Γιώργος Κασιμάτης
ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου
Τι γνωρίζουμε σήμερα για το καθεστώς δανεισμού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 2010;
Αυτά που γνωρίζουμε σήμερα και που πρέπει να κάμει συνείδηση κάθε Έλληνας είναι τα ακόλουθα: Η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς δουλείας, με πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και του δημοκρατικού της πολιτεύματος και με σωρευτική παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Κύριο μέσο επιβολής του καθεστώτος δουλείας είναι το χρέος Το χρέος, με το ύψος του με τους όρους και τις μεθόδους επιβολής του, παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές της συνταγματικής, της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας: Είναι παράνομο, επαχθές και ανυπόστατο. Αυτό διαπιστώθηκε με αδιαμφισβήτητη επιστημονική τεκμηρίωση και με επίσημα έγγραφα οργάνων διεθνών οργανισμών, στα οποία συγκαταλέγεται και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το ζήτημα της νομιμότητας του χρέους δεν τέθηκε, ούτε επετράπη να τεθεί ποτέ σε οποιαδήποτε συζήτηση των οργάνων των δανειστών και της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτριας χώρας, ούτε να αναφερθεί ποτέ στον επίσημο πολιτικό λόγο των κρατών-μελών της Ε.Ε. και των ΗΠΑ και στο λόγο των μεγάλων ΜΜΕ.
Ποια πολιτική άσκησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση του καθεστώτος;
Καμιά ελληνική κυβέρνηση και καμιά αντιπολίτευση από το 2010 δεν άσκησε κατάλληλη πολιτική που θα απελευθέρωνε τη Ελλάδα από το καθεστώς των δανειστών, αλλά όλες οι επίσημες πολιτικές ήταν και είναι καθεστωτικές, που την οδηγούν σε ολοκληρωτική κατάλυση. Είναι συστημικές, όπως όλες οι (κάθε μορφής και κατηγορίας) κατοχικές πολιτικές της Ιστορίας, και εξυπηρετούν τις δυνάμεις δουλείας.
Οι κυβερνήσεις και οι «αντιπολιτεύσεις» του καθεστώτος από το 2010 εφαρμόζουν κατά γράμμα τις κατευθυντήριες γραμμές των δυνάμεων δουλείας και της συνταγής του ΔΝΤ: Πλήρη χειραγώγηση της εθνικής κυριαρχίας, πλήρη παράδοση της εθνικής περιουσίας και οικονομίας, λιτότητα εξαθλίωσης, ριζική παραβίαση των αρχών νομιμότητας (παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου, παραβίαση της ελευθερίας Τύπου και ιδεών, με μεθόδους παραπλάνησης, τρομοκράτησης, δημιουργίας αισθήματος ενοχής του λαού κ.ά.). Συστηματικά προωθείται και προβάλλεται κάθε μορφή συστημικής αντιπολίτευσης και ενημέρωσης: δηλαδή, κριτικής που στηρίζεται στο καθεστώς του χρέους ως δεδομένου, αναγκαίου και απρόσβλητου, και ενημέρωσης που περιορίζει την πολιτική κριτική σκέψη. Στον άθλιο πολιτικό λόγω των κομμάτων της Βουλής δεν υπάρχει ούτε ίχνος των ζητημάτων ουσίας: για τη νομιμότητα και το κύρος των δανειακών συμφωνιών με βάση το Σύνταγμα, το Διεθνές Δίκαιο τις Συνθήκες της Ε.Ε., για την αναγκαιότητα, τη βιωσιμότητα και το απάνθρωπο του χρέους, για τους στόχους των δανειστών, για τις συνέπειες ως προς το μέλλον της Ελλάδας και πολλά άλλα. Στην ίδια αθλιότητα κινούνται και «δημοσκοπήσεις», των οποίων οι εντολείς και οι επιχειρήσεις διεξαγωγής τους δεν θέτουν ποτέ τέτοια ερωτήματα ουσίας.
Η πιο καταστροφική για τον ελληνικό λαό καθεστωτική πολιτική είναι αυτή της τελευταίας κυβέρνησης. Όλοι ξέρουμε τους κοινωνικοοικονομικούς δεσμούς του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και την ιδεολογία των συντηρητικών πολιτικών παρατάξεων να στηρίζουν το εκάστοτε status quo. Μπορούσαμε, επομένως, να αναμένουμε τη συστημική στήριξη του καθεστώτος από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, χαμηλού, πάντως, επιπέδου ικανότητας, ποιότητας και πολιτικού ήθους. Έτσι, ο ελληνικός λαός ήταν φυσικό να στηρίξει τις ελπίδες του, που διατράνωσε και με το «όχι» στη δουλεία, στην πολιτική εκείνη παράταξη της οποίας το παρελθόν λάμπρυνε την Ιστορία με δύο μεγάλα επιτεύγματα: με τη γέννηση και ανάπτυξη των αρχών της κοινωνικής δικαιοσύνης και με τους πατριωτικούς αγώνες αντίστασης για την απελευθέρωση από το φασισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό.
Η ποδοπάτηση από την πολιτική αυτή παράταξη των αρχών του παρελθόντος της και των ελπίδων του ελληνικού λαού δεν προκάλεσε μόνο μια βαθιά απογοήτευση. Αποτέλεσε πηγή άμεσων κινδύνων καταστροφής του υγιούς πολιτικού φρονήματος του ελληνικού λαού. Αυτή η ποδοπάτηση εκτρέφει τα μικρόβια της μοιρολατρίας, της απραξίας, του ραγιαδισμού και της εθελοδουλίας.
Ποια πολιτική είναι ενδεδειγμένη για την αντιμετώπιση του καθεστώτος χρέους και τη σωτηρία της Ελλάδας;
Όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν στην ανάδειξη της υπέρτατης σημερινής ανάγκης: τη συστράτευση σε ένα και μοναδικό μέτωπο, σε μέτωπο απελευθέρωσης. Το μέτωπο εξ ορισμού, δεν μπορεί παρά να κινηθεί και να δράσει μόνο πάνω από πολιτικά κόμματα και πολιτικές ιδεολογίες, με μοναδικό πολιτικό φρόνημα τη δημοκρατία, την αξία του ανθρώπου και την πατρίδα. Και τα τρία καταπατούνται σήμερα από το Καθεστώς Χρέους που επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Το Μέτωπο Απελευθέρωσης πρέπει να ενώσει όλα τα δημοκρατικά κινήματα και όλους τους πολίτες που αγωνίζονται με φρόνημα δημοκρατίας και πατριωτική συνείδηση κατά των εγκλημάτων των δυνάμεων του Καθεστώτος και των συνεργών τους. Πρέπει, τέλος, να έχει πηγή δυνάμεων και στόχο το μεγάλο «όχι» του ελληνικού λαού – και μόνον.
