Οι πανηγυρισμοί για τα τη νέα συμφωνία στην οποία κατέληξαν -μετά από πολλές παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις και με την άμεση παρουσία εκπροσώπων των τραπεζών- στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα
Κάθε φορά, μετά από μια νέα συμφωνία, η κρίση βαθαίνει περισσότερο και νέα επώδυνα μέτρα πρέπει να παρθούν για να σωθεί η χώρα. Αφού τα προηγούμενα μέτρα δεν απέδωσαν, αποφασίζουν μια μεγαλύτερη δόση μέτρων, στην ίδια κατεύθυνση πάντα, για να «θεραπεύσουν», ενώ έτσι μεγαλώνουν την εξάρτηση από τις «ουσίες» (τα δάνεια) και οδηγούν στην πραγματική και ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας. Κάθε φορά μπαίνουν εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «ή παίρνουμε αυτά τα μέτρα ή χρεοκοπούμε» και μετά από λίγο χρειάζονται νέα μέτρα, πάλι στο φόντο του ίδιου διλήμματος «μέτρα ή χρεοκοπία», «Μνημόνιο 1 ή χρεοκοπία», «Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία», «Μνημόνιο 2 ή χρεοκοπία» και η ζωή συνεχίζεται ή, μάλλον, όχι ακριβώς. Συνεχίζεται με μια απέραντη λιτότητα και φτωχοποίηση, με μια εκτίναξη της ανεργίας και της απόγνωσης, με μια οργή και μια απελπισία που παίρνουν εθνικές διαστάσεις.
Οι πανηγυρισμοί κρατούν, συνήθως, μία βδομάδα και μετά έρχονται τα μαντάτα: από τις αγορές, από τους ελεγκτές της τρόικας, από τα νέα επεισόδια της κρίσης, από τα μέτρα που προσπαθούν να εφαρμόσουν και από τις αντιδράσεις του κόσμου στην προκρούστρια κλίνη που προσπαθούν να τον ξαπλώσουν για να κόψουν χέρια, πόδια, κεφάλια ώστε να χωρέσει ό,τι απομείνει από το άτυχο σώμα της κοινωνίας.
Κάθε δόση αυτής της οικονομικής πολιτικής δίνει μια μικρή ανάσα, ειδικά στο τραπεζικό σύστημα, δυναμώνει τη διεθνή τοκογλυφία, ξεπουλά ολόκληρη την χώρα σε διαστάσεις που ξεπερνούν μια πολεμική καταστροφή και ήττα, μετατρέπει την Ελλάδα σε ένα προτεκτοράτο. Η χρεοκοπία, επιλεκτική, παρατεταμένη, ελεγχόμενη, ανεξέλεγκτη ή ακόμα και επιληπτική (γιατί μας έχουν ζαλίσει με τους όρους και τους ορισμούς) μας είναι το διαρκές φόντο, το μόνιμο πλαίσιο: Αυτές οι δόσεις και αυτές οι αποφάσεις καθιστούν την χρεοκοπία αναπόφευκτη πραγματικότητα για το λαό και τη χώρα.
Κανένας από όσους πήραν μέρος στη Σύνοδο Κορυφής δεν νοιάστηκε για την διάσωση της Ελλάδας. Ο καθένας έπαιζε έναν ρόλο και ήθελε να διασφαλίσει τα συμφέροντά του. Η ελληνική πλευρά καμώνεται πως έδωσε μάχη για να περάσει τις θέσεις της. Στην πραγματικότητα περίμενε απλώς την ετυμηγορία και το μόνο που εκλιπαρούσε ήταν να παρουσιαστεί με έναν τρόπο εκπλεπτυσμένο, για ευνόητους λόγους. Στους πανηγυρισμούς ξεχνά να θυμίσει αυτό που γράφεται με ψιλά γράμματα: «Πρέπει να συνταχθεί μια νέα δανειακή σύμβαση» (που θα μας δένει χειροπόδαρα και θα εκποιεί τον δημόσιο και εθνικό πλούτο) και πρέπει να ψηφιστεί ένα νέο Μνημόνιο περισσότερο σκληρό από το προηγούμενο.
Άρα, θα έχουμε νέους γύρους αντιπαραθέσεων και κινητοποιήσεων, όπως και νέα επεισόδια της πανευρωπαϊκής κρίσης. Κι όλα δείχνουν ότι ο χρόνος τρέχει γρήγορα και οι πλατείες και οι δρόμοι θα ξαναγεμίσουν. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα.
Οι πανηγυρισμοί κρατούν, συνήθως, μία βδομάδα και μετά έρχονται τα μαντάτα: από τις αγορές, από τους ελεγκτές της τρόικας, από τα νέα επεισόδια της κρίσης, από τα μέτρα που προσπαθούν να εφαρμόσουν και από τις αντιδράσεις του κόσμου στην προκρούστρια κλίνη που προσπαθούν να τον ξαπλώσουν για να κόψουν χέρια, πόδια, κεφάλια ώστε να χωρέσει ό,τι απομείνει από το άτυχο σώμα της κοινωνίας.
Κάθε δόση αυτής της οικονομικής πολιτικής δίνει μια μικρή ανάσα, ειδικά στο τραπεζικό σύστημα, δυναμώνει τη διεθνή τοκογλυφία, ξεπουλά ολόκληρη την χώρα σε διαστάσεις που ξεπερνούν μια πολεμική καταστροφή και ήττα, μετατρέπει την Ελλάδα σε ένα προτεκτοράτο. Η χρεοκοπία, επιλεκτική, παρατεταμένη, ελεγχόμενη, ανεξέλεγκτη ή ακόμα και επιληπτική (γιατί μας έχουν ζαλίσει με τους όρους και τους ορισμούς) μας είναι το διαρκές φόντο, το μόνιμο πλαίσιο: Αυτές οι δόσεις και αυτές οι αποφάσεις καθιστούν την χρεοκοπία αναπόφευκτη πραγματικότητα για το λαό και τη χώρα.
Κανένας από όσους πήραν μέρος στη Σύνοδο Κορυφής δεν νοιάστηκε για την διάσωση της Ελλάδας. Ο καθένας έπαιζε έναν ρόλο και ήθελε να διασφαλίσει τα συμφέροντά του. Η ελληνική πλευρά καμώνεται πως έδωσε μάχη για να περάσει τις θέσεις της. Στην πραγματικότητα περίμενε απλώς την ετυμηγορία και το μόνο που εκλιπαρούσε ήταν να παρουσιαστεί με έναν τρόπο εκπλεπτυσμένο, για ευνόητους λόγους. Στους πανηγυρισμούς ξεχνά να θυμίσει αυτό που γράφεται με ψιλά γράμματα: «Πρέπει να συνταχθεί μια νέα δανειακή σύμβαση» (που θα μας δένει χειροπόδαρα και θα εκποιεί τον δημόσιο και εθνικό πλούτο) και πρέπει να ψηφιστεί ένα νέο Μνημόνιο περισσότερο σκληρό από το προηγούμενο.
Άρα, θα έχουμε νέους γύρους αντιπαραθέσεων και κινητοποιήσεων, όπως και νέα επεισόδια της πανευρωπαϊκής κρίσης. Κι όλα δείχνουν ότι ο χρόνος τρέχει γρήγορα και οι πλατείες και οι δρόμοι θα ξαναγεμίσουν. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα.
Σχόλια
