Ένα ερώτημα που μόνο ο λαός μπορεί να απαντήσει.
Του Μιχάλη Σιάχου.
Του Μιχάλη Σιάχου.
Σε πολλούς ανθρώπους γεννιέται το ερώτημα, αν φύγουν αυτοί που κυβερνούν τι θα τους διαδεχθεί; Υπάρχει κάποια διάδοχη κατάσταση που να είναι καλύτερη ή ρεαλιστική;
Δεν μπορεί κανείς να κάνει τον προφήτη. Επομένως, πρέπει να επιστρατεύσουμε τη λογική και τις εκτιμήσεις για τη συγκυρία. Το ερώτημα πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί πρώτα: Να φύγουν οι πασόκοι ή να φύγουν όλοι οι θίασοι του πολιτικού συστήματος; Δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Δεύτερον, έχει τεράστια σημασία το πώς θα φύγουν. Θα φύγουν σαν να μην έγινε τίποτα και θα τους διαδεχθεί μια άλλη «κατάσταση» (όποια βρει το σύστημα σε αντικατάστασή τους) ή θα φύγουν κάτω από τη λαϊκή οργή, με τις πλατείες γεμάτες και υπό την πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού; Η πτώση μιας κυβέρνησης κάτω από λαϊκή πίεση, η παρουσία του λαού στους δρόμους δεν κάνει διόλου εύκολη μια αντικατάσταση στην ίδια πορεία.
Τρίτον, το να πέσει η κυβέρνηση κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή βάζει ένα φρένο, σταματάει τους ρυθμούς του «πειράματος», προστατεύει στοιχειωδώς το λαό από τα μέτρα. Αν τώρα η φυγή είναι πιο εκκωφαντική με μεγάλη παρουσία του λαού και με προωθημένα αιτήματα, είναι πιο βαθύ το ρήγμα και για να κατευνασθεί χρειάζονται τεράστιοι χειρισμοί και τίποτα δεν αποκλείει να έχουμε μια μεγάλη μεταπολίτευση (δηλαδή πέρασμα από την καθεστωτική φάση τρόικας και Μνημονίου σε μια άλλη μεταβατική), που θα φέρει έντονα τη σφραγίδα του λαού και της κινητοποίησής του.
Επομένως, λογικά αν σκεφθούμε, η απομάκρυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου κάτω από λαϊκή κινητοποίηση δημιουργεί μια πιο ευνοϊκή κατάσταση και όποιος τον διαδεχθεί θα πρέπει να αναμετρηθεί με τις προσδοκίες ενός λαού που αγωνίζεται και αποκτά νέα συνείδηση.
Αν η αλλαγή κυβέρνησης γίνει με βαθύ γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος, με την απαίτηση να καθίσουν στο σκαμνί όσοι ξεπούλησαν τη χώρα, με το αίτημα της άμεσης ανακούφισης των εργαζόμενων και της ακύρωσης όλων των νόμων που ψηφίστηκαν με φόντο το Μνημόνιο και μια επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές της όλης κατάστασης (αθέτηση πληρωμών, διαγραφή χρέους κ.λπ.) είναι το καθοριστικό. Και όλα αυτά μπορεί και πρέπει να τα προωθήσει μια κυβέρνηση λαϊκών δυνάμεων. Επομένως, αγώνας για να φύγουν, να φύγουν όλοι όσοι μας έφτασαν έως εδώ, να τιμωρηθούν όλοι όσοι έχουν ευθύνες, να απαλλαχτούμε από τη νέα χούντα και τη νέα οικονομική κατοχή, να αποκτήσουμε πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία, να ανακουφιστούν οι εργαζόμενοι, να ανοίξει ένα μέλλον για τους νέους, να ορίσουμε μια νέα θέση της χώρας στο σύγχρονο κόσμο.
Όλα αυτά αποτελούν το περιεχόμενο ενός μεγάλου παλλαϊκού κινήματος. Ελάχιστη προϋπόθεση για να πραγματοποιηθούν είναι να φύγουν κάτω από την πίεση του λαού. Μόνο ο λαός μπορεί να δώσει θετική απάντηση στο ερώτημα «μετά τι;».
Ο υπαρκτός πολιτικός κόσμος έχει χρεοκοπήσει. Ένας νέος μπορεί να ανατείλει. Ο λαός έχει το λόγο…
Δεν μπορεί κανείς να κάνει τον προφήτη. Επομένως, πρέπει να επιστρατεύσουμε τη λογική και τις εκτιμήσεις για τη συγκυρία. Το ερώτημα πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί πρώτα: Να φύγουν οι πασόκοι ή να φύγουν όλοι οι θίασοι του πολιτικού συστήματος; Δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Δεύτερον, έχει τεράστια σημασία το πώς θα φύγουν. Θα φύγουν σαν να μην έγινε τίποτα και θα τους διαδεχθεί μια άλλη «κατάσταση» (όποια βρει το σύστημα σε αντικατάστασή τους) ή θα φύγουν κάτω από τη λαϊκή οργή, με τις πλατείες γεμάτες και υπό την πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού; Η πτώση μιας κυβέρνησης κάτω από λαϊκή πίεση, η παρουσία του λαού στους δρόμους δεν κάνει διόλου εύκολη μια αντικατάσταση στην ίδια πορεία.
Τρίτον, το να πέσει η κυβέρνηση κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή βάζει ένα φρένο, σταματάει τους ρυθμούς του «πειράματος», προστατεύει στοιχειωδώς το λαό από τα μέτρα. Αν τώρα η φυγή είναι πιο εκκωφαντική με μεγάλη παρουσία του λαού και με προωθημένα αιτήματα, είναι πιο βαθύ το ρήγμα και για να κατευνασθεί χρειάζονται τεράστιοι χειρισμοί και τίποτα δεν αποκλείει να έχουμε μια μεγάλη μεταπολίτευση (δηλαδή πέρασμα από την καθεστωτική φάση τρόικας και Μνημονίου σε μια άλλη μεταβατική), που θα φέρει έντονα τη σφραγίδα του λαού και της κινητοποίησής του.
Επομένως, λογικά αν σκεφθούμε, η απομάκρυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου κάτω από λαϊκή κινητοποίηση δημιουργεί μια πιο ευνοϊκή κατάσταση και όποιος τον διαδεχθεί θα πρέπει να αναμετρηθεί με τις προσδοκίες ενός λαού που αγωνίζεται και αποκτά νέα συνείδηση.
Αν η αλλαγή κυβέρνησης γίνει με βαθύ γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος, με την απαίτηση να καθίσουν στο σκαμνί όσοι ξεπούλησαν τη χώρα, με το αίτημα της άμεσης ανακούφισης των εργαζόμενων και της ακύρωσης όλων των νόμων που ψηφίστηκαν με φόντο το Μνημόνιο και μια επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές της όλης κατάστασης (αθέτηση πληρωμών, διαγραφή χρέους κ.λπ.) είναι το καθοριστικό. Και όλα αυτά μπορεί και πρέπει να τα προωθήσει μια κυβέρνηση λαϊκών δυνάμεων. Επομένως, αγώνας για να φύγουν, να φύγουν όλοι όσοι μας έφτασαν έως εδώ, να τιμωρηθούν όλοι όσοι έχουν ευθύνες, να απαλλαχτούμε από τη νέα χούντα και τη νέα οικονομική κατοχή, να αποκτήσουμε πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία, να ανακουφιστούν οι εργαζόμενοι, να ανοίξει ένα μέλλον για τους νέους, να ορίσουμε μια νέα θέση της χώρας στο σύγχρονο κόσμο.
Όλα αυτά αποτελούν το περιεχόμενο ενός μεγάλου παλλαϊκού κινήματος. Ελάχιστη προϋπόθεση για να πραγματοποιηθούν είναι να φύγουν κάτω από την πίεση του λαού. Μόνο ο λαός μπορεί να δώσει θετική απάντηση στο ερώτημα «μετά τι;».
Ο υπαρκτός πολιτικός κόσμος έχει χρεοκοπήσει. Ένας νέος μπορεί να ανατείλει. Ο λαός έχει το λόγο…
Σχόλια
