Χαρακτηριστικό κάθε κυβέρνησης στο τέλος του κύκλου της, είναι ότι οι προσπάθειές της να πιάσει τον σφυγμό του κόσμου καταλήγουν σε φιάσκο. Για παράδειγμα τι το ’θελε ο κ. Φλαμπουράρης να δηλώσει ότι δεν ήταν οι Αμερικάνοι που ζήτησαν να απελαθούν οι Ρώσοι διπλωμάτες; Αν είχαν μείνει σε κάποιους μερικές αμφιβολίες, ο κ. Φλαμπουράρης, διαψεύδοντας, επιβεβαίωσε ότι αυτοί έδωσαν την εντολή και η κυβέρνηση την εκτέλεσε ασμένως. Πόσες φορές ο κ. Φλαμπουράρης και οι σύντροφοί του, την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ του 3%, δεν είχαν πει ότι οι κυβερνητικές διαψεύσεις αποτελούν επιβεβαίωση; Και πόσες φορές οι δημοσιογράφοι δεν περιμένουν κυβερνητική διάψευση για να σιγουρευτούν ότι μια είδηση είναι αληθινή; Αποφεύγω το τετριμμένο περί Γκαίμπελς, ότι η επανάληψη ενός ψέματος πάντα κάτι αφήνει σε μερικούς. Το αποφεύγω, επειδή το πιο μεγάλο ψέμα είναι ότι μόνο οι ναζί και οι φασίστες έλεγαν ψέματα. Έτσι ώστε οι άλλοι να το παίζουν λευκές, αθώες περιστερές.
Τελευταία έχει αρχίσει παιχνίδι με τις δημοσκοπήσεις. Είναι γνωστό ότι η κοινή γνώμη διαμορφώνει άποψη πολύ καιρό πριν από την τυπική ημερομηνία των εκλογών. Έτσι ώστε ο λεγόμενος «εκλογικός αιφνιδιασμός» να μην έχει και πολύ νόημα. Για παράδειγμα, όπως έχω ξαναγράψει, είχα ενημερώσει προσωπικά τον Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε 16%, πέντε μήνες πριν από τις εκλογές του Μάη 2012. Δεν το πίστεψε αλλά η πρόβλεψη επαληθεύθηκε. Συνταρακτικά γεγονότα μπορεί να ανατρέψουν τις προβλέψεις, τις θέσεις της κοινής γνώμης, ενώ «οι παίκτες» μπορεί να χάσουν τον μπούσουλα. Αυτό συνέβη με το Σκοπιανό αλλά αποδείχθηκε παγίδα. Διαδοχικά, έπεσαν έξω ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Τσίπρας και τελικά οι Αμερικάνοι που προέβλεπαν (προ εξαμήνου) εκλογές το φθινόπωρο και νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υποψιάστηκαν τι σημαίνει εθνικό θέμα. Τώρα αυτοσχεδιάζουν με την ψυχή στο στόμα, αντιμετωπίζοντας ανοιχτή κατακραυγή, ιδίως στη Β. Ελλάδα.
Ύστατο όπλο της κυβέρνησης απόμεινε το παιχνίδι με τις δημοσκοπήσεις. Η παγιωμένη διαφορά των 10 μονάδων σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε αναιτιολόγητα στις 7-8 και, κατά περίπτωση, στις 5 μονάδες. Με τη σκέψη ότι αν οι εκλογές γίνουν «ντέρμπι» θα συσπειρωθούν οι ψηφοφόροι, τουλάχιστον οι πιο αφελείς. Ωστόσο, οι ελπίδες της κυβέρνησης εξανεμίζονται. Πίστευε ότι οι Ευρωπαίοι κάτι θα έδιναν στα οικονομικά αλλά οι Γερμανοί είναι αδιάλλακτοι. Τα δωράκια στον επόμενο. Οι Αμερικανοί, θερμοί στα λόγια, ψυχροί στην πράξη, θα περιμένουν και αυτοί τον επόμενο. Κανείς δεν νοιάζεται για τους χαμένους.
Όσο απομακρύνονται οι εκλογές, τόσο εξανεμίζονται οι ελπίδες της κυβέρνησης. Ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το 3-4% επειδή τα στελέχη έβαλαν «εμπάργκο» σε εγγραφές νέων μελών για να διατηρήσουν τον έλεγχο του κόμματος. Τον διατήρησαν, αλλά έτσι οι ψηφοφόροι που έδωσαν τη νίκη έμειναν συναισθηματικά ξέμπαρκοι. Εύκολα εγκαταλείπουν μια αποτυχημένη κυβέρνηση που καταρρέει. Χωρίς νοσταλγία και τύψεις.
Ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να φύγει η κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλου. Για τους ίδιους λόγους θα καταψηφίσει την κυβέρνηση Τσιπροκαμμένου, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το κόμμα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχουν ταυτιστεί με τον «Σημιτισμό» και με χαρά τους θα έβλεπαν συνεργασία με το «παιδί» του Σημίτη, τον κ. Θεοδωράκη.
Ύστατο όπλο της κυβέρνησης απόμεινε το παιχνίδι με τις δημοσκοπήσεις. Η παγιωμένη διαφορά των 10 μονάδων σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε αναιτιολόγητα στις 7-8 και, κατά περίπτωση, στις 5 μονάδες. Με τη σκέψη ότι αν οι εκλογές γίνουν «ντέρμπι» θα συσπειρωθούν οι ψηφοφόροι, τουλάχιστον οι πιο αφελείς. Ωστόσο, οι ελπίδες της κυβέρνησης εξανεμίζονται
Ο Σημιτισμός στην Ελλάδα στηρίζεται, στην ουσία, σε ένα παλαιό και εδραιωμένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι υπολογίσιμο αστικό ρεύμα με κάποια, περιορισμένη, πρόσβαση σε λαϊκά στρώματα, όταν βρίσκεται σε άνοδο. Περιφρονεί τους Έλληνες, ως αγροίκους επαρχιώτες, και πιστεύει ότι η Ελλάδα αξίζει να υπάρχει μόνο αν γίνει «Ευρώπη». Τυπικός εκπρόσωπος, την εποχή του Κολοκοτρώνη, ήταν ο προσκυνημένος Νενέκος και οι οπαδοί του. Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ρεύμα της εθελοδουλείας κληρονομήθηκε από το ΚΚΕ εσωτ. και σήμερα κυριαρχεί. Ιστορικά, θα λέγαμε ότι είναι μακρινός απόγονος των δυτικόφιλων Βυζαντινών, παραμονές της Άλωσης. Εκλογικά, το πιθανότερο είναι, σε προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, να καταλήξει ισόβαθμος με το Ποτάμι, τους ΑΝ.ΕΛ. ή τη Φώφη, αν επιζήσουν τα εν λόγω ανεμομαζώματα. Ο Τσίπρας φοβάται, λένε, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πέσει κάτω από 17% μπορεί και να διαλυθεί. Όλα γίνονται.
Ο κ. Μητσοτάκης πιθανόν νομίζει ότι θα έχει αυτός την εύνοια του Βερολίνου, λόγω και παλαιών οικογενειακών δεσμών. Ίσως νομίζει σωστά. Το πρόβλημα είναι ότι η επιρροή της Γερμανίας στην περιοχή θα είναι φθίνουσα, αν προχωρήσει η προσέγγιση Τραμπ-Πούτιν. Αυτός άλλωστε είναι στόχος του Τραμπ, να πλήξει τη Γερμανία. Το χειρότερο είναι ότι τη μάχη των επιρροών μπορεί να την πληρώσει ακριβά η Ελλάδα, όπως έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν.
Για τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν
Συνοπτικά, η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν θορύβησε Γερμανούς, Γάλλους και κολαούζους στην Ευρώπη, αλλά πρωτίστως τους Αμερικανούς της Ομάδας Κλίντον, την ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Όσο προσεγγίζουν ΗΠΑ-Ρωσία, τόσο αυτοί οι μικροί Ευρωπαίοι θα συρρικνώνονται έως ότου φθάσουν στο κανονικό τους μέγεθος, του νάνου, σε πλανητικό επίπεδο. Η ελίτ της παγκοσμιοποίησης (συμβολικά, Κλίντον) αγριεύει αλλά εκπνέει. Εμείς, στα Βαλκάνια, ίσως γλιτώσουμε την κακοποιό δράση του Βερολίνου, π.χ. διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Λογικά, θα μπουν γκέμια και στον Ερντογάν. Αν δεν καταλάβει ότι οι αυθεντικοί Μεγάλοι κάνουν κουμάντο θα τα βρει σκούρα. Αν το καταλάβει θα πρέπει να κόψει τις φτερούγες του. Με μια ελπίδα ζούμε.
