του Γιώργου Κυριακού
«Σε ό,τι αφορά την πολιτική βία της άκρας Αριστεράς, οι ερευνητές εντόπισαν συνολικά 1.886 περιστατικά, έναντι 500 περιστατικών στην άκρα Δεξιά. Είναι εμφανές ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά ως προς την τάξη μεγέθους μεταξύ της βίας της άκρας Αριστεράς και εκείνης της άκρας Δεξιάς, με την πρώτη να είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από τη δεύτερη.» «Το αποτύπωμα της πολιτικής βίας στην Ελλάδα της κρίσης», Καθημερινή 19/12/2019 του γνωστού μας, Τάσου Τέλλογλου.
«Νόμος και Τάξη» ονομάζεται η ταινία των Χρυσοχοΐδη-Μπακογιάννη που σπάει τα ταμεία των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Η άλλη ταινία τιτλοφορείται «Ο Τσίπρας τσιπράκι» παραγωγής του ευρύτερου προοδευτικού μετώπου που επίσης σπάει τα ταμεία. Στοχεύοντας τα εμβλήματα του «προοδευτισμού», καταλήψεις και φοιτητικό άσυλο, στοχεύοντας όσους οφείλουν «ΣΥΡΙΖΑ να λένε και να κλαίνε» σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή που μας κουνάει το δάχτυλο με αυστηρότητα, δίνουν μια μάχη εντυπώσεων. Λες και οι καταλήψεις ή η παραβατικότητα στα πανεπιστήμια ευθύνονται για το χάλι στις γειτονιές των πόλεων, στα χωριά, στις φτωχές συνοικίες. Λες και η πονηρή συμπεριφορά των υπουργών της πρώην κυβέρνησης που γελούσε με συγκατάβαση και ονομάτιζε ανενδοίαστα ως «δικά μας παιδιά» τα μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου ήταν το φάρμακο για την κοινωνική συνοχή.
Η Δεξιά έχει μια βιολογική σχέση με το «νόμος και τάξη». Όταν χτυπάει ασύστολα και χωρίς προσχήματα καμαρώνει. Καμαρώνει με τις πλαστικές σφαίρες, καμαρώνει με την αστυνόμευση των ρόμποκοπ. Ποιος δε θυμάται τους νεκρούς διαδηλωτές της μεταπολίτευσης, τις αύρες, τον ν. 330, τον ν. 815, τον τρομονόμο και τη βιομηχανία δεκάδων χιλιάδων συλλήψεων-δικαστηρίων-φυλακίσεων, τις σκευωρίες που έστησαν σε αγωνιστές όπως π.χ. ο Σερίφης, τους φασίστες «νεοταξίτες» που είχαν αφήσει αμολητούς πριν τους αδρανοποιήσουν; Ποιος δε θυμάται τον Γκίκα, τον Λάσκαρη, τον Μπάλκο, τον Αβέρωφ; Το «νόμος και τάξη» ήταν εφαρμογή για τους φτωχούς που εξεγείρονταν, για τους αγρότες που πεινούσαν, για τους εργάτες που σκοτωνόντουσαν σε «ατυχήματα», για τις απεργίες, για τις διαδηλώσεις, για τις φοιτητικές πορείες. Ο «νόμος και τάξη» ποτέ δεν αφορούσε τους υπουργούς, τους δικαστές, τους αρχίμπατσους, τους τραπεζίτες ακόμα και τους βασανιστές που κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. «Το κράτος είστε εσείς» είχε δηλώσει όταν επισκέφτηκε το μέγαρο της αστυνομίας ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, στον ίδιο ρόλο με το γιο του, μετά την ΠΑΣΟΚοκρατία 10 περίπου χρόνων η οποία εκσυγχρόνισε θεσμικά το ρόλο της καταστολής όχι μόνο μη καταργώντας τα ΜΑΤ όπως υποσχόταν, αλλά ιδρύοντας τα ΜΕΑ και τα ΕΚΑΜ καθώς και άλλες δομές αργότερα. Τα ίδια κι ο Πολύδωρας των ζαρντινιέρων κι ο Μαρκογιαννάκης που ήθελε το στρατό στην Αθήνα μετά τις διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του 16άρη μαθητή. Ο τελευταίος δεν ήταν αυτός που παρενέβη για να σώσει τους δικούς του Κρητικούς «λεβέντες» που έγιναν μετά γνωστοί στην υπόθεση του Γιακουμάκη; Σήμερα φαίνεται ότι ζούμε περίπου μια από τα ίδια σε μια σύνθεση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ του «αντιτρομοκρατικού» 2002.
Η «πρώτη φορά αριστερά»
Η «πρώτη φορά αριστερά» κινήθηκε στα δικά της κατατόπια. Ήταν μαζί όλο το προηγούμενο διάστημα «σε αγώνες» παντού με το «κίνημα». Από την ίδρυση του Κοινωνικού Φόρουμ που αποτέλεσε την πρώτη δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΝ+ μέχρι τις συνελεύσεις αγανακτισμένων και τις συμπαρομαρτούσες δράσεις (δημόσιοι χώροι, φοιτητικό, αντικατασταλτικό, αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό, εργασιακά, ασφαλιστικό, εναλλακτική οικονομία, άρνηση πληρωμών κ.λπ.) ήταν παντού μαζί. Αγωνιστές, ακτιβιστές, καταληψίες, δικηγόροι, συνδικαλιστές της βάσης, συνδικαλιστές της κορυφής, πολιτικοί κρατούμενοι, βουλευτές συμπαραστάτες, διαδηλωτές, τοπικά κινήματα, σύμβουλοι στο κόμμα κ.λπ. ήταν όλοι περίπου ένα. Το παλιό σύνθημα της αφίσας του Συνασπισμού «συναντηθήκαμε στους δρόμους, θα συναντηθούμε στην κάλπη» έγινε υπό μια γενικότερη αντιδεξιά, αντιαυταρχική λογική. Και το 2012, το 2015 (δις) και το 2019 το ίδιο περίπου συνέβη «για να μη βγει ο Κούλης».
Οι πρώην σύντροφοι Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης μπορεί να κονταροχτυπιούνται ο ένας για «τα δικαιώματα» κι ο άλλος «για την τάξη» αλλά είναι και οι δυο στο κόμμα της Χάγης, υπαλληλίσκοι του Πάιατ και της Λαγκάρντ
Σε όλη την περίοδο της τετραετίας χειρίστηκε το «κίνημα» με κομψότητα. Τον ήξερε το «χώρο». Είχε τακτ. Εκκένωσε δύο καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη (εξ ου και η επιστολή αντιεξουσιαστών «προς τον Αλέξη») και άφησε όλες τις άλλες να υπάρχουν και να αυγαταίνουν. Κάθε τι που γινόταν στο κίνημα μπορούσαν να το ελέγχουν γιατί ήξεραν πολύ καλά τις δυνατότητές του, το μέγεθός του, τις εσωτερικές αντιφάσεις του. Η πιο σημαντική όμως πτυχή που αφορά και τη συνεργασία μαζί του είναι η εξής: η προοδευτική ατζέντα (δικαιωματισμός, «αντιεθνικιστική» Συμφωνία Πρεσπών, «αντιρατσισμός-αντιφασισμός» κ.λπ.) που δημιούργησε τριβές και διχοτομήσεις ανάμεσα σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς» τους έφερε να είναι σύμμαχοι. Από κει και ο έλεγχος, από κει και μια χρήσιμη σχέση που εκφραζόταν χονδρικά στα εξής: «εσείς θα χτυπάτε τους εχθρούς μας κι εμείς θα σας αφήνουμε να κάνετε το κομμάτι σας». Κοινός εχθρός ο εθνολαϊκισμός. Μαζί στην υπεράσπιση της κοινότητας που έχει το ατελείωτο αρκτικόλεξο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις, μαζί στο «λιάζονται» της κυρίας Τασίας για τους μετανάστες (που δήλωνε πως θα τους φροντίσει το κίνημα), μαζί στις αντιρατσιστικές κορώνες, μαζί ενάντια στον «φασισμό-εθνικισμό-ρατσισμό» των «μακεδονομάχων», μαζί ενάντια στις καταλήψεις μαθητών για τη Συμφωνία των Πρεσπών (λες και δεν μπορούσαν να συμβάλουν με τον αντιΝΑΤΟϊκό εκλιπόντα κρίκο δίπλα στο όνομα που δόθηκε), μαζί στη δικαιολόγηση ή αιτιολόγηση της δολοφονίας του Κατσίφα (λες και δεν ήταν μια κρατική δολοφονία). Το αίμα νερό δεν γίνηκε.
Δυο εκφράσεις
Έχουμε καθημερινά δυο εκφράσεις του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού μέσα στο λαϊκό σώμα: το «ευτυχώς που επεμβαίνει η αστυνομία, να τελειώνουμε με το έγκλημα» και το «τουλάχιστον οι προηγούμενοι σέβονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα». Μισές αλήθειες-ολοκληρωμένα ψέματα των υποβολέων. Οι πρώην σύντροφοι Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης μπορεί να κονταροχτυπιούνται ο ένας για «τα δικαιώματα» κι ο άλλος «για την τάξη» αλλά είναι και οι δυο στο κόμμα της Χάγης, υπαλληλίσκοι του Πάιατ και της Λαγκάρντ. Οι φτωχογειτονιές μαστίζονται από την εγκληματικότητα, παρατημένες από όσους «χτίζουν ρετιρέ στην Κηφισιά» μιλώντας «για τη φτώχεια και την ξενιτειά» που τραγουδούσε κάποτε ο Νταλάρας: ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές φτωχών από φτωχούς, βία, ανυπαρξία νοήματος, σκουπίδια παντού, καταστροφές, φόνοι για το τίποτα, παραμελημένοι δημόσιοι χώροι, νέκρα και τηλεόραση. Όταν τελειώσει ο θρίαμβος της ταινίας των Χρυσοχοΐδη-Μπακογιάννη, όταν και η ταινία «Ο Τσίπρας τσιπράκι» παύει να ικανοποιεί τα προοδευτικά ένστικτα, ποιοι άνθρωποι με σάρκα και οστά θα βρεθούν να δώσουν στοιχεία συνοχής και αγώνα σε μια πραγματικότητα χωρίς πλερέζες και φερετζέ; Όσοι δεν επιθυμούν η δράση τους να γίνει η έκφραση μιας χρήσιμης ηλιθιότητας που θεωρεί την παράδοση της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ μια λεπτομέρεια μπροστά στην υπεράσπιση της προοδευτικής ατζέντας θα περάσουν πολύ δύσκολες ημέρες. Όσοι επιθυμούν η δράση τους να είναι αποτελεσματική ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ. που συνεχίζει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία και στα εθνικά ζητήματα θα πρέπει να προστατεύσουν με νύχια και με δόντια, αυτήν την περίοδο, τον ίδιο τους το χώρο αναφοράς. Κι αυτό το εξασφαλίζει η παρουσία σε «κάνα δυο ταμπούρια», με σάρκα και οστά κι όχι με αδειανά πουκάμισα στα twitter και στο fb.
«Είναι το σκοτάδι που ’ναι τυφλό
ή το φως που σκοντάφτει πάνω του»;
Αργύρης Χιόνης
