Εξαντλούνται τα χαρτιά και οι δυνατότητες ελιγμών της κυβέρνησης
Η γερμανική Ευρώπη δεν παρεκκλίνει από τους στόχους και τα μέσα που έχει υιοθετήσει για να τους πετύχει. Η ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης περνά όχι γενικά μέσα από τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά μέσα από τα δόγματα και τις εφαρμογές του ορντοφιλευθερισμού. Αυτός συνίσταται στην ευλαβική εφαρμογή όλων των κανόνων και αποφάσεων που έχουν παρθεί από τα θεσμοθετημένα όργανα και τις ρητές υποδείξεις προς όλους του «πιστούς», ενώ απαγορεύεται κατά οποιονδήποτε τρόπο η έστω και μικρή απόκλιση από αυτές.
Δεν πρόκειται για δικό μας νεολογισμό. Ο όρος Ordo προέρχεται από εκκλησιαστικούς κανόνες και είχε καθιερωθεί από μια γερμανική οικονομική σχολή της δεκαετίας του 1930 για να δώσει έμφαση στην ενεργό παρέμβαση θεσμών και κράτους για την προστασία του φιλελευθερισμού.
Στις σημερινές συνθήκες, οι ελίτ δεν αρκούνται στην απελευθέρωση των «αγορών» εν γένει, χρειάζεται η θεσμοθέτηση και παρέμβαση μιας μορφής κρατικότητας που θα ελέγχει και θα τηρεί τους κανόνες. Οι απειθαρχίες θα τιμωρούνται σκληρά και οποιαδήποτε παρέκκλιση απαγορεύεται. Εντός της γερμανικής Ευρώπης, η αρχή έγινε με τη συμφωνία του Μάαστριχτ, του ευρώ και η μορφή κρατικότητας – ελέγχου έχει δοθεί (γερμανικώ δικαίω) στο Eurogroup που διευθύνει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (Σόιμπλε). Η σύναξη των υπουργών Oικονομικών της ΕΕ χωρίς να έχει καμία νομιμοποίηση, έχει μετατραπεί σε ανώτατο όργανο, σε νευρικό σύστημα επιβολής των κανόνων και της τάξης που διέπουν τη γερμανική Ευρώπη.
Η Ελλάδα, ως πειραματόζωο, έχει δεχθεί τη μανία του ορντοφιλελευθερισμού εδώ και χρόνια. Ιδιαίτερα τα 2 τελευταία χρόνια, ο χειρισμός και το παραδειγματικό καψώνι παίρνουν μεγάλη έκταση. Στο προχθεσινό Eurogroup, έθεσαν νέα τελεσίγραφα ενός μήνα που μπορεί να παραταθούν μέχρι και το καλοκαίρι.
Πολιτικά, αυτές οι αποφάσεις φθείρουν την ελληνική κυβέρνηση και αποτελούν μορφές πίεσης και εξαναγκασμού σε μεγαλύτερες γονυκλισίες. Οι «θεσμοί» δεν βιάζονται στην περίπτωση της Ελλάδας. Ο Ομπάμα δεν είναι παρών για να ρίξει τηλέφωνα προς τους Γερμανούς. Οι στρατηγικές επανεξετάζονται και η εποχή Τραμπ θα σημάνει πολλές αλλαγές.
Ποια τα περιθώρια ελιγμών μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Τι κινήσεις μπορεί να σχεδιάσει το Μαξίμου και στηριγμένο σε ποια δεδομένα; Εκλογές; Χάνει με διαφορά που δεν μπορεί να υπολογιστεί. Δημοψήφισμα; Ποιο ερώτημα και ποιος να τους πιστέψει. Ανασχηματισμό; Έκανε ήδη. Να κερδίσει χρόνο και να μην βάλει την υπογραφή του όπου νάναι (π.χ. Κυπριακό). Ίσως, αλλά πώς να προλάβει μια πορεία που θα μοιάζει με του ΠΑΣΟΚ;
Εξαντλούνται τα χαρτιά και οι δυνατότητες ελιγμών, εκτός κι αν κάνει μεγάλο άνοιγμα προς τον κεντροαριστερό χώρο, με αμφίβολα και πάλι αποτελέσματα. Βέβαια τα πλατσουρίσματα στους χώρους αυτούς (βλέπε ΔΟΛ, κινήσεις Λαλιώτη, ανασύνταξη Πασόκων, ΔΗΜΑΡ κ.λπ.) μπερδεύονται με έναν αλαζονικό «παρτα-ολισμό» (ελληνικός ο όρος αυτός…). Τον Μάρτιο λήγει και το 18μηνο για να γίνουν εκλογές με λίστα… Να έρθει σε ρήξη με τους Γερμανούς και να γίνει σύμμαχος (κοινώς, τζουτζές) του Τραμπ; Αυτό απαιτεί έναν αναπροσανατολισμό πιο βαθύ (οικονομικά κέντρα, συμφέροντα κ.λπ.) και ο χρόνος σφίγγει. Άλλωστε δεν έχει διευκρινιστεί η πολιτική του Τραμπ για την Ελλάδα. Μάλλον το μόνο που απομένει είναι να συγκρατηθεί όπως-όπως η ελεύθερη πτώση, να κερδηθεί χρόνος και βλέπουμε…
Τ.Τ.
