Ανάμεσα στις πιο καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες των τεράστιων προγραμμάτων ανάπλασης των πόλεων στην Κίνα είναι οι μαζικές εξώσεις που γίνονται σε εργατικές γειτονιές.
Στα τέλη Οκτωβρίου, ένας απελπισμένος ενοικιαστής σπιτιού αυτοπυρπολήθηκε για να διαμαρτυρηθεί για την αναγκαστική εκκένωση και κατεδάφιση της γειτονιάς του στην πόλη Μισάν, της νοτιοανατολικής επαρχίας Χέιλογιανγκ. Σαράντα πέντε σπίτια εργατών επρόκειτο να κατεδαφιστούν. Την ημέρα που αυτοπυρπολήθηκε ο Σούι Ντέξι (αυτό είναι το όνομά του), οι εργολάβοι είχαν φτάσει στη γειτονιά συνοδεία αστυνομίας για να διαπραγματευτούν μια αποζημίωση για τους κατοίκους που θα υφίσταντο εξώσεις. Διαμαρτυρίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας και αυτοκτονίες: αυτά τα επεισόδια είναι κοινός τόπος στην Κίνα στις περιπτώσεις των αναγκαστικών εκτοπίσεων και εξώσεων.
Η κινεζική κυβέρνηση ρίχνει τις ευθύνες στους εργολάβους ακινήτων, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι εγκρίνει αυτές τις μεθόδους, το λιγότερο δε που μπορεί να πει κανείς είναι ότι δεν κάνει τίποτε για να τους εμποδίσει, ενώ υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τους δεσμούς των τοπικών Αρχών με τους εργολάβους ακινήτων. Στις γειτονιές που γίνονται οι αναπλάσεις, οι παλιοί κάτοικοι δεν μπορούν να επιστρέψουν, διότι, παρά τις αποζημιώσεις που παίρνουν (ακόμη και 1.000 γουάν το τετραγωνικό σύμφωνα με ρεπορτάζ του France 24), τα καινούργια κτίρια είναι πανάκριβα. Έτσι, αναγκαστικά πηγαίνουν σε πολύ πιο φθηνές περιοχές στις άκρες των πόλεων. Οι ενέργειες αυτές εντάσσονται στον ευρύτερο σχεδιασμό για την ιδιωτικοποίηση της γης, τόσο στον αστικό όσο και στον αγροτικό χώρο, που είχε σταματήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ιδίως στην ύπαιθρο, λόγω της μεγάλης αστάθειας που είχε προκαλέσει. Οι τοπικές Αρχές όμως, σταδιακά, επανέλαβαν τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης.
Σε κάθε κτίριο που πρόκειται να κατεδαφιστεί χαράσσεται το σύμβολο που βλέπει απορημένος ο γηραιός Κινέζος της φωτογραφίας. Ένα άρθρο του ανθρωπολόγου Adam Yuet Chau στο Visual Studies, (23/3), ερευνά τη σχέση ανάμεσα σε μορφές δημόσιας γραφής και εξουσίας, φυσικής βίας και συμβολικής βίας στο πλαίσιο του μετασχηματισμού του αστικού χώρου στην Κίνα και ειδικά το εκτεταμένο φαινόμενο της αναγραφής του χαρακτήρα chai σε τοίχους παλιών κτιρίων που πρόκειται να κατεδαφιστούν. Chai σημαίνει «κατεδάφιση», και πάντα έχει γύρω του έναν κύκλο.
Η κινεζική κυβέρνηση ρίχνει τις ευθύνες στους εργολάβους ακινήτων, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι εγκρίνει αυτές τις μεθόδους, το λιγότερο δε που μπορεί να πει κανείς είναι ότι δεν κάνει τίποτε για να τους εμποδίσει, ενώ υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τους δεσμούς των τοπικών Αρχών με τους εργολάβους ακινήτων. Στις γειτονιές που γίνονται οι αναπλάσεις, οι παλιοί κάτοικοι δεν μπορούν να επιστρέψουν, διότι, παρά τις αποζημιώσεις που παίρνουν (ακόμη και 1.000 γουάν το τετραγωνικό σύμφωνα με ρεπορτάζ του France 24), τα καινούργια κτίρια είναι πανάκριβα. Έτσι, αναγκαστικά πηγαίνουν σε πολύ πιο φθηνές περιοχές στις άκρες των πόλεων. Οι ενέργειες αυτές εντάσσονται στον ευρύτερο σχεδιασμό για την ιδιωτικοποίηση της γης, τόσο στον αστικό όσο και στον αγροτικό χώρο, που είχε σταματήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ιδίως στην ύπαιθρο, λόγω της μεγάλης αστάθειας που είχε προκαλέσει. Οι τοπικές Αρχές όμως, σταδιακά, επανέλαβαν τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης.
Σε κάθε κτίριο που πρόκειται να κατεδαφιστεί χαράσσεται το σύμβολο που βλέπει απορημένος ο γηραιός Κινέζος της φωτογραφίας. Ένα άρθρο του ανθρωπολόγου Adam Yuet Chau στο Visual Studies, (23/3), ερευνά τη σχέση ανάμεσα σε μορφές δημόσιας γραφής και εξουσίας, φυσικής βίας και συμβολικής βίας στο πλαίσιο του μετασχηματισμού του αστικού χώρου στην Κίνα και ειδικά το εκτεταμένο φαινόμενο της αναγραφής του χαρακτήρα chai σε τοίχους παλιών κτιρίων που πρόκειται να κατεδαφιστούν. Chai σημαίνει «κατεδάφιση», και πάντα έχει γύρω του έναν κύκλο.
Αριάδνη Αλαβάνου
Σχόλια
