Κουβεντιάζω, ακούω, στήνω αυτί στο διπλανό τραπεζάκι και πάντα το ίδιο συμπέρασμα, το ίδιο σκηνικό μπροστά μου.
Ένας κόσμος κουρασμένος, απογοητευμένος, σαστισμένος.
Να νοιώθει όλο και πιο ανίσχυρος. Όλο και πιο ασήμαντος, όλο και πιο περιττός στις κοινωνικές – πολιτικές εξελίξεις.
Το «υπόγειο κοινωνικό βουερό ποτάμι», που όλο και πιο συχνά το ακούω, όλο και χάνει τη «βοή» του.
Νοιώθω πως «ο κόσμος», αρχίζει να συνηθίζει την «κακή» του μοίρα, αρχίζει να συμβιβάζεται με το «κακό» που μας βρήκε και είναι στη διαδικασία «τώρα να δούμε πώς θα τα βολέψουμε».
Τούτη η ζόρικη οικονομική κατάσταση συνεχίζεται, όμως τα οικονομικά ζόρια δεν είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά μας.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι κοινωνικές δομές, οι συνεκτικοί δεσμοί που κράτησαν ζωντανές τις κοινωνίες, όλα τούτα που τα ονομάσαμε «ηθικές αξίες» και μας κράτησαν ζωντανούς χρόνια τώρα, αποδομούνται, κατεδαφίζονται, αντικαθίστανται με φτηνά υποκατάστατα.
Χάνεται η ανθρωπιά μας, χάνεται ο ρόλος μας σαν πολίτες, χάνεται η ανάγκη συλλογικής συνεύρεσης και εκπροσώπησης στη διαμόρφωση των κοινωνικών εξελίξεων.
Μπορεί κάποιος να μου πει πως είμαι υπερβολικός, όμως, σας ορκίζομαι πως όσο κι’ αν στήνω αυτί δεν ακούω κάτι που να με διαψεύδει, κάτι να με αναθαρρεύει, κάτι να μου φωνάζει πως λαθεύω.
Άλλαξαν οι καιροί, γιατί μάλλον κι εμείς αλλάξαμε.
Ο «καιρός πανί» πάει, τουλάχιστον προς ώρας και το πότε θα τον ξαναβρούμε, ποιος να το πει με σιγουριά.
Τώρα πια ο καιρός θέλει «κουπί».
Συγχωρείστε με αν λαθεύω, αλλά δε βλέπω «κωπηλάτες», ούτε «σκαρί» που να ταιριάζει στους ζόρικους καιρούς που μας ήλθαν.
Δύσκολη εποχή…
Τα οράματα ξεθώριασαν, οι αγώνες ξεστράτισαν, οι πλατείες άδειασαν, η κοινωνία λούφαξε, η αριστεροσύνη διασύρθηκε, «εμείς» ακόμα δεν μπορούμε κι’ «εκείνοι» είναι ακόμα απαραίτητοι στο σύστημα.
Δύσκολοι, αντιφατικοί και αδιέξοδοι οι καιροί.
Τα «μικρά» και οι «μικροί» πήραν το πάνω χέρι…
Δεν είναι πρώτη φορά που η ιστορία κάνει τέτοιες στροφές.
Έχουμε ζήσει σαν λαός χειρότερα και πάντα τη λύση την έδινε ο ίδιος ο λαός, οι ζωντανές δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, παρ’ όλο που συχνά το αποτέλεσμα ήταν «προοδευτική» εναλλαγή και όχι αλλαγή.
Θέλω να πιστεύω πως σήμερα είναι κατανοητό και στον τελευταίο πολίτη και στον πιο ορκισμένο «οπαδό», πως η αλλαγή φρουράς, έστω «αριστερής» ή και αριστερότερης δεν είναι εκείνο που έχει ανάγκη ο λαός.
Σήμερα, που η χώρα είναι προτεκτοράτο, δεμένο με χίλια ποικιλόμορφα δεσμά, που η οικονομία μας καθορίζεται από δυνατούς παγκοσμιοποιημένους τοκογλύφους, που η κοινωνία σαστισμένη και άβουλη είναι εγκλωβισμένη μεταξύ του «ρεαλισμού» και των αναγκών της, σήμερα, μια εναλλαγή θα είναι «ταφόπλακα» που την εναποθέτουμε στις πλάτες των παιδιών μας και την οποία θα χρειαστούν γενιές για να την αποτινάξουμε.
Δύσκολοι καιροί.
«Καιρός κουπί».
Καιρός που οι ψευδαισθήσεις, τα ημίμετρα, οι αυταπάτες, ο «ρεαλισμός», είναι τελικά τα όπλα του αντίπαλου.
Λογαριάζω πως θα τραβήξει τούτη η μαυρίλα.
Θα πάρει καιρό.
Θα βρεθούν όμως αυτοί που θα αποφασίσουν να τραβήξουν κουπί και θα ξέρουν πως ούτε νέοι ηγέτες, ούτε έξυπνες κινήσεις, ούτε επικοινωνιακά κόλπα, ούτε «φιλολαϊκά προγράμματα», είναι η λύση.
Η λύση θέλει την κοινωνία όρθια, θέλει θυσίες, θέλει κίνημα ετοιμοπόλεμο και σωστά προσανατολισμένο, θέλει βήματα συλλογικά αποφασισμένα, θέλει το «κουπί» να είναι κοινή απόφαση του λαού.
Θέλει να ’ρθουν τα πάνω κάτω.
Δύσκολοι καιροί, δύσκολες λύσεις.
Δικαιολογημένα τώρα θα μου πείτε: Ρε φίλε, βλέπεις πως είναι τώρα καιρός για… επανάσταση;
Δεν είναι, φίλε.
Τότε, τι;
Τότε, ας κάνει καθένας τα κουμάντα και τους λογαριασμούς του, ας κοιτάξει τα παιδιά και τα εγγόνια του και ας αποφασίσει.
Σύντομα ο «καιρός κουπί» θα γυρέψει απ’ όλους μας λογαριασμό.
Προς το παρών, τα μπάνια του λαού είναι μπροστά μας και το καλοκαιράκι μας χαμογελά σαγηνευτικά.
Καλό καλοκαίρι.
Εγώ τι άλλο να γράψω;
Αντίο…
