Ορατός ο κίνδυνος για την δημόσια Υγεία
Οι κάτοικοι του Αιγάλεω, και ειδικά οι (πολύ) πρωινοί τύποι, συνήθιζαν να ξυπνούν ή να παίρνουν το πρωινό τους, υπό έναν πολύ χαρακτηριστικό ήχο. Τον ήχο της σκούπας που σαρώνει το πεζοδρόμιο, και όσοι τυχεροί κατοικούν κοντά στα λιγοστά πάρκα, άκουγαν τον ήχο της τσουγκράνας που μάζευε τα σκουπίδια και τα πεσμένα φύλλα. Τα προαναφερθέντα «εργαλεία» τα χειρίζονταν οι άνθρωποι με τα πορτοκαλί γιλέκα, οι εργαζόμενοι στον Τομέα Καθαριότητας του δήμου, οι οποίοι συχνά ανέπτυσσαν σχέσεις με τη γειτονιά στην οποία ήταν το πόστο τους. Ακόμη και όσοι κάτοικοι δεν τους ήξεραν προσωπικά, αναγνώριζαν τα πρόσωπά τους. Έχαιραν τις εκτίμησης όλων, καθώς είχαν αναλάβει ένα από τα σημαντικότερα έργα για μια πόλη όπως το Αιγάλεω, η οποία δια-σχίζεται από 4 μεγάλες λεωφόρους, έχει (ακόμα) μικρές βιοτεχνίες και δέχεται μεγάλες ποσότητες περιβαλλοντικού φορτίου. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα της πόλης, δούλευαν στον δρόμο, υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, και από νωρίς το πρωί. Θα αναρωτηθείτε φυσικά, γιατί αναφερόμαστε σε αυτούς, σε παρελθόντα χρόνο.
Η απάντηση είναι απλή. Όταν η «διάσωση» της χώρας χωρίς τον λαό της άρχισε να απλώνει για τα καλά τα πλοκάμια της στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στους ΟΤΑ, οι άνθρωποι με τα πορτοκαλί γιλέκα άρχισαν να λιγοστεύουν, και περνούσαν όλο και πιο αραιά. Απληρωσιά, μη ανανέωση συμβάσεων (και όμως, οι περισσότεροι από αυτούς, από τους πιο βαριά εργαζόμενους του Δήμου, ήταν συμβασιούχοι), διαθεσιμότητα, απολύσεις. Αποτέλεσμα, οι άνθρωποι με τα πορτοκαλί γιλέκα, σχεδόν να μην υπάρχουν πια. Να έχουν απομείνει λιγοστοί, και όπως είναι φυσικό, να μην προλαβαίνουν να καθαρίσουν μια ολόκληρη πόλη.
Ουσιαστικά ο Τομέας Καθαριότητας του δήμου Αιγάλεω, τους τελευταίους μήνες, έχει καταρρεύσει. Όλοι οι δημότες του Αιγάλεω, νέοι, ηλικιωμένοι, παρέες, όλοι ομολογούν πως «δεν θυμόμαστε ποτέ την πόλη μας τόσο βρώμικη». Ούτε ο γράφων, ως Αιγαλεώτης, θυμάται ποτέ ξανά τέτοια κατάσταση, την οποία συνειδητοποίησε περπατώντας κατά μήκος του τοπικού Άλσους «Μπαρουτάδικου», στο οποίο το πράσινο του γρασιδιού είχε αντικατασταθεί από νάιλον σακούλες, μπουκάλια, σκουριασμένους κάδους και κάθε λογής σκουπίδια.
Ο κίνδυνος για την Δημόσια Υγεία είναι ορατός, με τα καλοκαιρινά έντομα (κατσαρίδες κ.α.) να βρίσκονται ένα βήμα πριν από την… ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Μια εικόνα καθ’ όλα θλιβερή και δύσοσμή.
Το μόνο που εμποδίζει την ολοκληρωτική κατάρρευση, το φιλότιμο των συνεχώς υπ’ ατμό νεναπομεινάντων εργαζομένων. Αλλά πόσο θα αντέξουν και αυτοί;
Αφήνοντας πίσω τον δηκτικό τόνο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα θλιβερό συμπέρασμα. Ότι το παράδειγμα του Αιγάλεω αποτελεί case study του τι θα συμβεί σε όλους τους δήμους, σε όλες τις γειτονιές της χώρας, σε όσες δηλαδή δεν βρίσκονται ήδη στην ίδια μοίρα. Οι «μεταρρυθμίσεις» καταστρέφουν ουσιαστικά τους πιο χρήσιμους θεσμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τους θεσμούς που μας βοηθούν να ζούμε σχετικά αξιοπρεπώς και μας προστατεύουν από τους υγειονομικούς κινδύνους που ελλόχευαν στο… μεσαιωνικό Παρίσι. Αλλά δεν πειράζει… Αφού η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, προφανώς κάποιος εργολάβος, καρπωμένος (αυξημένα) δημοτικά τέλη και πόρους, θα αναλάβει την διαχείριση των απορριμάτων, που ας μην ξεχνάμε, σύμφωνα με τους τροϊκανούς και τους Έλληνες εκπροσώπους τους, είναι ένας οικονομικός τομέας με «μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης».
Ηλίας Σταθάτος
