Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Ευτυχώς που σ’ αυτό το θλιβερό τοπίο που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, παρουσιάστηκε μέσα από ένα τραγικό γεγονός μια γυναικεία προσωπικότητα, δυναμική, μορφωμένη, ευαίσθητη, μα κυρίως Μάνα που θύμισε σε μια κοινωνία χαμένη στα χρέη, τις υποχρεώσεις, τα λάθος πρότυπα, τους αριθμούς, τις στατιστικές του χάους και της παρακμής, πως υπάρχουν και οι αξίες, οι ιδέες, οι αρχές, οι Άνθρωποι.
Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η προσωπικότητα πέρα από κόμματα, κομματίδια, πολιτευτές, βουλευτές, παράγοντες, κομματικά παρασιτικά στοιχεία από τους μεν κι από τους δε, που μας θύμισε πως υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, αυτή που δεν αγωνίζεται για το μειωμένο ΦΠΑ (δίκαιο κι αυτό), αλλά όπως σε άλλα δοξασμένα χρόνια για το Δίκαιο, την Ελευθερία, την Ισότητα, την Αξιοπιστία, την Αξιοκρατία, την Αλληλεγγύη, το Όραμα για έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο.
Κατεβήκαμε στους δρόμους απαλλαγμένοι από το διαχρονικό ψεύδος της πολιτικής «πραγματικότητας» (το άμεσα συνδεδεμένο με τα κατά συνθήκη ψεύδη), τα μετεμφυλιακά μας πάθη και μίση και ενώσαμε τις φωνές μας για να βρεθεί επιτέλους ένας άλλος δρόμος, όπου η Δημοκρατία δεν θα είναι λόγια και μόνο λόγια και ο καθ’ ένας θα είναι υπεύθυνος για όσα κάνει ή δεν κάνει, χωρίς ασυλία, αστερίσκους και νομικά τερτίπια, ανεξάρτητα αν είναι ο κύριος τάδε ή ένας εργάτης βιοπαλαιστής σε μια φτωχική και υποβαθμισμένη συνοικία.
Μέσα μας μια άλλη φωνή ήρθε να ταρακουνήσει την εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουμε σε καθημερινή βάση και που είχε να κάνει με τη διαρκή κοροϊδία μιας πολιτικής που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ολίγων που τυγχάνει να είναι επί μονίμου βάσεως, οι χορηγοί αυτών που κατέχουν κάθε φορά την εξουσία .
Η φωνή λοιπόν αυτής της πονεμένης Μάνας που ενοχλεί το κατεστημένο και τους ανθρωποφυλακες της εξουσίας, έγινε η φωνή όλων μας, έγινε το όνειρο που εμπεριέχει τα χαμένα όνειρα όλων, πού ξεχασμένα και σκονισμένα στο υψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης περίμεναν στην καλύτερη των περιπτώσεων, να βρεθούν στην ανακύκλωση των νοσταλγικών αναζητήσεων της μιας βραδιάς με τη συνοδεία των στίχων του Βάρναλη που έγραφε κάποτε το εμβληματικό: «αχ που σαι νιότη που δείχνεις πως θα γινόμουν άλλος»…
Αυτός ο άλλος λοιπόν είναι πια ΕΔΩ στους δρόμους, αρνείται τον θάνατο από τους κομματικούς εγκάθετους, τις ύβρεις από τα κομματικά αποβράσματα που δεν έχουν σεβασμό ούτε απέναντι σε μια γυναίκα που πήρε το παιδί της κομματιασμένο και καμένο.
Αυτός ο άλλος λοιπόν ξεχασμένος εαυτός που βρήκε την υπερηφάνειά του ξανά είναι στο δρόμο μαζί με αυτή τη Μάνα, τη Μάνα κουράγιο, και αναζητά μαζί με όλους όσους ακόμη αντέχουν δεμένοι πάνω στο κατάρτι όπως ο Οδυσσέας, έναν τόπο που τα αυτονόητα να μην είναι ζητούμενα, που να έχει οξυγόνο, που να έχει δίκιο, που να έχει ζωή, που να έχει σεβασμό, που να έχει όλα αυτά που γεννούν την ελπίδα και όχι την κάθοδο σε μια ζωή εν τάφω…
Σας ευχαριστώ Κυρία…
Σας ευχαριστούμε Κυρία Καρυστιανού…
