνσταντίνα, όλες αυτές τις μέρες υπάρχουν απεργίες. Χθες (σ.σ. στις 4/3) έγινε ένα πολύ μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα με πολλές χιλιάδες διαδηλωτές.
Και ο λόγος ποιος ήταν;
Τα μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου μειώνει μισθούς, παγώνει συντάξεις, αυξάνει τη φορολογία, γιατί μας λένε ότι αυτά είναι αναγκαία και μας τα επιβάλλουν από την Ε.Ε.
Πόσα χρόνια υπάρχει η Ε.Ε.; Πόσα χρόνια είναι οργανωμένη; Πάνω από 20; Πόσα; Όπως ο άνθρωπος μπαίνει στα 12-13 χρόνια στην εφηβεία, εμείς έχουμε αργήσει να αντιδράσουμε. Πρέπει να μας ακούσει τι θέλουμε, τι έχουμε ανάγκη. Όχι μόνο να μας επιβάλλουν.
Πρέπει να αντιδράσουμε οπωσδήποτε, δεν πρέπει να συμφωνήσουμε. Γιατί η κοινωνία γενικά αρρωσταίνει ψυχολογικά και εκτρέπεται. Επειδή θέλουν αυτοί να γίνουν πλούσιοι, πρέπει οι λαοί να σκοτώνονται μεταξύ τους; Οι γονείς να σκοτώνουν τα παιδιά τους, επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα τρέφουν και να τα μεγαλώσουν; Είναι τρόπος αυτός;
Ξέρεις, όμως, υπάρχει φόβος απ’ την άλλη. Υπάρχει κόσμος που λέει, δεν μ’ αρέσουν όλα αυτά που γίνονται, αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι.
Φόβος υπήρχε κι όταν ήταν εδώ οι Τούρκοι και υπήρχαν σφαγές. Και τότε υπήρχε φόβος, όμως έφτασε η στιγμή που απελευθερωθήκαμε από τη δουλεία. Τώρα, μετά από 100 χρόνια συνεχίζουν να μας επιβάλλουν μια καινούργια δουλεία. Θα συμφωνήσουμε ξανά; Θα το δεχτούμε; Δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Η ανθρώπινη ύπαρξη, είναι σημαντική…
Μήπως κουράστηκες;
Κουράζομαι πάντα. Αν το καταλάβουν αυτό οι άνθρωποι, ότι εμείς είμαστε πιο σημαντικοί στη ζωή, το ανθρώπινο ον, τα ζώα και η φύση, θα αλλάξουν το σκεπτικό. Δεν πρέπει να συμφωνούμε στα πάντα που μας επιβάλλουν. Γιατί υπάρχουν και άλλοι τρόποι, αυτό θέλω να πω. Να μπούμε στην εφηβεία λιγάκι, να μη φοβόμαστε.
Η συνάντηση αυτή ξεκίνησε με αφορμή την ημέρα της γυναίκας. Μέσα από όλη την πορεία σου και τη στάση που έχεις κρατήσει, έχεις γίνει σύμβολο για τις γυναίκες ως συνδικαλίστρια, ως γυναίκα, ως μάνα…
Τώρα σκέπτομαι. Υπάρχει μέρα για τον άντρα; Σ’ εμάς μια μέρα για τον άντρα θεωρείται η 14η Φλεβάρη επειδή τότε ξεκινάνε τη δουλειά στα χωράφια οι άντρες. Για ποιο λόγο υπάρχει η μέρα της γυναίκας; Γιατί την έχουν βάλει τόσο ψηλά; Υπάρχει λόγος. Γιατί η γυναίκα, γενικά τα θηλυκά, είναι δημιουργοί οργανισμοί. Και η γη είναι θηλυκή, δημιουργεί ζωή επάνω της και εμείς οι γυναίκες είμαστε δημιουργές, βασικοί δημιουργοί της ζωής μας. Αυτή είναι η σοφία της φύσης. Και όλοι πρέπει να τη σεβαστούμε. Και τότε αναρωτιόμαστε τι ρόλο έχει ο άντρας γύρω μας; Να βοηθάει.
Μαζί άντρες και γυναίκες να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αυτό είναι το βασικό στην κοινωνία. Να τους δώσουμε το καλό παράδειγμα, να τους μάθουμε τις τέχνες, να τους μάθουμε ισχυρούς τρόπους να επιβιώσουν.
Οι γυναίκες σε πάρα πολλές περιπτώσεις θεωρούνται –να το πω λίγο τραβηγμένα- δεύτερης κατηγορίας.
Επειδή η σημερινή κοινωνία είναι πατριαρχική γι’ αυτό οι γυναίκες είναι στα πάντα εκτός. Πρέπει να ψάχνουμε τρόπους για να ζούμε πιο ευτυχισμένα. Και επειδή η γυναίκα έχει αυτή τη σοφία της φύσης, αντιδρά -πιστεύω.
Πιστεύεις ότι αντιδρά;
Πιστεύω ότι αν είναι «παρών», θα αντιδράσει. Και αφού την ακούσουν κάποιοι που είναι πιο ευαίσθητοι, πιστεύω θα συμφωνήσουν μαζί της και έτσι θα χωριστεί το ποιοτικό δυναμικό της πατριαρχίας.
Θες να στείλεις ένα πολύ σύντομο μήνυμα στις γυναίκες για τις 8 Μάρτη;
Εύχομαι σε όλον τον κόσμο να είναι ευτυχισμένος. Αλλά για να είναι ευτυχισμένος ο κόσμος, έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη εμείς οι γυναίκες.
Εύχομαι στις γυναίκες να έχουν πιο πολύ πίστη στον εαυτό τους, να στρέψουν την προσοχή τους προς τα μέσα τους και να βγάζουν προς τα έξω πιο σοφή κίνηση. Κάτι που να βοηθήσει την κοινωνία αύριο να είναι πιο ευτυχισμένα τα παιδιά μας και εμείς μαζί τους. Από εμάς εξαρτάται τι κοινωνία θα έχουμε αύριο, από τις γυναίκες.
