Του Ζαχαρία Ρουστάνη. Εκεί που θα άνοιγε κάποτε ένα σχολείο θα έκλεινε μια φυλακή, γιατί οι νέες γενιές θα μάθαιναν να σέβονται και να τιμούν τα αγαθά του πολιτισμού. Σε επίπεδο πάντοτε ευσεβών προθέσεων και πόθων…
Θα έρχονταν σε επαφή τα νέα παιδιά με τα επιτεύγματα των προηγούμενων γενιών στις επιστήμες, τις τέχνες, τα γράμματα. Και παράλληλα θα μπολιάζονταν με την ύψιστη εκπαιδευτική οδηγία: να αμφισβητήσουν, να δώσουν μάχες μεθοδικές, να βελτιώσουν αλλά και να διαδώσουν με τη σειρά τους στις επόμενες γενιές, σ’ αυτό το γαϊτανάκι της «αιώνιας νεότητας», το πνευματικό περιεχόμενο της Παιδείας.
Θα μάθαιναν για τα μεγάλα αποκτήματα του είδους. Για την κοινωνική δικαιοσύνη και το πνεύμα των νόμων, για τα δικαιώματα του πολίτη και τα όρια των εξουσιών, για την ανθρώπινη αλληλεγγύη και τις δημοκρατικές αξίες, για τις ποιότητες της ανθρώπινης ψυχής, όπως τις προσέγγισαν οι διάφοροι σκαπανείς της ανά τους αιώνες, στη λογοτεχνία, στην ποίηση, στη μουσική, στη ζωγραφική, στη γλυπτική. Κι ακόμα, για την ιστορία των κοινωνιών και τα παθήματα της ανθρωπότητας από την επικράτηση της απερισκεψίας, του μίσους, του σκοταδισμού, της αρχομανίας, της δολιότητας.
Θα αποκτούσαν δεξιότητες στη νόηση, την κρίση και στο λόγο, ώστε να βρουν το δρόμο τους ή να χαράξουν νέους ορίζοντες στο αχανές πεδίο της κοινωνικής συνεισφοράς και του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας.
Η εξέλιξη με τον καιρό θα γινόταν συνώνυμο της ποιοτικής βελτίωσης και οι κοινωνίες θα διαφύλασσαν ως κόρην οφθαλμού, ως τον πολυτιμότερο από τους θεσμούς, την παιδεία και τους λειτουργούς της, επενδύοντας από το… υστέρημά τους στη διασφάλιση των όρων ύπαρξής τους.
Όμως, τι γίνεται στη χώρα που οι Ανώτατες Σχολές της «εξορθολογίζονται» συστημικά και μεταλλάσσονται σταδιακά σε εταιρίες Ιδιωτικού Δικαίου και Συμφέροντος;
Τι γίνεται στη χώρα που αντιμετωπίζει τα φυτώρια του μέλλοντός της ως «προβληματική γραμμή παραγωγής» και προσπαθεί με τοξικά νομοθετήματα να μετατρέψει δασκάλους και καθηγητές σε τρομοκρατημένους υπαλληλίσκους, λογιστάκους της πεντάρας, των πελατειακών δοσοληψιών, των βαθμών και των σελίδων; Χωρίς ανάστημα εκπαιδευτικό, χωρίς ασφάλεια βιοποριστική, χωρίς το δικαίωμα να επιτελούν απρόσκοπτα τα βασικά του λειτουργήματός τους;
Η επιστράτευση των λειτουργών της εκπαίδευσης, η συλλήβδην αντιμετώπισή τους ως μέγιστο εμπόδιο για τη μνημονιακή «διάσωση» της χώρας, μεταμορφώνει τα σχολεία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα πολύτιμα «φυτώρια» θα μπορούν πια να αλλάζουν χρήση, ανάλογα με τις μελλοντικές ανάγκες των καινούργιων… ιδιοκτητών.
Σε μια χώρα που παραδίδει ένα-ένα τα κλειδιά της, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες, τους νόμους, την κυριαρχία και τις αξίες της, τους ζωτικούς της πόρους, στους διεθνείς τοκογλύφους και τους συνεταίρους τους, που θέλουν να τη μετατρέψουν σε απέραντο δημοπρατήριο…
(* Στίχος από τον Γκρεμιστή του Κωστή Παλαμά)
