Κείμενο υπογραφών 34 ενεργών πολιτών όπου προβάλλεται η ανάγκη ενός νέου πολιτικού υποκειμένου.…
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η μοναδική εναλλακτική πολιτική είναι η εντατικοποίηση των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων με στόχο:
1.Την παύση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με σκοπό τη διαγραφή μεγάλου μέρους του, πάνω από 50%. Για το υπόλοιπο χρέος θα πρέπει να διευρυνθεί ο χρονικός ορίζοντας αποπληρωμής του και να μειωθούν δραστικά τα επιτόκια. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, των οποίων οι τράπεζες κατέχουν πάνω από το 75% των ελληνικών ομολόγων, θα «προτιμήσουν» μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους από το να χάσουν τελείως τα χρήματά τους. Με τη στάση πληρωμών, βέβαια, δεν θα σταματήσει το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, απλώς θα περικόψει τουλάχιστον στο μισό αυτά που χρωστάει στους πιστωτές του.
2.Την έξοδο από το ευρώ με ταυτόχρονη υποτίμηση της δραχμής και τη μετατροπή όλου του χρέους σε δραχμές. Η εμπειρία δείχνει ότι όσες χώρες προχώρησαν σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και υποτίμηση του νομίσματος σύντομα, παρά τους αρχικούς κλυδωνισμούς της οικονομίας τους, ανέκαμψαν και επέστρεψαν στις χρηματαγορές χωρίς απαγορευτικό κόστος.
3.Τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος μέσω της κοινωνικοποίησης-κρατικοποίησης των τραπεζών, έτσι ώστε το κράτος να έχει στα χέρια του ένα εργαλείο για την αναζωογόνηση της οικονομίας. Ταυτόχρονα, πρέπει να τεθούν άμεσοι φραγμοί στην έξοδο των κεφαλαίων από τη χώρα.
4.Επανενεργοποίηση των δημόσιων επενδύσεων για τόνωση της παραγωγικής δραστηριότητας και άμεση μείωση της ανεργίας.
5.Τη ριζική αναδιανομή του εισοδήματος μέσω της υψηλής φορολόγησης της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας.
Η ένταση των κοινωνικών αγώνων, για να επιβληθεί η παραπάνω εναλλακτική λύση, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για μια οικονομία αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη). Οφείλουμε, με ιδιαίτερο τόνο, να παρατηρήσουμε ότι ήδη οι κοινωνικοί αγώνες αναγκαστικά μετατρέπονται σε πολιτικούς. Παίρνουν επίσης και ένα σύγχρονο «εθνικοαπελευθερωτικό» χαρακτήρα, λόγω της «νέας κατοχής» από την παγκόσμια τρόικα (Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ), στην οποία οδηγηθήκαμε από την πολιτική ελίτ.
…Η επίθεση, δηλαδή, που δέχονται οι κοινωνίες μας από το κεφάλαιο δεν περιορίζονται στην οικονομική εκμετάλλευση. Στόχος του δεν είναι μόνο να εμπορευματοποιήσει τα πάντα, αλλά να παραγάγει και εκείνον το νέο ανθρωπολογικό τύπο, που θα αποδέχεται και θα επιζητά την κυριαρχία του εμπορεύματος, που θα έχει μετατραπεί ο ίδιος και σε εμπόρευμα και σε χρήστη.
Έτσι, οι κοινωνικοί αγώνες οφείλουν να θέσουν άμεσα το ζήτημα αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Μια νέα πολιτική οντότητα είναι και αναγκαία και επίκαιρη, που ούτε θα συνδιαλλαγεί με τις χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης αλλά ούτε θα μεταθέτει την εναλλακτική πολιτική, που προτείναμε σε αδρές γραμμές, στο απροσδιόριστο μέλλον…
1.Την παύση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με σκοπό τη διαγραφή μεγάλου μέρους του, πάνω από 50%. Για το υπόλοιπο χρέος θα πρέπει να διευρυνθεί ο χρονικός ορίζοντας αποπληρωμής του και να μειωθούν δραστικά τα επιτόκια. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, των οποίων οι τράπεζες κατέχουν πάνω από το 75% των ελληνικών ομολόγων, θα «προτιμήσουν» μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους από το να χάσουν τελείως τα χρήματά τους. Με τη στάση πληρωμών, βέβαια, δεν θα σταματήσει το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, απλώς θα περικόψει τουλάχιστον στο μισό αυτά που χρωστάει στους πιστωτές του.
2.Την έξοδο από το ευρώ με ταυτόχρονη υποτίμηση της δραχμής και τη μετατροπή όλου του χρέους σε δραχμές. Η εμπειρία δείχνει ότι όσες χώρες προχώρησαν σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και υποτίμηση του νομίσματος σύντομα, παρά τους αρχικούς κλυδωνισμούς της οικονομίας τους, ανέκαμψαν και επέστρεψαν στις χρηματαγορές χωρίς απαγορευτικό κόστος.
3.Τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος μέσω της κοινωνικοποίησης-κρατικοποίησης των τραπεζών, έτσι ώστε το κράτος να έχει στα χέρια του ένα εργαλείο για την αναζωογόνηση της οικονομίας. Ταυτόχρονα, πρέπει να τεθούν άμεσοι φραγμοί στην έξοδο των κεφαλαίων από τη χώρα.
4.Επανενεργοποίηση των δημόσιων επενδύσεων για τόνωση της παραγωγικής δραστηριότητας και άμεση μείωση της ανεργίας.
5.Τη ριζική αναδιανομή του εισοδήματος μέσω της υψηλής φορολόγησης της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας.
Η ένταση των κοινωνικών αγώνων, για να επιβληθεί η παραπάνω εναλλακτική λύση, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για μια οικονομία αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη). Οφείλουμε, με ιδιαίτερο τόνο, να παρατηρήσουμε ότι ήδη οι κοινωνικοί αγώνες αναγκαστικά μετατρέπονται σε πολιτικούς. Παίρνουν επίσης και ένα σύγχρονο «εθνικοαπελευθερωτικό» χαρακτήρα, λόγω της «νέας κατοχής» από την παγκόσμια τρόικα (Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ), στην οποία οδηγηθήκαμε από την πολιτική ελίτ.
…Η επίθεση, δηλαδή, που δέχονται οι κοινωνίες μας από το κεφάλαιο δεν περιορίζονται στην οικονομική εκμετάλλευση. Στόχος του δεν είναι μόνο να εμπορευματοποιήσει τα πάντα, αλλά να παραγάγει και εκείνον το νέο ανθρωπολογικό τύπο, που θα αποδέχεται και θα επιζητά την κυριαρχία του εμπορεύματος, που θα έχει μετατραπεί ο ίδιος και σε εμπόρευμα και σε χρήστη.
Έτσι, οι κοινωνικοί αγώνες οφείλουν να θέσουν άμεσα το ζήτημα αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Μια νέα πολιτική οντότητα είναι και αναγκαία και επίκαιρη, που ούτε θα συνδιαλλαγεί με τις χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης αλλά ούτε θα μεταθέτει την εναλλακτική πολιτική, που προτείναμε σε αδρές γραμμές, στο απροσδιόριστο μέλλον…
Aναζητήστε το πλήρες κείμενο για να το υπογράψετε
στο e-mail: [email protected]
Σχόλια
