Κανείς δεν ασχολείται στα σοβαρά με τη σχέση που έχουν προγράμματα και πολιτικοί πόλοι με την κοινωνική δυναμική
Του Τάσου Βαρούνη
Το πλασάρισμα στην κεντρική πολιτική σκηνή αποτελεί τον κοινό τόπο των πολιτικών κάθε απόχρωσης. Η δημιουργία κομμάτων μοιάζει να έχει μια ενιαία μεθοδολογία που παρά την κρίση ζει και βασιλεύει. Σχεδόν, η πολιτική έχει φτάσει να σημαίνει κυρίως αυτό.
Προσωπικότητες και παράγοντες, κενά που αναδεικνύουν οι ειδικοί δημοσκόποι και σπεύδουν κάποιοι να τα καλύψουν, προσεχείς εκλογές, ποσοστά, θέσεις στο –απαξιωμένο μεν, υπαρκτό δε– κοινοβούλιο. Εκεί θα αναζητηθεί η εκπροσώπηση και η διαμεσολάβηση της κοινωνίας. «Προγράμματα», «αιχμές», «απόψεις», «διλήμματα», «αντιπολιτεύσεις» δεν είναι και πολύ δύσκολο να κατασκευαστούν τάχα ως φυσιογνωμία.
Και βέβαια, να βρεθεί και η στοιχειώδης χρηματοδότηση ή ο τρόπος παρουσίας στα «δημόσια πράγματα», δηλαδή –και αποκλειστικά– στα ΜΜΕ.
Το ενδεχόμενο εκλογών ανακατεύει κάθε φορά την τράπουλα. Τάσεις μέσα σε κόμματα γίνονται κόμματα. Πρώην κάθε λογής δοκιμάζονται στον εκλογικό στίβο. Τόνοι ανεβοκατεβαίνουν και μέτωπα ανοιγοκλείνουν. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι κλασικές συστημικές δυνάμεις που λειτουργούν έτσι.
Θα έπρεπε λοιπόν κάποια στιγμή να τελειώνουμε με τον πολύ «comme il faut» τρόπο να κρίνουμε πρόσωπα και πράγματα. Μαζί και τις προθέσεις τους. Αυτό θα ήταν μια στοιχειώδης γραμμή άμυνας απέναντι στον κυνισμό της πολιτικής σκηνής και στο «δούλεμα» των πολιτικών/πολιτικάντηδων. Εν προκειμένω και σε ό,τι αφορά την αριστερά.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την ομάδα γύρω του είναι το να μπουν στην επόμενη βουλή. Ας μην εξεγερθούν ορισμένοι φίλοι και μας κατατροπώσουν με επιχειρήματα του τύπου: «Αν ήθελε ο τάδε τώρα θα ήταν βουλευτής, υπουργός κλπ. αλλά είχε αξιοπρέπεια και διαχωρίστηκε από τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό του έλειπε. Λες δηλαδή και το εύρος της αριστερής πολιτικής στάσης ξεκινά από το «δεν ψηφίζω μνημόνια».
Η ISKRA μάλιστα διακηρύσσει από τώρα ότι όποιοι δε συμμετάσχουν σε ένα ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο στις επόμενες εκλογές πρέπει να στιγματιστούν γιατί «αντικειμενικά» (sic) βοηθούν Τσίπρα και Μητσοτάκη. Ήρθαν τα πάνω-κάτω, αυτοκριτική μηδέν, και η Αριστερά θεωρεί ότι είναι πολύ σημαντικό να έχει μια «φωνή καταγγελίας» μέσα στο αποικιακό ελληνικό κοινοβούλιο. «Μα εμείς λέμε και για ενότητα και στους κοινωνικούς χώρους κλπ. κλπ.». Ναι οκ.
Το ίδιο και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Γιατί η «φρεσκάδα» που διαφημίζεται δεν μπορεί να κρύψει την ουσία, δηλαδή τη δημιουργία ενός, παλιομοδίτικου στην ψυχή, μορφώματος γύρω από μία αρχηγό. Και γιατί η «μαχητικότητα» είναι κάπως φτωχή –και πια φτηνή– όταν η πρόθεση είναι το «να είμαι μέσα στα πράγματα».
Μα θα πει κάποιος: «Καλό δεν είναι να υπάρχει μια αγωνιστική φιγούρα μέσα στο σαπισμένο πολιτικό σκηνικό; Καλές δεν είναι οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει»; Γενικώς, καλό είναι να γίνονται «πραγματάκια».
Μα ο πήχης των απαιτήσεων είναι σήμερα πολύ πιο ψηλά. Κι έτσι τέτοιες κινήσεις μπορεί επίσης να αποτελούν κατασπατάληση και χειρισμό. Αν μη τι άλλο ας τελειώνουμε τουλάχιστον με τη μεγαλοστομία. Αυτή θα ήταν μια σημαντική προσφορά όσης αριστεράς έμεινε. Αντ’ αυτού τι έχουμε: «Η Πλεύση Ελευθερίας έρχεται να αλλάξει το Ρου της Ιστορίας». Στανταράκι.
Γιάνης Βαρουφάκης («DIEM25») ή Αλέξης Μητρόπουλος («Κοινωνική Συνεννόηση»); Αστείο φαίνεται το δίλημμα. Αν εξετάζαμε τα κοινωνικά και πολιτικά βιογραφικά τους (ανεπίτρεπτο!) ίσως να είμαστε γενικώς πιο επιφυλακτικοί. Ο πρώτος λογικά θα περιγράψει μια σχεδιάρα και κάποιες κινήσεις ματ και ο δεύτερος έρχεται να καλύψει «το κενό της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ».
Κανείς δεν ασχολείται στα σοβαρά με τη σχέση που έχουν προγράμματα και πολιτικοί πόλοι με την κοινωνική δυναμική. Αυτό θα ήταν ένα κριτήριο –αν δε θέλουμε να είμαστε απλά καχύποπτοι– για να τοποθετηθεί κάποιος απέναντι σε ό,τι ξεφυτρώνει. Τι διεργασίες γεννά, πώς τοποθετείται απέναντι στα κεντρικά ζητήματα της περιόδου, από ποιους δρόμους βλέπει να αναπτύσσεται μια αντίσταση και μια προοπτική.
Υπάρχει βέβαια και το ΚΚΕ και η γραμμή «τους δοκίμασες, τώρα ΚΚΕ». Αλλά και μικρότεροι σχηματισμοί που μετά τις εκλογές θα ανακοινώσουν κάτι του τύπου: «Ενίσχυση των δυνάμεων του τάδε». Τρέμει το πολιτικό σύστημα.
