Της Βέρας Δαμόφλη. «Κόφ ’το γιατρέ, κόφ ’το. Δεν είναι και πολύ. Τώρα έπιασα δουλειά και δεν μπορώ να πάρω άδεια. Δεν είπα ότι το μάγκωσε το μηχάνημα. Τους είπα ότι με δάγκωσε σκύλος, αλλιώς θα με απέλυαν».
Γύρω στα σαράντα. Με οικογένεια. Του έπιασε το δάχτυλο η μηχανή του εργοστασίου. Ο χειρουργός ήθελε να του το ενώσει. Θα έπρεπε να μη χρησιμοποιεί το χέρι για ένα διάστημα. Εκείνος είχε να διαλέξει: ή το δάχτυλο ή το μεροκάματο. Σας φαίνεται μελό; Κι όμως, συνέβη την περασμένη εβδομάδα σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας.
Τα στατιστικά στοιχεία δεν απεικονίζουν. Ο πόνος και η δυστυχία που απλώνονται στην «πατρίδα» δεν έχουν ακόμα φωνή. Φορούν το φίμωτρο της αξιοπρέπειας. Είναι ντροπή η ανεργία, η ανέχεια, τα δανεικά.
Τα σπίτια που τάχα θα έπαιρναν κάποτε οι κομμουνιστές κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ρεύμα, να θεωρηθούν μεγάλη ακίνητη περιουσία και να βγουν στο σφυρί. Τα μαγαζιά κλείνουν, οι δρόμοι ερημώνουν, οι επιθέσεις αυξάνονται. Ένας φόβος απλώνεται πάνω σε μία πόλη κακοποιημένη αλλά ακόμα όμορφη και φτωχομάνα.
Τέτοιες μέρες, πριν από 38 χρόνια, η κυβέρνηση του δοτού της χούντας Μαρκεζίνη δεν βρήκε στηρίγματα κι έπεσε από μία εξέγερση. Σήμερα, ο δοτός των διαφόρων κέντρων, του κεφαλαίου, των τραπεζών, Παπαδήμος, βρήκε έτοιμο θίασο κι έγινε πρωταγωνιστής. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν το 1973 όσοι πολιτικοί σκέφτηκαν ότι μία τέτοια κυβέρνηση που θα έκανε και «εκλογές», μπορούσε να οδηγήσει σε κάποιου είδους δημοκρατία. Σήμερα 255 εκλεγμένοι -για την άσκηση άλλης πολιτικής- βουλευτές, καλοδέχονται ένα δοτό και συνυπογράφουν την καταδίκη της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Καταργημένο και τότε και τώρα το πανεπιστημιακό άσυλο. «Οι νόμοι παραμερίζονται, όπως το έκανε άλλοτε η αρχαία Ελλάς» έλεγε ο μη εκλεγμένος Παττακός. «Μικρή σημασία έχει ο χρόνος των εκλογών», είπε την Τρίτη στη Βουλή η εκλεγμένη Άννα Διαμαντοπούλου. Συνυπάρχει στην ίδια κυβέρνηση με τους επίσης εκλεγμένους ακροδεξιούς. Ο επίσης εκλεγμένος Μουσολίνι (έλαβε το όνομα Μπενίτο λόγω του θαυμασμού του πατέρα του προς το σοσιαλιστή πρόεδρο του Μεξικού Μπενίτο Χουάρες) είχε πει στον υπουργό του των Εξωτερικών, Τσιάνο: «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Εκλεγμένοι και δοτοί υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Αρπάζουν από τους παραπλανημένους λαούς. Σύγχυση επικρατεί. Είναι σαν όλα να έχουν ειπωθεί και η ιστορική μνήμη να έχει αποκοιμηθεί. Φασισμός. Ναζισμός. Πόλεμος, τον 20o αιώνα. Μετά από μία μεγάλη επανάσταση. Πόσοι αιμάτινοι κύκλοι θα χρειαστούν αυτόν τον αιώνα που ανέτειλε γκρίζος και γεννάει τέρατα. Για μια επανάσταση που θα έχει διδαχτεί από τις άλλες. Στο μεταξύ:
«Χρόνια τώρα παιδεύομαι μ’ αυτό το παλιοαυτοκίνητο! Δεν πρόφτασα καλά-καλά να το ξοφλήσω κι είναι άχρηστο πια! (…)Τα κανονίζουν μια χαρά οι αφιλότιμοι. Ναι, τα κανονίζουν έτσι που σαν τα ’χεις πια ξοφλήσει, να ’ναι για πέταμα». (Άρθουρ Μίλερ, Ο θάνατος του εμποράκου).
Τα στατιστικά στοιχεία δεν απεικονίζουν. Ο πόνος και η δυστυχία που απλώνονται στην «πατρίδα» δεν έχουν ακόμα φωνή. Φορούν το φίμωτρο της αξιοπρέπειας. Είναι ντροπή η ανεργία, η ανέχεια, τα δανεικά.
Τα σπίτια που τάχα θα έπαιρναν κάποτε οι κομμουνιστές κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ρεύμα, να θεωρηθούν μεγάλη ακίνητη περιουσία και να βγουν στο σφυρί. Τα μαγαζιά κλείνουν, οι δρόμοι ερημώνουν, οι επιθέσεις αυξάνονται. Ένας φόβος απλώνεται πάνω σε μία πόλη κακοποιημένη αλλά ακόμα όμορφη και φτωχομάνα.
Τέτοιες μέρες, πριν από 38 χρόνια, η κυβέρνηση του δοτού της χούντας Μαρκεζίνη δεν βρήκε στηρίγματα κι έπεσε από μία εξέγερση. Σήμερα, ο δοτός των διαφόρων κέντρων, του κεφαλαίου, των τραπεζών, Παπαδήμος, βρήκε έτοιμο θίασο κι έγινε πρωταγωνιστής. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν το 1973 όσοι πολιτικοί σκέφτηκαν ότι μία τέτοια κυβέρνηση που θα έκανε και «εκλογές», μπορούσε να οδηγήσει σε κάποιου είδους δημοκρατία. Σήμερα 255 εκλεγμένοι -για την άσκηση άλλης πολιτικής- βουλευτές, καλοδέχονται ένα δοτό και συνυπογράφουν την καταδίκη της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Καταργημένο και τότε και τώρα το πανεπιστημιακό άσυλο. «Οι νόμοι παραμερίζονται, όπως το έκανε άλλοτε η αρχαία Ελλάς» έλεγε ο μη εκλεγμένος Παττακός. «Μικρή σημασία έχει ο χρόνος των εκλογών», είπε την Τρίτη στη Βουλή η εκλεγμένη Άννα Διαμαντοπούλου. Συνυπάρχει στην ίδια κυβέρνηση με τους επίσης εκλεγμένους ακροδεξιούς. Ο επίσης εκλεγμένος Μουσολίνι (έλαβε το όνομα Μπενίτο λόγω του θαυμασμού του πατέρα του προς το σοσιαλιστή πρόεδρο του Μεξικού Μπενίτο Χουάρες) είχε πει στον υπουργό του των Εξωτερικών, Τσιάνο: «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Εκλεγμένοι και δοτοί υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Αρπάζουν από τους παραπλανημένους λαούς. Σύγχυση επικρατεί. Είναι σαν όλα να έχουν ειπωθεί και η ιστορική μνήμη να έχει αποκοιμηθεί. Φασισμός. Ναζισμός. Πόλεμος, τον 20o αιώνα. Μετά από μία μεγάλη επανάσταση. Πόσοι αιμάτινοι κύκλοι θα χρειαστούν αυτόν τον αιώνα που ανέτειλε γκρίζος και γεννάει τέρατα. Για μια επανάσταση που θα έχει διδαχτεί από τις άλλες. Στο μεταξύ:
«Χρόνια τώρα παιδεύομαι μ’ αυτό το παλιοαυτοκίνητο! Δεν πρόφτασα καλά-καλά να το ξοφλήσω κι είναι άχρηστο πια! (…)Τα κανονίζουν μια χαρά οι αφιλότιμοι. Ναι, τα κανονίζουν έτσι που σαν τα ’χεις πια ξοφλήσει, να ’ναι για πέταμα». (Άρθουρ Μίλερ, Ο θάνατος του εμποράκου).
Σχόλια
