“Σθεναρή αντίσταση” και φλερτ με τη… συναίνεση.
Του Δημήτρη Υφαντή.
Του Δημήτρη Υφαντή.
Μία στο καρφί της διαφοροποίησης από το Μνημόνιο και μία στο πέταλο της επιβαλλόμενης συναίνεσης. Δεν πρόκειται για ένα παλαντζάρισμα σε «δύο βάρκες», αλλά για μία διαμορφωμένη επιλογή. Οι τελευταίες θερμές εξελίξεις το πιστοποίησαν. Ενώ οι πιέσεις εκτός και εντός ήταν ασφυκτικές, η ηγεσία της Ν.Δ. έθεσε τους δικούς της όρους για τη συμμετοχή της σε μία λύση «εθνικής σωτηρίας». Και σε μεγάλο βαθμό επικέντρωσε γύρω από τη δική της ατζέντα της «επαναδιαπραγμάτευσης» την πόλωση που επικράτησε μετά το ναυάγιο.
Στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ο αρχηγός της Ν.Δ. δέχτηκε πρωτοφανή επίθεση: «να μη δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει άλλος δρόμος» απαίτησαν Μέρκελ και Μπαρόζο, ενώ ο Γιούνγκερ προειδοποίησε απειλητικά: «θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενος που δεν ήμουν εκεί γιατί θα του ζητούσα πολύ έντονα να συναινέσει»! Το Σπίγκελ παρουσίασε τον Σαμαρά ως τον «Μπαμπούλα της Ε.Ε., που θέτει σε κίνδυνο την ευρωζώνη». Ο ίδιος, αφού παραδέχτηκε το βαρύ κλίμα, κατέληξε με νόημα: «παρέμεινα στην άποψή μου ως το τέλος…κριτής όλων μας είναι ο λαός».
Σε αυτή την απόλυτα κρίσιμη στροφή των εξελίξεων η Ν.Δ. δεν καταγράφεται στο κάδρο των «προθύμων». Απαιτείται επιχειρηματολογία, δεν προκύπτει εύκολα στις συνειδήσεις ως μία πολιτική δύναμη του άξονα του Μνημονίου. Ενώ το πολιτικό κατεστημένο απαξιώνεται ραγδαία, είναι μεγάλο πολιτικό επίτευγμα για τη Ν.Δ. να εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος στον κυβερνητικό κατήφορο, όχι μόνο λόγω της πρωτοπορίας στα ποσοστά, αλλά και λόγω της προβαλλόμενης «εναλλακτικής» πρότασης επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Βέβαια δεν εμφανίζεται σε καμία διάσταση ρεύμα υπέρ της στο λαό και το δημοσκοπικό προβάδισμα οφείλεται κυρίως στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Όμως η συγκράτηση των δυνάμεών της, έστω στα χαμηλά επίπεδα όπου έχει καθηλωθεί μετά τις εκλογές του 2009, δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στην επιλογή Σαμαρά να εκμεταλλευθεί, αφού βέβαια το νομιμοποίησε, το συνταγματικό πραξικόπημα του «151», για να καταψηφίσει το Μνημόνιο και να «χτίσει» πάνω στη γραμμή της διαφοροποίησης και της επαναδιαπραγμάτευσης στη συνέχεια.
Ποιο κουμπί δένει την εκ πρώτης όψεως διπλή αυτή τακτική; Την ίδια στιγμή που ανατινάζεται η πρόβα της οικουμενικής, μετά τον τραγέλαφο της 15ης Ιούνη, την ίδια στιγμή υφαίνεται ο καμβάς της συναίνεσης και βρίσκει τις ευκαιρίες η Ν.Δ. να κλείσει το μάτι στην τρόικα. Το «δεν σας εμποδίσαμε να κυβερνήσετε», δεν το απευθύνει στον πρωθυπουργό ο Α. Σαμαράς. Δεν βάζει κανένα εμπόδιο στο νέο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της πρωτοκόλλησης επί της ουσίας της παράδοσης της χώρας. Διαφημίζει στη διαδικασία για την ψήφο εμπιστοσύνης την ταύτιση με το νέο Μνημόνιο: απολύσεις στο Δημόσιο, γενικό ξεπούλημα, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Μοναδικά πραγματικά στοιχεία της «διαπραγμάτευσης» καταλήγουν η φορολογία αλά ιρλανδικά του κεφαλαίου στο ληστρικό 15%, η ελάφρυνση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και οι «αυξήσεις» ελεημοσύνης των συντάξεων των 500 ευρώ.. Η συκοφάντηση των εργαζομένων στο Δημόσιο και ο ρατσισμός συνθέτουν το ιδεολογικό μείγμα αυτής της πολιτικής.
Η κοινωνική θύελλα στις πλατείες λυσσομανά, το πολιτικό καθεστώς συγκλονίζεται και πολύ περισσότερα απειλούνται από την τυπική αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση. Ο αρχηγός της Ν.Δ. με την ως ώρας αταλάντευτη τακτική του, παρά τις ωμές πιέσεις, συκοφαντίες και απειλές, προσημειώνει στα ξένα αφεντικά και τους ντόπιους μεταπράτες τον αναβαθμισμένο ρόλο του στην επόμενη μεταβατική φάση.
Στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ο αρχηγός της Ν.Δ. δέχτηκε πρωτοφανή επίθεση: «να μη δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει άλλος δρόμος» απαίτησαν Μέρκελ και Μπαρόζο, ενώ ο Γιούνγκερ προειδοποίησε απειλητικά: «θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενος που δεν ήμουν εκεί γιατί θα του ζητούσα πολύ έντονα να συναινέσει»! Το Σπίγκελ παρουσίασε τον Σαμαρά ως τον «Μπαμπούλα της Ε.Ε., που θέτει σε κίνδυνο την ευρωζώνη». Ο ίδιος, αφού παραδέχτηκε το βαρύ κλίμα, κατέληξε με νόημα: «παρέμεινα στην άποψή μου ως το τέλος…κριτής όλων μας είναι ο λαός».
Σε αυτή την απόλυτα κρίσιμη στροφή των εξελίξεων η Ν.Δ. δεν καταγράφεται στο κάδρο των «προθύμων». Απαιτείται επιχειρηματολογία, δεν προκύπτει εύκολα στις συνειδήσεις ως μία πολιτική δύναμη του άξονα του Μνημονίου. Ενώ το πολιτικό κατεστημένο απαξιώνεται ραγδαία, είναι μεγάλο πολιτικό επίτευγμα για τη Ν.Δ. να εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος στον κυβερνητικό κατήφορο, όχι μόνο λόγω της πρωτοπορίας στα ποσοστά, αλλά και λόγω της προβαλλόμενης «εναλλακτικής» πρότασης επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Βέβαια δεν εμφανίζεται σε καμία διάσταση ρεύμα υπέρ της στο λαό και το δημοσκοπικό προβάδισμα οφείλεται κυρίως στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Όμως η συγκράτηση των δυνάμεών της, έστω στα χαμηλά επίπεδα όπου έχει καθηλωθεί μετά τις εκλογές του 2009, δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στην επιλογή Σαμαρά να εκμεταλλευθεί, αφού βέβαια το νομιμοποίησε, το συνταγματικό πραξικόπημα του «151», για να καταψηφίσει το Μνημόνιο και να «χτίσει» πάνω στη γραμμή της διαφοροποίησης και της επαναδιαπραγμάτευσης στη συνέχεια.
Ποιο κουμπί δένει την εκ πρώτης όψεως διπλή αυτή τακτική; Την ίδια στιγμή που ανατινάζεται η πρόβα της οικουμενικής, μετά τον τραγέλαφο της 15ης Ιούνη, την ίδια στιγμή υφαίνεται ο καμβάς της συναίνεσης και βρίσκει τις ευκαιρίες η Ν.Δ. να κλείσει το μάτι στην τρόικα. Το «δεν σας εμποδίσαμε να κυβερνήσετε», δεν το απευθύνει στον πρωθυπουργό ο Α. Σαμαράς. Δεν βάζει κανένα εμπόδιο στο νέο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της πρωτοκόλλησης επί της ουσίας της παράδοσης της χώρας. Διαφημίζει στη διαδικασία για την ψήφο εμπιστοσύνης την ταύτιση με το νέο Μνημόνιο: απολύσεις στο Δημόσιο, γενικό ξεπούλημα, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Μοναδικά πραγματικά στοιχεία της «διαπραγμάτευσης» καταλήγουν η φορολογία αλά ιρλανδικά του κεφαλαίου στο ληστρικό 15%, η ελάφρυνση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και οι «αυξήσεις» ελεημοσύνης των συντάξεων των 500 ευρώ.. Η συκοφάντηση των εργαζομένων στο Δημόσιο και ο ρατσισμός συνθέτουν το ιδεολογικό μείγμα αυτής της πολιτικής.
Η κοινωνική θύελλα στις πλατείες λυσσομανά, το πολιτικό καθεστώς συγκλονίζεται και πολύ περισσότερα απειλούνται από την τυπική αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση. Ο αρχηγός της Ν.Δ. με την ως ώρας αταλάντευτη τακτική του, παρά τις ωμές πιέσεις, συκοφαντίες και απειλές, προσημειώνει στα ξένα αφεντικά και τους ντόπιους μεταπράτες τον αναβαθμισμένο ρόλο του στην επόμενη μεταβατική φάση.
Σχόλια
