Πώς ακριβώς εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ανάπτυξη που (ξανα)έρχεται
Του Σπύρου Παναγιώτου
Το λιμάνι του Πειραιά δόθηκε στους Κινέζους. Τα αεροδρόμια στους Γερμανούς. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης σε κοινοπραξία Γερμανών – Γάλλων και Σαββίδη. Το ελληνικό σε Λάτση και αραβικά κεφάλαια. Η εξόρυξη χρυσού, μαζί και η συστηματική ερήμωση της Χαλκιδικής, στους Καναδούς. Το νερό διεκδικείται από τους Γάλλους.
Οι τηλεπικοινωνίες είναι ήδη στα χέρια των Γερμανών, στους οποίους ετοιμάζονται να παραδοθούν η ηλεκτρική ενέργεια, τα δίκτυα διανομής και οι λιγνιτικές μονάδες -μαζί με τα εδάφη ολόκληρων νομών. Τα τρένα διεκδικούνται από τους Κινέζους. Το μετρό, οι αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες από τους Ιταλούς. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες, αυτές που μόλις εγκαινιάσθηκαν (και θα εγκαινιασθούν στα σίγουρα δυο–τρεις φορές ακόμα), έχουν τον ιδιοκτήτη τους (παραχωρησιούχο τον λένε) που πλουτίζει από τα όλο και αυξανόμενα διόδια. Μόνο οι χρεοκοπημένες τράπεζες παραμένουν ελληνικές κι αυτές, όμως, υπό τη διοίκηση και τον πλήρη έλεγχο των δανειστών.
Και η σειρά δεν έχει τέλος, καθώς το υπερ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων έχοντας στο… πλευρό του το ΤΑΙΠΕΔ ετοιμάζει τους φακέλους για τη γενική εκποίηση κάθε δημόσιου περιουσιακού στοιχείου, εταιρείας, αιγιαλού, οικοπέδου, υποδομής. Αδιάφορο παραμένει αν ό,τι πωλείται είναι κερδοφόρο. Αδιάφορη και η στρατηγική του σημασία για την οικονομία και τις προοπτικές της. Μοναδικός κανόνας είναι η εκποίηση. Μοναδικός θεός η εκπλήρωση των απαιτήσεων των δανειστών, δηλαδή, ο πλήρης έλεγχος του πλούτου ολόκληρης της χώρας.
Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Στη φάση των διερευνήσεων είναι σταθμοί μεταφόρτωσης εμπορευμάτων στη Κρήτη και στη Δυτική Ελλάδα. Στη φάση των σχεδιασμών είναι κέντρα μεταφόρτωσης φυσικού αερίου στο βαθμό που η γεωπολιτική αντιπαράθεση καταλήξει στο αν τελικά θα περνούν από την Ελλάδα.
Όταν θα ολοκληρωθούν οι σχετικές αντιπαραθέσεις, η Ελλάδα δεν θα είναι απλά μοιρασμένη σε επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα των πολυεθνικών των δανειστών της. Αλλά και γεωγραφικά. Διαμερίσματα και ολόκληρες περιοχές της χώρας θα αποδίδονται σταδιακά σε οικονομικούς ομίλους και συμφέροντα με κυρίαρχο σημείο την εθνική σημαία της χώρας καταγωγής του επενδυτή. Ειδικά νομικά καθεστώτα και ιδιαίτερες οικονομικές και φορολογικές σχέσεις με τη κεντρική διοίκηση θα περιλαμβάνονται στις συμφωνίες του μέλλοντος. Και δίπλα σε αυτά, ειδικές εργασιακές συνθήκες, περιορισμοί σε πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Άλλωστε, όσα ήδη συμβαίνουν στο λιμάνι του Πειραιά με τη Cosco φανερώνουν ότι αυτό το σενάριο είναι και το πιο πιθανό. Τα όσα συμβαίνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια αποτελούν εικόνες από ένα μέλλον που ετοιμάζεται.
Αυτό είναι το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις εξελίξεις – τάσεις παρουσιάζει, με πανηγυρικό τόνο εσχάτως, ως «έξοδο από την κρίση» και με περισσό θράσος ως «μετα-μνημονιακή εποχή».
Η αλήθεια είναι ότι η πορεία αυτή δεν σχεδιάστηκε από το επιτελείο του Δραγασάκη. Όχι γιατί δεν ήταν ικανός. Απλά οι δανειστές δεν άφησαν κανένα περιθώριο για πρωτοβουλίες, παρά την καλή θέληση των Δραγασάκη, Σταθάκη, Πιτσιόρλα κ.λπ.
Η Ελλάδα είχε από δεκαετίες σχεδιαστεί σαν μεταπρατικό – διαμετακομιστικό κέντρο από τους δυτικούς εταίρους. Η συστηματική αποδιάρθρωση της παραγωγικής -βιομηχανικής και γεωργικής- δυνατότητας της χώρας παρουσιαζόταν σαν το αναγκαίο τίμημα της εισόδου στην Ε.Ε. και τη νέα εποχή. Η πλασματική οικονομική ανάπτυξη και ευμάρεια με δανεικά των δεκαετιών του 1990 και 2000 θόλωνε τα μάτια όσων έπρεπε να δουν την καταστροφή που ξημερώνει.
Οι ιδέες-προτάσεις του αστικού κόσμου, των Αδ. Πεπελάση και Ξ. Ζολώτα, εφαρμόστηκαν σε μεγάλη κλίμακα τα χρόνια που πέρασαν, ώσπου φτάσαμε στην εποχή της καταστροφής των Σαμαρά, Βενιζέλου, Τσίπρα. Ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα, η πολιτική ήταν, αποδείχθηκε ότι ήταν, ενιαία και αδιαίρετη. Και παραμένει έτσι. Οι ίδιες προτεραιότητες, οι ίδιοι στόχοι, οι ίδιες ιδέες χαρακτηρίζουν το σύνολο των μνημονιακών κομμάτων. Και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα μπαίνουμε σε μια νέα, πιο επώδυνη φάση. Στη φάση του εκσυγχρονισμένου αποικιακού μεταπρατισμού. Η Ελλάδα μετατρέπεται γοργά σε χώρο, σε ζώνη ειδικών συναλλαγών – υπηρεσιών. Σε χώρο αποθήκευσης και μεταφοράς φορτίων και προϊόντων στις αγορές της Δύσης. Οι υποδομές της, (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια) σχεδιάστηκαν για να υπηρετήσουν αυτό το στόχο. Πληρώθηκαν από τους πολίτες και αποδίδονται χαριστικά στους δανειστές. Η χώρα παραδίδει το φυσικό της πλούτο και τους στρατηγικούς τομείς μιας οικονομικής επανεκκίνησης, παραδίδει τα όποια συγκριτικά της πλεονεκτήματα για να μετατραπεί σε πύλη εισόδου προϊόντων για οικονομίες και συμφέροντα σε έναν κόσμο που κλυδωνίζεται έντονα υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και των γεωπολιτικών ανταγωνισμών.
Κανένας δεν νοιάζεται τι θα απογίνει η χώρα-πύλη αν η παγκόσμια οικονομική κρίση γενικευτεί και η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας ξεσπάσει πιο έντονα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το τι θα απογίνει η χώρα-πύλη εισόδου φυσικού αερίου στη δύση, αν οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις Δύσης και Ανατολής, αλλά και μεταξύ των δυτικών συμμάχων για το έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων, οξυνθεί στα άκρα.
Το νέο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη από ένα νέο success story. Το ίδιο αποκρουστικό με το παλιό. Με τη διαφορά, ότι τα αλά ΣΥΡΙΖΑ παραμύθι έχει και δράκους… Κοινωνικούς και εθνικούς.
Μπαχάμες της Μεσογείου
Ο τουρισμός «βαριά» βιομηχανία;
Η εναγώνια προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πλασάρει τάχα διέξοδο και κυρίως άλλοθι για το 4ο μνημόνιο αναζητά απελπισμένα ένα νέο παραμύθι στηριγμένο σε ένα εύκολο αποτέλεσμα. Και το νέο παραμύθι βρέθηκε: Θα βουλιάξουμε στους τουρίστες αναφώνησε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας προαναγγέλλοντας την «έξοδο» από τη κρίση. Πάνω από 30 εκατομμύρια τουρίστες περιμένει η υπουργός Τουρισμού να επισκεφθούν την χώρα αυτή τη χρονιά. Σημαίνουν κάτι όλα αυτά;
Επικοινωνιακά δίνεται η διάσταση ότι η κυβέρνηση μοχθεί και καταφέρνει σταδιακά θετικά βήματα. Η κοινή γνώμη θέλει να πιστεύει ότι από το τουριστικό κύμα κάτι θα περισσέψει για την χειμαζόμενη οικονομία. Μουσεία και επιχειρήσεις σε τουριστικά κέντρα ετοιμάζονται να κάνουν την μπάζα τους. Οι γνωστοί αεριτζήδες μικροπωλητές τη δική τους.
Και δίπλα σε αυτά, παίρνει διαστάσεις η ηλεκτρονική ενοικίαση επιπλωμένων κατοικιών σε όσους τουρίστες έρχονται μόνοι στη χώρα. Ο κυβερνητικός μύθος αναζητά τα «πρόθυμα αυτιά» που θα τον καταπιούν, που θα επιχειρήσουν να καλύψουν ανάγκες και υποχρεώσεις πολύ μεγαλύτερες σε μια χώρα που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην απαξίωση.
Βέβαια, η μεγάλη εικόνα του τουρισμού, της λεγόμενης βαριάς βιομηχανία της χώρας είναι διαφορετική. Ο τουρισμός, οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, έχουν περάσει σε μεγάλο βαθμό στον έλεγχο ξένων εταιρειών. Η διακίνηση τουριστών ελέγχεται αποκλειστικά από ξένες εταιρείες (tour operators) που ρυθμίζουν τη ροή. Ο μεγάλος όγκος των τουριστών – πελατών της βαριάς βιομηχανίας ζουν αποκλειστικά εντός των χώρων των ξενοδοχείων και καταναλώνουν μόνο μέσα στις μονάδες φιλοξενίας. Οι τοπικές αγορές και κοινωνίες αποκλείονται από κάθε είδους συναλλαγής, οικονομικής και πολιτισμική.
Το αποτέλεσμα; Η συμμετοχή προϊόντων που παράγονται χώρα στο συνολικό τζίρο της τουριστικής βιομηχανίας δεν υπερβαίνει το 15%, ποσό εξαιρετικά χαμηλό. Στην πραγματικότητα ο ελληνικός τουρισμός σχεδιασμένα και συνειδητά δεν τροφοδοτείται με ελληνικά τοπικά προϊόντα, ώστε να εγγράφονται πιο συνολικές ωφέλειες για την οικονομία της χώρας.
Το μόνο που μένει είναι ο ΦΠΑ που εισπράττει η κεντρική κυβέρνηση και καταλήγει, μαζί με το μόχθο των εργαζομένων, στους δανειστές.
Το μόνα κέρδη αφορούν τους ατζέντηδες της τουριστικής βιομηχανίας. Κέρδη που μεταφέρονται κυρίως στο εξωτερικό, ενώ στην χώρα μένουν οι ζημιές.
Αυτό το αρνητικό, παρασιτικό ισοζύγιο αναπαράγουν οι πανηγυρισμοί ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με τη μοίρα μιας χώρας παραδομένης στη μοίρα της…
