Το 5ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης «στεγασμένο» στα κοντέινερ της αδιαφορίας
Μια βόλτα να κάνει κανείς στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης θα διαπιστώσει, εκτός από την ανάπλαση και τα πάρκα, πως βρίσκεται στεγασμένο σε «kibo» και το 5ο Γενικό Λύκειο. Μεταφέρθηκε εκεί λόγω ακαταλληλότητας του κτιρίου της οδού Κριεζώτου «προσωρινά», για 4 μήνες, και από τότε έχουν περάσει… 5 χρόνια! Ο χρόνος φαίνεται πως κυλά διαφορετικά για τον Δήμο Θεσσαλονίκης…
Πριν από δύο χρόνια, μεταφέρθηκε σε νεόδμητο κτίριο μόνο το 5ο Γυμνάσιο, που χτίστηκε στην αυλή, ενώ οι υποσχέσεις από τον Δήμο για την αναπαλαίωση του παλιού ιστορικού κτιρίου του Λυκείου έμειναν υποσχέσεις. Εδώ και 5 χρόνια δεν έχει γίνει η παραμικρή εργασία, με το ιστορικό κτίριο να ρημάζει στην εγκατάλειψή του. Παρόλο που μαθητές, καθηγητές και γονείς δείχνουν μεγάλη υπομονή και κατανόηση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν απόφοιτοι του σχολείου που δεν έχουν κάνει ποτέ εκεί μάθημα, παρά μόνο σε λυόμενο κτίριο, ο Δήμος εξακολουθεί να προκαλεί με την αδιαφορία του.
Την προηγούμενη βδομάδα –μην έχοντας άλλη λύση– προχωρήσαμε σε κατάληψη του σχολικού χώρου στην παραλία, με μοναδικό αίτημα την επιστροφή στο παλιό κτίριο, αφού οι συνθήκες διδασκαλίας και διαβίωσης είναι εξαιρετικά δύσκολες στα κοντέινερ. Ενδεικτικά, δεν υπάρχει γυμναστήριο, εργαστήρια, αίθουσα εκδηλώσεων, αλλά ούτε κυλικείο ή έστω ένα στέγαστρο για να προφυλασσόμαστε από τη βροχή.
Μετά τις κινητοποιήσεις μας, οι οποίες βρήκαν μεγάλη συμπαράσταση από την τοπική κοινωνία, συγκλήθηκε Σχολικό Συμβούλιο με τη συμμετοχή εκπροσώπων του Δήμου. Έπρεπε να περάσουν 5 χρόνια για να λάβει το σχολείο προφορική διαβεβαίωση από τον Δήμο για γραπτό χρονοδιάγραμμα των εργασιών μέσα στην επόμενη εβδομάδα!
Μετά από αυτό η κατάληψη έληξε, χωρίς όμως αυτό να μας πτοεί, αφού γνωρίζουμε πως πολλοί από εμάς δεν θα κάνουμε ποτέ μάθημα στο κτίριο του σχολείου μας. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για το αυτονόητο, για το σχολείο της γειτονιάς μας, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη τάση που μας θέλει να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και να βολευόμαστε με ό,τι μας δίνουν, χωρίς να ζητάμε και πολλά αφού δεν υπάρχουν «λύσεις».
Ως μέλος της μαθητικής κοινότητας πιστεύω πως για μας το να επιστρέψει το σχολείο στη βάση του και να νιώθουμε πως συμβάλαμε σ’ αυτό και δεν κλείσαμε τα μάτια, θα είναι πραγματικά μια νίκη!
Μάνος Αναγνωστόπουλος, μέλος του 15μελούς
