Πριν 10 χρόνια
«Να τους σταματήσουμε: Ναι, γίνεται» γράφει το πρωτοσέλιδο, και το σκίτσο εξηγεί πώς: πολλά μικρά ψαράκια κυνηγούν ένα μεγάλο. Το editorial είναι πιο επεξηγηματικό: «Στο λόγο του στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης ο Γ. Παπανδρέου θέλησε να λανσάρει το σύνθημα “Ναι, γίνεται” σε άπταιστη μετάφραση του ομπαμικού “Yes, we can”… “Ναι, γίνεται” να βουλιάξει η κοινωνία, να κατακερματιστεί ο κοινωνικός ιστός και η όποια αλληλεγγύη για να έχουν κέρδη οι τράπεζες, να πληρώνονται “κανονικά” (δηλαδή όχι διπλά ή τριπλά, αλλά στο πολλαπλάσιο) οι δανειστές, να ξεπουλιέται το Δημόσιο και να υποθηκεύεται το μέλλον… Το “δεν γίνεται”, τι είναι αδύνατο σύμφωνα με τη λογική του αστικού και πολιτικού κόσμου; Δεν γίνεται να επιζήσουμε χωρίς μνημόνιο, χωρίς τρόικα, χωρίς επιτήρηση, χωρίς ζουρλομανδύα και χωροφύλακα. Όποιος φανταστεί έστω ένα μέλλον χωρίς όλα αυτά είναι τρελός, ουτοπιστής, ανεδαφικός. Θέλουν να ενσταλάξουν στα μυαλά και στις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, δεν υπάρχει από πουθενά φως. Ακινησία και αυτοκτονία της σκέψης, απαισιοδοξία, και κυρίως έλλειψη έμπρακτης εναλλακτικής πρότασης. Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Ναι, γίνεται. Γιατί; Επειδή είναι αναγκαίο, επειδή εκφράζει τη θέληση και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας, που δεν θέλει να βουλιάξει οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτιστικά. Το πώς είναι το κύριο ζήτημα. Δείτε με προσοχή την εικόνα του εξωφύλλου μας. Εκεί βρίσκεται η απάντηση. Μπορεί να γίνει; Ναι, γίνεται. Φτάνει να το πιστέψουμε και να πάρουμε τη θέση που πρέπει στην εικόνα του σήμερα και του αύριο».
(εφημερίδα Δρόμος, 18/9/2010, φύλλο 31)
Πριν 20 χρόνια
«Σιάτλ, Μελβούρνη, Πράγα… Αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση» είναι ο κεντρικός τίτλος του φύλλου, και το κείμενο του πρωτοσέλιδου τονίζει: «Το κλίμα αισιοδοξίας και τα οράματα μιας περιόδου ανάπτυξης στηριγμένης στη θαυματουργή Νέα Οικονομία της εποχής της τεχνολογίας αρχίζουν να καταρρέουν, όπως και οι “επιτυχίες” των κυβερνήσεων και των αναδιαρθρωτικών οικονομικών προγραμμάτων που είχαν επιβληθεί από τους οικονομικούς χωροφύλακες της παγκόσμιας οικονομίας των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Η απάντηση τους στη νέα απειλή δεν παρά η γνωστή μετακύλιση του κόστους της κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων, που βλέπουν μετά τις θυσίες νέες θυσίες, νέα κύματα λιτότητας, και η φυγή σε νέα πολεμικά επεισόδια στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τον Καύκασο, την Κολομβία, που θα λαδώσουν ξανά τη μηχανή του κέρδους. Οι λαοί όμως έχουν μνήμη και όλο και πιο συχνά αρνούνται να είναι τα υποζύγια στις μπίζνες του παγκοσμιοποιημένου κεφάλαιου. Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση εντείνεται και αγκαλιάζει ολοένα περισσότερο κόσμο σε όλο τον πλανήτη…».
(εφημερίδα Αριστερά!, 23/9/2000, φύλλο 61)
