► Μετ’ εμποδίων, αλλά προχωρά ένα νέο κύμα αμφισβήτησης της βορειοαμερικανικής ηγεμονίας στη Λατινική Αμερική. Είναι βέβαια πιο αδύναμο, πιο «μετρημένο» από αυτό των αρχών του αιώνα, που άλλαξε το χρώμα της υποηπείρου όντας αποτέλεσμα μεγάλων κοινωνικών κινημάτων (για να δώσει πριν μερικά χρόνια τη θέση του σε μια συντηρητική αντεπίθεση). Είναι όμως υπαρκτό, παρ’ όλο που αυτή τη φορά οι φορείς του μοιάζουν πιο «θεσμικοί» και συγκρατημένοι. Το δείχνει το γεγονός ότι αυτή τη φορά συμπαρασύρθηκαν και δύο χώρες που εδώ και δεκαετίες ήταν προπύργια της ολιγαρχίας και των ΗΠΑ, τα οποία είχαν αποκρούσει ακόμη και το πρώτο και ριζοσπαστικότερο κύμα αλλαγών. Ο λόγος περί της Χιλής και της Κολομβίας, όπου η πολιτική αλλαγή ήρθε μετά από διακεκομμένα αλλά μακροχρόνια λαϊκά ξεσπάσματα, τα οποία δεν λύγισαν παρά την αιματηρή καταστολή που υπέστησαν. Στην πρώτη περίπτωση, μένει να φανεί αν το κεντροαριστερό πείραμα θα αντέξει – και θα φανεί από το αν εγκριθεί τελικά το νέο, προοδευτικότερο σχέδιο Συντάγματος, που πρέπει να αντικαταστήσει το αυταρχικό «Σύνταγμα» το οποίο άφησε κληρονομιά στη Χιλή ο Πινοσέτ. Η έκβαση του σχετικού αυριανού δημοψηφίσματος είναι επισφαλής, με κύρια αιτία την προβλεπόμενη αποχή λαϊκών στρωμάτων απογοητευμένων από τη μετριοπαθή διαχείριση της κεντροαριστερής κυβέρνησης, αλλά και μια άνευ προηγουμένου καμπάνια ψεύδους και εξαγοράς συνειδήσεων από τη φιλοδυτική Δεξιά. Στη δεύτερη περίπτωση, της Κολομβίας, ένα από τα θεαματικότερα αποτελέσματα της πολιτικής αλλαγής ήταν η ταχεία εξομάλυνση των σχέσεων με τη Βενεζουέλα (που είχαν διακοπεί πλήρως από το 2019, όταν το τότε κολομβιανό καθεστώς αναγνώρισε ως πρόεδρο της Βενεζουέλας τον ανεκδιήγητο Γκουαϊδό): τη Δευτέρα έφτασε στο Καράκας ο νέος Κολομβιανός πρέσβης, δηλώνοντας ότι «οι σχέσεις μας δεν έπρεπε να διαρραγούν ποτέ» και προαναγγέλλοντας το άνοιγμα των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Οι επικείμενες, στις 2 Οκτωβρίου, εκλογές σε μια από τις σημαντικότερες χώρες της υποηπείρου, τη Βραζιλία, θα δείξουν αν το «ροζ κύμα» διατηρεί τη δυναμική του. Στις δημοσκοπήσεις προηγείται, με 44-45%, ο αειθαλής Λούλα, ενώ ο απερχόμενος ακροδεξιός πρόεδρος Μπολσονάρου ακολουθεί αρκετά πιο πίσω, με 36-37%.
► Το δράμα που προκαλούν οι φονικές πλημμύρες στο Πακιστάν (1.250 νεκροί, χιλιάδες αγνοούμενοι) ουσιαστικά μόλις έχει αρχίσει, αλλά ήδη τα διεθνή ΜΜΕ το έχουν ξεχάσει. Μόλις έχει αρχίσει, επειδή οι πλημμύρες προκάλεσαν, εκτός των θανάτων, τεράστιες καταστροφές στις υποδομές και στις καλλιέργειες, με το φάσμα των επιδημιών και της πείνας να στοιχειώνει το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων. Και το έχουν ξεχάσει επειδή για την αποκατάσταση των ζημιών και την επιβίωση των πληγέντων απαιτούνται τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» δεν είναι διατεθειμένη να προσφέρει τίποτα παραπάνω από προσχηματικά ψίχουλα: χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ΗΠΑ, που δήλωσαν ότι θα στείλουν βοήθεια αξίας… 30 εκατομμυρίων δολαρίων – ούτε όσο κοστίζει ένα μόνο από τα εκατοντάδες κονβόι με όπλα για την Ουκρανία! Για αυτή καθαυτή την πακιστανική κυβέρνηση του φιλοαμερικάνου Σεμπάζ Σαρίφ (που με συνταγματικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Απρίλιο τον ύποπτο ως φιλορώσο πρωθυπουργό Ιμράν Χαν), ούτε λόγος να γίνεται: στέλνει κι αυτή… όπλα στην Ουκρανία, έχοντας εγκαταλείψει τους πλημμυροπαθείς στη μοίρα τους – μεταξύ αυτών και 650 χιλιάδες εγκύους, εκ των οποίων 73.000 αναμένεται να γεννήσουν αυτόν τον μήνα, Κύριος οίδε υπό ποιες συνθήκες. Ο Σαρίφ ανακοίνωσε πάντως ότι σκοπεύει να εισάγει σιτάρι από την εχθρά Ρωσία και λαχανικά από την ακόμη πιο εχθρά Ινδία. Πώς θα πληρώσει, δεδομένου ότι έχει κατασπαταλήσει τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, είναι άλλο θέμα. Ίσως υποχρεωθεί να ξανασκεφτεί τον γεωπολιτικό προσανατολισμό του Πακιστάν;
► Θα προξενούσε πολύ γέλιο η ιστορία με τις θεωρήσεις εισόδου (βίζα) των Ρώσων για να ταξιδεύουν στα κράτη μέλη της Ε.Ε., αν στο φόντο δεν υπήρχε μια αιματηρή σύρραξη. Κι ακόμη βαθύτερα, μια λυσσαλέα αντιπαράθεση των Μεγάλων για την παγκόσμια ηγεμονία. Ακόμη κι έτσι, όμως, η ευρωκρατία κατάφερε να προσθέσει στα πεπραγμένα της μία επιπλέον πινελιά γελοιότητας – και, ως συνήθως, αδυναμίας των βασικών συνιστωσών της να συνεννοηθούν. Η φαρσοκωμωδία ξεκίνησε με το που οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» άρχισαν να συζητούν στα… σοβαρά το καταπληκτικό σκεπτικό του Ουκρανού υπουργού Εξωτερικών Ντμίτρο Κουλέμπα: «Στην πλειοψηφία τους οι Ρώσοι στηρίζουν τον πόλεμο στην Ουκρανία», είπε ο κύριος υπουργός, «οπότε πρέπει να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα να διασχίζουν διεθνή σύνορα, μέχρι να μάθουν να τα σέβονται»! Ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι είχε πάει ένα βήμα παραπέρα, απαιτώντας(!) από την Ε.Ε. να απελάσει όσους Ρώσους υπηκόους ζουν στα ευρωπαϊκά κράτη. Η κατάληξη των ενδοευρωπαϊκών παζαριών ήταν να αποφασίσει αυτήν την εβδομάδα η σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών την αναστολή της συμφωνίας με τη Ρωσία για τη διευκόλυνση έκδοσης ταξιδιωτικών θεωρήσεων, αφού δεν «περνούσε» η πρόταση για πλήρη αναστολή των θεωρήσεων, όπως ζητούσαν οι πιο φανατικοί φιλοαμερικάνοι (δηλώνοντας ότι… «τα ταξίδια στην Ευρώπη είναι προνόμιο, όχι δικαίωμα» – τι άλλο θα ακούσουμε από τους αμύντορες των «ελευθεριών»;). Όπως τόνισε με κάθε σοβαρότητα ο «υπουργός Εξωτερικών» της Ε.Ε. Ζοζέπ Μπορέλ, «τώρα θα είναι για τους Ρώσους πιο χρονοβόρο και πιο ακριβό να αποκτήσουν βίζα για ταξίδια στην Ευρώπη». Και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο κάθε Ρώσου ολιγάρχη, που θα πληρώσει μερικά δολάρια παραπάνω για να κάνει η γυναίκα του τα ψώνια της στο Μιλάνο και στο Παρίσι…
