Η Κέλλυ Κουναλάκη, νεαρή συγγραφέας, μας συστήθηκε πριν από δυο χρόνια με το Ταίρι ένα πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο παραμύθι για μεγάλους με ήρωες ένα ζευγάρι παπούτσια.
Το καινούργιο της βιβλίο 15 Ιστορίες για την Απώλεια που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι μια συλλογή διηγημάτων με πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες που έχουν όμως ένα κοινό σημείο: Όλα αυτά που χάνονται. Πραγματικά και συμβολικά.
Από τα αντικείμενα, που η συγγραφέας του δίνει φωνή, μέχρι τα ζώα, τους αγαπημένους μας ανθρώπους, τον ίδιο τον εαυτό μας. Ιστορίες συχνά φανταστικές, στη φόρμα του παραμυθιού, άλλοτε απολύτως ρεαλιστικές. Αστείες αλλά και πικρές. Το γοβάκι της Σταχτοπούτας λέει τη δική του εκδοχή της ιστορίας, αλλά και μια νεαρή κοπέλα πετά μακριά τα αντιβιοτικά εναντίον του έρωτα.Τα φοβισμένα κουνέλια προσπαθούν να προστατευθούν και τη λύση δίνει ένας ασβός. Στο τούνελ των Χαμένων μπορεί να βρει κανείς όλα όσα έχουν χαθεί και λησμονηθεί: Από ένα παιδί μέχρι ένα σουρωτήρι!
Όπως καταλαβαίνετε, πλούσια είναι η φαντασία της συγγραφέως, πρωτότυπες οι ιστορίες της, αλλά και γεμάτη φρεσκάδα η γραφή της.
Αξίζει να την ανακαλύψετε!
Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο
Το Ταίρι, το προηγούμενο βιβλίο σου ήταν ένα παραμύθι για μεγάλους. Ορισμένα από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στην Απώλεια επίσης ακολουθούν τη φόρμα του παραμυθιού. Τι είναι αυτό που σε τραβά σε αυτή τη μορφή αφήγησης;
Με τραβάει η εκλεπτυσμένη ειρωνεία που αντανακλά ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής. Μπορείς να μιλήσεις για κάτι φοβερό, θλιβερό, εκνευριστικό, θυμωμένο και να το περάσεις πιο ήπια στη συνείδηση του αναγνώστη, πιο παραμυθένια. Οι αλληγορίες είναι κάτι που αγαπώ πολύ, γιατί οξύνουν τη φαντασία μου και μου δίνουν μεγάλη ελευθερία στο να σκεφτώ εναλλακτικά. Από την άλλη, είναι πολλές φορές που μου αρέσει να λέω τα πράγματα ωμά και να χρησιμοποιώ στακάτα ρεαλιστικές εικόνες. Είναι κάθε φορά τι θέλω να εξυπηρετήσει η κάθε ιστορία που έχω να πω.
Γράφεις στον πρόλογο ότι γράψιμο στάθηκε για σένα κάποιες στιγμές «σωστική λέμβος». Με ποιόν τρόπο;
Με τον τρόπο που γιατρεύεται η ψυχή κάποιου όταν γράφει γι’ αυτά που τον βασανίζουν. Όταν έχεις πράγματα στο κεφάλι σου που σε ταλαιπωρούν, όταν τα γράφεις στο χαρτί έχουν φύγει από μέσα σου, είναι πλέον στα χέρια κάποιου άλλου, είναι ευθύνη κάποιου άλλου, ή τουλάχιστον έτσι αισθάνεσαι. Όσοι έχουν λιώσει τα χέρια τους να γράφουν ημερολόγια, μάλλον θα ξέρουν πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω. Το γράψιμο έχει θεραπευτικές ιδιότητες από μόνο του και δεν χρειάζεται κάποιος να γράψει ένα βιβλίο για να το καταλάβει αυτό. Σε φέρνει αντιμέτωπο με αυτά που καλώς ή κακώς σκέφτεσαι και αν είσαι αρκετά ψύχραιμος, κάνεις το ξεσκαρτάρισμα σου.
Σε έναν κόσμο που υποφέρει από άγχος και ψυχικές πληγές, είναι ανόητο να μη μιλάμε ανοιχτά και να προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από το σερβάν τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο
Καταλαβαίνω ότι πολλές από τις ιστορίες σου ξεκινούν από προσωπικά βιώματα. Τι είναι αυτό που σε έκανε να τα μοιραστείς με τους αναγνώστες;
Το ότι πιστεύω πως κανείς δεν έχει κανένα λόγο να ντρέπεται γι’ αυτά που νιώθει, που πιστεύει, που πρεσβεύει και που έχει βιώσει, εφόσον δεν πλήττει κάποιον συνάνθρωπο του. Το ενδεχόμενο ότι μπορεί να ανακουφίσω έναν άνθρωπο κάνοντας τον να μη νιώθει μόνος στον κόσμο με το εκάστοτε πρόβλημα του, μου δίνει όλη την ώθηση για να μοιραστώ μερικά από τα προσωπικά μου βιώματα, με χαρακτηριστικό αυτό που αφορά στην γενικευμένη αγχώδη διαταραχή με την οποία διαγνώστηκα πριν από έναν χρόνο. Θεωρώ πως σε έναν κόσμο που υποφέρει από άγχος και ψυχικές πληγές, είναι ανόητο να μη μιλάμε ανοιχτά και να προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από το σερβάν τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο.
Ποια από τις ιστορίες θεωρείς πιο «δική σου» και γιατί;
Όλες αποτελούν δικά μου κομμάτια και τρέφω διαφορετικά συναισθήματα τρυφερότητας για την καθεμιά. Ωστόσο νομίζω πως οι δυο πιο αγαπημένες μου είναι ο Λου και η Μια σακούλα μήλα. Μιλάνε για δυο θέματα τα οποία αποτελούν φοβίες απώλειας που προσπαθώ η ίδια να διαχειριστώ.
Πώς μπορεί κανείς στ’ αλήθεια να διαχειριστεί την απώλεια;
Νομίζω πως δεν υπάρχει μια νόρμα που να δουλεύει για τον καθένα. Η απώλεια είναι μια προσωπική μάχη του καθενός και ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να διαχειριστεί τον χρόνο και τους τρόπους που χρειάζεται για να τα καταφέρει. Νομίζω πως θα ήταν σπουδαίο να μαθαίναμε από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας να συμβιώνουμε με την απώλεια, την οποία αναπόφευκτα βιώνουμε γύρω μας καθημερινά από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας για πρώτη φορά στον κόσμο. Σκέψου, η πρώτη μας απώλεια και τελευταία, είναι ο ασταμάτητος χρόνος. Είμαστε φτιαγμένοι για να χάνουμε!
Τι είναι αυτό που σε από-γοητεύει και τι αυτό που σε γοητεύει στην εποχή που ζούμε σήμερα;
Όλα αυτά που γίνονται τόσο γρήγορα και δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε είναι αυτό που σίγουρα με απογοητεύει. Αυτό που συνεχίζει και με γοητεύει είναι που υπάρχουν πάντα κάπου κάποιες προσωπικότητες που με ανακουφίζουν και μόνο που υπάρχουν, το ότι υπάρχει ακόμη ευγένεια στον κόσμο, αγάπη και ανάγκη για φιλία και νοιάξιμο.
