Όντας διεθνιστές, τοποθετούμαστε σταθερά κατά της ρωσικής εισβολής, στον ίδιο βαθμό που είμαστε ενάντια στην απερίσκεπτη επέκταση του ΝΑΤΟ. Δεν υποστηρίζουμε την ουκρανική κυβέρνηση, αλλά το δικαίωμα του ουκρανικού λαού να είναι ελεύθερος από κάθε ιμπεριαλιστική ανάμιξη.
Ο Πούτιν υποστήριξε την ανεξαρτησία των δύο δημοκρατιών στο Ντονμπάς με τον ισχυρισμό ότι προστατεύει τους πολίτες τους από την ουκρανική κυβέρνηση. Δεν χωρά αμφιβολία ότι τα τελευταία οχτώ χρόνια οι κάτοικοι του Ντονμπάς βιώνουν έναν ατελείωτο πόλεμο. Και γι’ αυτό ακριβώς ποθούν ειρήνη, κι όχι αυτό που κάνει ο Πούτιν – να επεκτείνει χωρίς όρια τον πόλεμο. Είναι γεγονός ο διωγμός των τοπικών πληθυσμών από την ουκρανική κυβέρνηση, όπως και η παρουσία νεοναζί στην Ουκρανία (όπως ακριβώς και στη Ρωσία). Εξίσου γεγονός είναι η ύπαρξη προοδευτικών, αντιφασιστικών προσπαθειών στον ένοπλο αγώνα του λαού του Ντονμπάς. Αν ο Πούτιν ήθελε, όπως ισχυρίζεται, να προστατεύσει τον λαό του Ντονμπάς, θα έπρεπε να διευκρινίσει: πόσοι εκπρόσωποι του λαού του Ντονμπάς πέθαναν μαχαιρωμένοι πισώπλατα από μεγαλορώσους σοβινιστές;
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία θα ωθήσει και θα ενισχύσει τον ριζοσπαστικό ουκρανικό εθνικισμό. Την ίδια στιγμή ο Πούτιν θέλει να εκλαϊκεύσει την ιδέα ότι η Ουκρανία αποτελεί κατασκεύασμα του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά τελικά ποιο υπαρκτό έθνος-κράτος δεν είναι αποτέλεσμα κατασκευής; Αυτό που ο Πούτιν πραγματικά επιθυμεί είναι να διαγράψει την κυριαρχία της Ουκρανίας, ακόμη και την εθνική της ταυτότητα, κρύβοντας ταυτόχρονα τη φιλοδοξία του να ανοικοδομήσει μια μονοεθνική ρωσική αυτοκρατορία. Είναι αλήθεια ότι η Ουκρανία δεν θα είχε τα σημερινά της σύνορα αν δεν εφαρμοζόταν η λενινιστική αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. Αλλά αυτό που δεν τολμά να παραδεχθεί ο Πούτιν είναι ότι χωρίς αυτήν την αρχή η Σοβιετική Ένωση δεν θα είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των δημοκρατιών που τη συγκρότησαν εξαρχής, και η 70χρονη ΕΣΣΔ δεν θα είχε υπάρξει.
Η ρητορική είναι υποκριτική και εύθραυστη ενώπιον των πραγματικών γεωπολιτικών δυνάμεων. Εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιούνται συχνά ανησυχίες για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και για «γενοκτονίες» ώστε να δικαιολογήσουν πολέμους που ξεκίνησε η Δύση. Δεν χρησιμοποίησε και η Ρωσία, που υποτίθεται είναι στην αντίπαλη πλευρά, ακριβώς την ίδια ρητορική στην περίπτωση του Ντονμπάς; Όσο για τις ΗΠΑ, που βιάστηκαν να επιβάλουν κυρώσεις εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… που είναι οι κυρώσεις ενάντια στο Ισραήλ, το οποίο κατέχει την Παλαιστίνη και εφαρμόζει καθεστώς απαρτχάιντ; Πού είναι οι κυρώσεις ενάντια στη Σαουδική Αραβία, που εισβάλλει στην Υεμένη και προκαλεί ανθρωπιστική καταστροφή;
Αυτός δεν είναι πόλεμος μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Είναι πόλεμος μεταξύ Πούτιν και Μπάιντεν και των υπερδυνάμεων που βρίσκονται πίσω τους. Είναι πόλεμος που δεν θα έχει νικητή, αλλά θα προκαλέσει αναρίθμητα θύματα.
Είναι πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων που διψούν για δικαιοσύνη και των κρατών που ορκίζονται στην ισχύ. Στη Ρωσία βλέπουμε πολλές αντιπολεμικές φωνές στον απλό κόσμο, που ριψοκινδυνεύει να συλληφθεί επειδή κρατά ένα αντιπολεμικό πλακάτ… Πόσο παράλογο είναι ένα καθεστώς να ισχυρίζεται ότι μπορεί να σώσει ένα άλλο έθνος τη στιγμή που καταπιέζει τον ίδιο του τον λαό;
Αυτός δεν είναι μόνο πόλεμος στο πεδίο της μάχης. Είναι και επικοινωνιακός πόλεμος… Ζώντας στην Κίνα, βρεθήκαμε στην παράλογη κατάσταση αυτού που τα κρατικά ΜΜΕ ειρωνικά αποκαλούν «γνωστικό πόλεμο»… Θα ζούμε για πολύ καιρό στην εποχή της μετα-αλήθειας, στην οποία η «κοινή λογική» στη δημόσια ζωή θα αντικαθίσταται από συναισθηματικούς διαχωρισμούς. Γι’ αυτό, υποστηρίζουμε το δικαίωμα του ουκρανικού λαού να αποφασίσει για το δικό του μέλλον, και το δικαίωμα του ρωσικού λαού και άλλων που ζουν υπό αυταρχικά καθεστώτα να εκφράζουν διαφωνία με την κυβέρνησή τους, και να διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους με όσους έχουν υποστεί εισβολή. Η «ντροπή» είναι ένα κοινό αίσθημα που εκφράστηκε από τη Ρωσία σε πρόσφατες αντιπολεμικές διαδηλώσεις και στο Διαδίκτυο. Κι εμείς, Κινέζοι διεθνιστές, μοιραζόμαστε την ντροπή.
Οι λαοί της Ουκρανίας έχουν τις δικές τους βουλήσεις, και το δικαίωμα να αποφασίζουν το μέλλον τους δίχως ανάμιξη του Δυτικού ή Ανατολικού ιμπεριαλισμού. Θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένοι από κάθε κακό που προκαλείται στο όνομα της «προστασίας» ή της «σωτηρίας» τους. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε την περιπλοκότητα και την αγριότητα της διεθνούς πολιτικής, ιδίως όταν ο ουκρανικός λαός είναι παγιδευμένος ανάμεσα σε δυο αυτοκρατορίες κι αντιμετωπίζει έναν πόλεμο, μια εισβολή, ακόμη και την απειλή των πυρηνικών όπλων.
Η ουδετερότητα είναι υποκριτική κάτω από τις τωρινές πιεστικές συνθήκες. Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας έχει καταστεί ασυγκράτητος… Πρέπει να σταθούμε στο πλάι του ουκρανικού λαού που υπερασπίζεται τη χώρα του, στο πλάι των Ρώσων που ρισκάρουν τη ζωή τους διαμαρτυρόμενοι, με τους λαούς όλου του κόσμου που διψούν για ειρήνη και καταδικάζουν τον πόλεμο… Τυχόν εμπλοκή ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων απλώς θα αυξήσει την πιθανότητα παγκόσμιου πολέμου – ο οποίος είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουμε να βιώσουμε… Δεν καλούμε σε φευγαλέο αντιπολεμικό πάθος, ούτε σε ένα είδος εκεχειρίας που συγκαλύπτει βαθύτερες και αόρατες συγκρούσεις, αλλά στην εγκατάλειψη της ψυχροπολεμικής λογικής και ρητορείας. Θα πρέπει να καταβληθούν έμπρακτες προσπάθειες για την ανοικοδόμηση της ειρήνης στην Ουκρανία και πέραν αυτής, να απορριφθούν όλες οι πολιτικές ισχύος και κρατικής ηγεμονίας, και να ξεριζωθούν όλες οι ψευδαισθήσεις για τον πόλεμο.
* Γράμμα που υπογράφεται από «ομάδα διεθνιστών από την ηπειρωτική Κίνα» και δημοσιοποιήθηκε την 1/3/2002. Εδώ δημοσιεύεται περιληπτική απόδοση του πλήρους κειμένου, που αναρτήθηκε στην κινεζική ιστοσελίδα chuangcn.org
