Μονοπωλεί τις τελευταίες μέρες τον δημόσιο διάλογο και τα ειδησεογραφικά δελτία το θέμα της οπαδικής βίας και του συμμοριτισμού. Και βλέπουμε πάλι κροκοδείλια δάκρυα από τους ιθύνοντες και απανωτές «πτώσεις από τα σύννεφα» ανθρώπων που δεν ήξεραν και δεν είχαν δει τίποτα. Και μαζί μια εκστρατεία συσκότισης αιτιών και ευθυνών, με επίκεντρο τις κυβερνητικές εξαγγελίες για πάταξη του χουλιγκανισμού, που βάζει στο στόχαστρο τους συνδέσμους φιλάθλων γενικά, χωρίς να ακουμπά την ένοχη σχέση ολιγαρχών, οπαδικών στρατών και αστυνομίας.
Είναι όμως ο κατακερματισμός του κοινωνικού πεδίου που γεννά όλο και συχνότερα τέτοια «παραβατικά» κοινωνικά φαινόμενα. Σύμπτωμα της χρόνιας κρίσης, και των ολοένα και μεγαλύτερων αδιεξόδων ειδικά για την νέα γενιά. Ταυτόχρονα όμως είναι και ένα οργανωμένο, από το κράτος και τις ελίτ σχέδιο, διαχείρισης μεγάλων κομματιών της νεολαίας και της κοινωνίας που η νέα κανονικότητα θέτει στο περιθώριο. Κάπως έτσι βλέπουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να διαχέεται από «τα πάνω» (σκάνδαλα, σχέσεις με μαφιόζους κ.ά.) προς «τα κάτω» (έμφυλη βία, συμμοριτισμός κ.ά.), να εκπέμπεται και να επιβάλλεται μονοθεματικά στον δημόσιο διάλογο, με τη «σαπίλα» να αφοπλίζει τον νου και να μπλοκάρει αυτόματα κάθε θετική σκέψη για το μέλλον αυτής της κοινωνίας.
Στο έδαφος μιας κοινωνίας κουρασμένης, που έχει χάσει τις συλλογικές σταθερές και αξίες της, που δυσκολεύεται να βρει δεσμούς που να χτίζουν συνοχή, είναι εύκολο να γεννηθούν τέτοια φαινόμενα. Ο κατακερματισμός που ενισχύθηκε τα χρόνια της κρίσης, και πήρε νέες μορφές την τελευταία πανδημική περίοδο: Το «όλοι εναντίων όλων», η αποδυνάμωση της συλλογικής προσπάθειας και η αντικατάστασή της από την «ατομική ευθύνη», είναι σίγουρα κάποιοι από τους τόπους όπου πρέπει να αναζητηθούν οι ρίζες του κακού.
Χέρι-χέρι με τα παραπάνω και ο κατακερματισμός της ίδιας της εθνικής συνοχής της χώρας. Ο διαχωρισμός της χώρας σε ζώνες ειδικού ενδιαφέροντος και ελέγχου, την μετατρέπει όλο και περισσότερο σε πεδίο ανταγωνισμού ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Το ξαναμοίρασμα της τράπουλας σε μια χώρα προς εκποίηση, και ο ανταγωνισμός συμφερόντων επί αυτού, μυρίζει αίμα και όλο και πιο συχνά οπλίζει το χέρι συμμοριών και άλλων παραβατικών συμπεριφορών. Αν ψάχνουμε λοιπόν ηθικούς ή και άλλους αυτουργούς, θα τους βρούμε σίγουρα εκεί που συναντιούνται ολιγάρχες, διαπλεκόμενοι πολιτικοί, ΠΑΕ βιτρίνες, εργολαβίες και μπίζνες, ελεγχόμενα ΜΜΕ, τοπικές και υπερεθνικές μαφίες, συμφέροντα ελέγχου υποδομών και αγορών κ.ο.κ.
Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο, πως όσο η χώρα συνολικά θα χάνει τις όποιες σταθερές της, μετατρεπόμενη σε κάτι σαν χώρο και οικόπεδο προς πώληση, ολοένα αυτό θα αντανακλάται και στην παρακμή της κοινωνίας. Αυτή είναι η κανονικότητα μιας χώρας που έχει πέσει κατηγορία. Αυτή είναι η «μοίρα» μιας χώρας που επιλέγει (που οι ελίτ της επιλέγουν) να γίνει μισοαποικία προς εκποίηση, πεδίο πολλαπλών πειραματισμών και ανταγωνισμών. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα δεν χωράνε κροκοδείλια δάκρυα.
Υ.Γ.: Ο θάνατος του 19χρονου Άλκη ήδη εργαλειοποιείται από διάφορες πλευρές (ξεκαθάρισμα λογαριασμών ιδιοκτητών ΠΑΕ, κυβερνητικός αυταρχισμός κ.ά.). Για την κοινωνία, την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων, είναι μια ακόμη αφορμή έκφρασης του συλλογικού πένθους (που βρίσκει δυστυχώς όλο και συνολικότερα αφορμές να εκφραστεί), μιας υπόκωφης οργής και ενός «φτάνει πια» που αδυνατεί να γίνει πράξη, αλλά και ευκαιρία αναστοχασμού για τον ίδιο μας τον συλλογικό εαυτό. Η διάνοιξη δρόμων συνολικής αναγέννησης της χώρας και της κοινωνίας, είναι μονόδρομος απεμπλοκής από αυτό τον φαύλο κύκλο.
