Διαφωτιστική η εισήγηση του Γ. Κασιμάτη στη συνέντευξη Τύπου για το ΤΑΙΠΕΔ
της Ειρήνης Παλαιολόγου
«ΤΑΙΠΕΔ»: τα αρχικά ενός νομικού προσώπου που από το 2011, οπότε και συστάθηκε επίσημα (Ν. 3986/2011) κατ’ εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής των ετών 2012-2015, βρίσκεται σε καθημερινή βάση είτε στα χείλη μας είτε αναρτημένο σε κάποια είδηση. Πώς θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά βέβαια, εφόσον ο φορέας αυτός, που λειτουργεί με τη νομική μορφή μιας Α.Ε., έχει επιφορτιστεί με την πώληση της δημόσιας περιουσίας;
Πρόκειται, λοιπόν, εν πλήρει επωνυμία, για το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Μια επωνυμία που φαντάζει αρκετά αθώα για τη λειτουργία που στην ουσία επιτελεί ο οργανισμός, μια και η λέξη «αξιοποίηση» κατέχει θέση κλειδί, προκειμένου να υποδηλώσει τον ακίνδυνο χαρακτήρα του μορφώματος τούτου. Πρόκειται πράγματι για άκακη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ή απλώς η λέξη ντύθηκε τα καλά της ρούχα, αλλά από μέσα έχει τυλιχθεί με σκισμένα κουρελόπανα; Η απάντηση είναι αυτονόητη, ύστερα μάλιστα και από τα σχεδόν πέντε χρόνια λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ. Στο διάστημα μάλιστα αυτό πλήθος ομάδων, συλλογικοτήτων και διάφορων πρωτοβουλιών πήρε πνοή, με σκοπό να καταδείξουν στο ευρύ κοινό τον αληθινό ρόλο του ΤΑΙΠΕΔ, αλλά και μέσα από τους αγώνες τους να ακρωτηριάσουν την ανεξέλεγκτη πορεία του, πριν εκείνο προλάβει να ακρωτηριάσει εμάς τους ίδιους.
Υπερταμείο υφαρπαγής
Στα πλαίσια της διαρκούς και άσβεστης -παρά τις απογοητεύσεις που (και) τον τελευταίο χρόνο έχουν επέλθει στο πολιτικό σκηνικό- προσπάθειας των ανθρώπων που επιμένουν να αντιστέκονται, διεξήχθη την περασμένη Δευτέρα στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική συνέντευξη Τύπου, όπου τον λόγο έλαβε ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γεώργιος Κασιμάτης. Στη συνέντευξη παρευρέθησαν επίσης εκπρόσωποι από συλλογικότητες που αντιστρατεύονται την πολιτική του ΤΑΙΠΕΔ και όλων των δραστηριοτήτων που του έχουν ανατεθεί από το κράτος, πολίτες ατομικά, ορισμένοι δημοσιογράφοι, ενώ στο τέλος προχώρησε σε μια παρέμβαση επί του θέματος και η πρώην βουλευτής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η ίδια μίλησε για την Επιτροπή Αλήθειας του Δημοσίου Χρέους (η οποία ειρήσθω εν παρόδω γιόρταζε τα πρώτα της γενέθλια την ημέρα εκείνη) και το άδοξο τέλος της, καθώς η τελευταία καταργήθηκε. Εντούτοις, ανακοίνωσε τη μετατροπή της Επιτροπής σε Σωματείο και τη συνέχιση των εργασιών της γύρω από το δημόσιο χρέος. Το σωματείο μάλιστα είναι ανοιχτό και σε νέα μέλη, όπως δήλωσε.
Στη συνέντευξη Τύπου ο κ. Κασιμάτης επανειλημμένως επισήμανε τη δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, τόσο σημερινής όσο και μελλοντικής, ως αποτέλεσμα της πλήρους εκχώρησης δημόσιων εδαφών και δημόσιου πλούτου στα χέρια του ΤΑΙΠΕΔ. Στο τελευταίο ο νομοθέτης εμπιστεύθηκε τη συγκέντρωση δημοσίων εσόδων προοριζομένων αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, του οποίου η συσσώρευση απειλεί τη χώρα με στάση πληρωμών. Σχηματικά λοιπόν και περισσότερο κατανοητά, τα όποια έσοδα επιφέρει το Ταμείο από την πώληση-ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, οδηγούνται απευθείας στους πιστωτές μας, στην τρύπα του χρέους.
Υπογράμμισε έπειτα την εν τέλει μετατροπή του Ταμείου, από την υπογραφή της Γ’ Δανειακής Σύμβασης από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ το προηγούμενο καλοκαίρι, σε νέο υπερταμείο υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας του ελληνικού λαού, του οποίου η θέση περιήλθε σε ακόμη μεγαλύτερη δυσμένεια, βυθίζοντάς τον ολοένα και πιο βαθιά στην ανέχεια, ενώ ταυτόχρονα και μεθοδικά αναβάθμισε τη θέση των δανειστών μας. Στο καινούριο αυτό υπερ-ΤΑΙΠΕΔ, η διοίκηση ουσιαστικά ανατίθεται στους Ευρωπαίους, εφόσον τα τρία μέλη εποπτείας από την Ευρώπη έχουν ψήφο και δικαίωμα άσκησης veto, όπως ανέφερε ο Καθηγητής κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. «Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο συγκεκαλυμμένα οργανώθηκε η κλοπή της δημόσιας περιουσίας», λέει ο ίδιος.
Κάνοντας μια πολύ σύντομη αναδρομή σχετικά με την αρχική έννοια της ιδιωτικοποίησης, το κοινό πληροφορήθηκε ότι ως αφετηριακός σκοπός της προβλεπόταν ο «εκσυγχρονισμός των κρατικών μηχανισμών με παράλληλη αποδοτικότητα της εγχώριας εργασίας». Η επίτευξη του εν λόγω στόχου πόρρω απέχει από όσα σήμερα γίνονται και -δυστυχώς- ακατάπαυστα δρομολογούνται προς υλοποίηση. Αντιθέτως, πλέον μοναδική, άμεση και προτασσόμενη βλέψη και αποστολή καθίσταται η «επιχειρηματικοποίηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων της πολιτείας σε ιδιωτικά χέρια», με απώτερη εξέλιξη την εξάλειψη του κράτους· «Το κράτος ΠΡΕΠΕΙ να εξαφανιστεί», συνοψίζει τη λογική τους.
Νομικά διάτρητο και αυθαίρετο
Ένα ακόμη σημείο στο οποίο ο κ. Κασιμάτης έδωσε έμφαση είναι αυτό της νομικής μορφής του Ταμείου. Το ΤΑΙΠΕΔ αποτελεί Ανώνυμη Εταιρεία, έχει δηλαδή τη μορφή αυτού του απρόσωπου εταιρικού τύπου που δραστηριοποιείται κατ’ αποκλειστικότητα στην ιδιωτική οικονομία. Κάπως έτσι γεννιέται μια αντίφαση· μια αντίφαση που έχει να κάνει με το δημόσιο χαρακτήρα του Ταμείου αφενός και τη νομική μορφή της Α.Ε. αφετέρου. Και συνακόλουθα αναρωτιόμαστε αν μπορεί το ΤΑΙΠΕΔ να ταυτιστεί με τις Α.Ε. του ιδιωτικού τομέα. Με άλλα λόγια είναι δυνατόν οι μετοχές ενός οργανισμού που επιφορτίζεται με την ενασχόληση δημόσιων καθηκόντων -καθόσον διαχειρίζεται τον θεσμικό πλούτο της χώρας- να μεταφέρονται σε ιδιωτικά άγνωστα χέρια κατά το δοκούν; Τίθεται συνεπώς ένα ακόμα ζήτημα νομιμότητας ύπαρξης και λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ, πέραν της ολοκληρωτικής εκ μέρους της χώρας παραίτησης από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας. Εντύπωση, ωστόσο, προκάλεσε σε μα μερίδα των ακροατών η υπόμνηση του κου Κασιμάτη περί απαγόρευσης, από την πλευρά των κυβερνήσεων που οι χώρες τους βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής στήριξης, θέσεως ζητήματος νομιμότητας για όσα αναγράφονται στα υπογραφέντα μνημόνια, κατά τη διάρκεια των Συμβουλίων των Βρυξελλών, όπως και στις Διοικήσεις του ΔΝΤ. Πόσο πιο απερίφραστα και εναργώς μπορεί να υποδηλωθεί το δέσιμο, η ακινητοποίηση, η δέσμευση των υπό επιτήρηση χωρών· δέσμευση που καλύπτει όλα τα επίπεδα, απ’ το οικονομικό και εδαφικό έως και το ηθικό;
Κάτι επιπλέον που πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο είναι, ότι στο Ταμείο έχουν παραχωρηθεί λειτουργίες που δεν είναι δυνατόν να ασκηθούν από ιδιώτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστούν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (νερό, ηλεκτρικό κ.λπ.), στις οποίες το κράτος πάντοτε οφείλει να διατηρεί το μεγαλύτερο ποσοστό, προκειμένου να μη θίγεται ο δημόσιος χαρακτήρας τους, αλλά και να κατοχυρώνεται μια ελάχιστη εποπτεία και διαχείριση του κράτους επί των παρεχόμενων υπηρεσιών ζωτικής σημασίας προς όφελος των πολιτών. Συνεπώς, εάν μια δραστηριότητα αποτελεί έκφραση κυριαρχίας με βαρύνουσα σημασία, τότε πρέπει να ασκείται μόνο από το Κράτος και ΝΠΔΔ και δεν μπορεί να ανατεθεί σε φορείς που ενεργούν ως ιδιώτες, δηλαδή ούτε σε φορείς της ιδιωτικής κοινωνίας (φυσικά ή νομικά πρόσωπα), ούτε σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου του Δημοσίου. Η θεωρία (και) στη συγκεκριμένη περίπτωση εγκαταλείπεται και ουδεμία εφαρμογή βρίσκει στην πράξη…
Πλασματική ανάπτυξη και εξαθλίωση
Στη συνέχεια, ο καθηγητής προχώρησε στη διάκριση ανάμεσα στους αριθμούς που καταδεικνύουν κατά πόσο η δημόσια οικονομία ευημερεί ή όχι και στην πραγματική οικονομία. «Μπορεί ο ελληνικός λαός να πεινάει, αλλά να σημειώνεται υψηλός δείκτης ΑΕΠ, αφού οι επιχειρήσεις (που θα έχουν πωληθεί σε ξένους ιδιώτες) θα καταγράφουν μεν κέρδη, τα οποία θα αυξάνουν το ΑΕΠ της χώρας, αλλά δεν θα ξέρουμε πού αυτά έχουν επενδυθεί». Θα έχουμε να κάνουμε επομένως με μια πλασματική ανάπτυξη, αποτυπωμένη απλώς σε στοιχεία, ενώ η εξαθλίωση από την άλλη θα εξακολουθεί να αποτυπώνεται στο αληθινό καθημερινό πρόσωπο της χώρας και των πολιτών της.
Εκείνο το οποίο δικαίως και με σημαντική αποδοχή από το κοινό συνέδεσε ο ομιλητής και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, ήταν αυτή η εγκατάλειψη της ελληνικής κυβέρνησης από τα κυριαρχικά της δικαιώματα και ο οικονομικός της εγκλωβισμός μέσω του χρέους με αυτό το αίσθημα βολέματος και ραγιαδισμού, που επιδιώκεται συνολικά να επιβληθεί στον λαό μας –και ίσως σε κάποιο βαθμό επιτυχώς έχει στεφθεί η απόπειρα αυτή. Με ποικίλους τρόπους φρόντισε να κάνει σαφές πόσο άρρηκτα συνδεδεμένα είναι τα δυο αυτά στοιχεία. «Μπερδεύουμε τις γνώσεις με τις πεποιθήσεις και κυρίως με το βόλεμα· βόλεμα με την πείνα, την ανεργία ακόμη και με τον θάνατο. Δεν πειράζει αν θα πεθάνεις σε μια ώρα (με τις ίδιες πολιτικές), αρκεί να μην πεθάνεις τώρα. Ο εχθρός είναι ένας: το χρέος. Όταν οι επενδύσεις (από τον τρόπο μέχρι τα πρόσωπα) καθορίζονται στις Βρυξέλλες, δεν πρέπει να αποτελεί θέμα ποιος είναι καλύτερος δούλος από τον άλλον», ανέφερε χαρακτηριστικά, δείχνοντας τις αμετανόητα υπόδουλες κυβερνήσεις της χώρας – παρελθοντικές, τωρινές και μελλοντικές. «Μόνο όταν σχηματίσουμε πεποίθηση απελευθέρωσης από τους δεσμούς δουλείας, μπορούμε να αποφασίσουμε σωστά. Πρέπει να εγκαταλείψουμε το βόλεμα, το “άσε να δούμε”, την πεποίθηση που μας έχουν φυτέψει ότι όλα είναι μονόδρομος». Σύμφωνα με τον κ. Κασιμάτη το χρέος είναι που πρέπει κύρια να καταπολεμηθεί, αφού όλα εκκινούν απ’ αυτό και καταλήγουν σε αυτό.
Η ανάγκη για ριζοσπαστική αλλαγή στάσης
Προς την πορεία τούτη, οι επιμέρους ανά την επικράτεια ομάδες οφείλουν να συσπειρωθούν, να μάχονται συντεταγμένα και μαζικά. Ενώ ο καθηγητής χαιρετίζει τις τόσο σημαντικές και σε αριθμό και σε έργο πρωτοβουλίες, τους προσάπτει το πρόβλημα της «εξειδίκευσής» τους. Η κάθε ομάδα, δηλαδή, αγωνίζεται για τα δικά της ειδικά προβλήματα, ενώ ο στόχος είναι καθαρά συλλογικός, στρέφει ακριβώς τα βέλη του προς την πάταξη του ραγιαδισμού που μας ταλανίζει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει παύση του ξεχωριστού, ιδιαίτερου αγώνα του κάθε σχηματισμού –ούτε του ατομικού αγώνα του καθενός, θα συμπλήρωνα εγώ- αλλά η μάχη να κατευθύνεται μοναδικά προς την εκμηδένιση του δυσβάσταχτου χρέους, «που έχει αλυσοδέσει και τις επόμενες γενιές» και προς έναν μετέπειτα επανακαθορισμό μας.
Τα λεγόμενα του καθηγητή βρήκαν αντίκρισμα και αποτύπωσαν καθαρά και τις δικές μου σκέψεις. Μόνο με την εκ θεμελίων και ριζοσπαστική αλλαγή της στάσης, που οι ίδιοι οι πολίτες τηρούμε απέναντι στις πολιτικές και κοινωνικές υποθέσεις και την ταυτόχρονη μεταβολή της τακτικής των κυβερνώντων, ώστε να επιτελούν στο εξής το ρόλο τους με αυτοβουλία, ανεξαρτησία και αυτεξουσιότητα, μπορεί να γεννηθεί η δυνατότητα ουσιαστικού ξεμπερδέματος από αυτά που μας κρατούν υποτελείς και αμετακίνητους στο δρόμο του «βολέματος». Το κατώφλι της δουλείας με το κατώφλι της ελευθερίας βρίσκονται δίπλα· το ζητούμενο είναι να επιλέξουμε με αυτοκυριαρχία εκείνο που οδηγεί στο αλάθευτο και αιώνια όμορφο.
Εκδήλωση στο ΔΣΑ για το νέο υπερταμείο
υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας
Μια σημαντική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Παρασκευή, 15 Απριλίου, στον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας (ΔΣΑ), από τις 5 – 8 μ.μ., με θέμα: Καθεστώς δανεισμού – 3ο Μνημόνιο: Νέο υπερταμείο υφαρπαγής δημόσιας περιουσίας.
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Γεώργιος Κασιμάτης, και οι σύμβουλοι του ΔΣΑ, Δημήτρης Μπελαντής και Παναγιώτης Γαλετσέλης. Επίσης, θα τοποθετηθούν οι ανεξάρτητοι ευρωβουλευτές Νότης Μαριάς, Σοφία Σακοράφα και Νίκος Χουντής, ενώ θα γίνουν παρεμβάσεις και από εκπροσώπους των κινημάτων.
