Η Αριστερά δεν έχει ακόμα κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Πολλοί οι λόγοι. Ενδεικτικά θα μπορούσα να πω επειδή είναι νιόφερτη στο πολιτικό προσκήνιο και επειδή έχει εγγενείς αδυναμίες, αλλά και ελλείψεις που είναι αναμενόμενες με δεδομένο ότι εκτοξεύτηκε απότομα από το 5% στο 27%, χωρίς να το περιμένει. Επίσης, επειδή είναι μάλλον αδύνατο, ακόμα και για τον πιο τέλειο πολιτικό σχηματισμό, να έχει διαμορφωμένες και βεβαιωμένες λύσεις εξόδου από την καταστροφή. Καμία δύναμη στην ιστορία δεν είχε πλήρες πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής στα ερείπια που άφηνε ο πόλεμος. Είναι φυσικό, λοιπόν, ο κόσμος που καταστρέφεται να αδημονεί κουμπωμένος. Γι’ αυτό, η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία είναι εύθραυστη. Η κοινωνία έκανε ένα μεγάλο βήμα μπροστά δίνοντας αυτή την τεράστια ώθηση στον ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Αριστερά, είτε αυτή το καταλαβαίνει είτε όχι. Αλλά αυτή η επιλογή κρίνεται και δοκιμάζεται καθημερινά. Το μπαλάκι είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί, ότι μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή που η κοινωνία του αναθέτει, και να πείσει ότι εννοεί αυτά που λέει. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο με τα προγράμματα, που έτσι κι αλλιώς μένει να δοκιμαστούν στην πράξη, ούτε με τον αναγκαίο ακτιβισμό στα πάμπολλα μέτωπα, που δεν είναι πάντα αποτελεσματικός. Γίνεται και με το συμβολισμό που αποπνέουν οι πράξεις και οι πρακτικές των φορέων και των ατόμων της Αριστεράς. Μερικές φορές, αυτός ο συμβολισμός είναι ισχυρότερος από προγράμματα και δράσεις.
Και μ’ αυτή την έννοια, η παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, στην πολιτισμικά και πολιτικά αξιοθρήνητη εκδήλωση προβολής του βιβλίου με τα ποιήματα του διευθυντή του Mega, στο Μουσείο της Ακρόπολης, συμβολικά είναι εξαιρετικά ζημιογόνα. Δεν θα προσπαθήσω να διερευνήσω τα προσωπικά τους κίνητρα, κάτι που στο διαδίκτυο γίνεται με μεγάλη ευκολία. Αλλά στο πολιτικό επίπεδο, την ώρα που διεξάγεται ένας σκληρός αγώνας για να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε ίδιοι με τους άλλους, η παρουσία μας σε μία εκδήλωση δημοσίων σχέσεων των παραγόντων της μνημονιακής εξουσίας, και μάλιστα στο πεδίο του πολιτισμού, όχι μόνο ρίχνει νερό στο μύλο της ταύτισής μας με τους βιαστές της κοινωνίας, αλλά και τους εξωραΐζει, ενώ όλοι ξέρουμε και συμφωνούμε ότι αυτοί είναι οι ποιητές (με τη μη λογοτεχνική έννοια) του πολιτισμικού αφανισμού της Ελλάδας εναρμονισμένου με την οικονομική καταστροφή της κοινωνίας.
Ακόμα κι αν ο Μιχαλολιάκος έγραφε τα ωραιότερα ποιήματα του κόσμου, δεν θα πήγαινα στην παρουσίαση του βιβλίου του! Ούτε, βέβαια, για να μην ξεχνάμε τον «προοδευτικό» καλλιτεχνικό μας κόσμο, θα τα μελοποιούσα και θα τα έπαιζα στο πιάνο για να τα ακούσουν live ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος! Ο Παναγόπουλος δεν είναι ο Μιχαλολιάκος, αλλά είναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης των Μνημονίων, αυτός που οργανώνει και συντονίζει τη διείσδυση των παραπλανητικών και απειλητικών μηνυμάτων της αντιλαϊκής εξουσίας μέσα στα σπίτια, μέσα στα μυαλά των ανθρώπων που έχουν χάσει τη δουλειά τους, που έχουν κλείσει το μαγαζί τους, που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους και δεν έχουν λεφτά να στείλουν τα παιδιά τους στο φροντιστήριο ή να φτιάξουν τα χαλασμένα δόντια τους. Για να τους κρατάει καθηλωμένους, υποταγμένους στη μοίρα τους, συνένοχους. Πραγματικά, δύσκολα θα πω ότι ο κάθε Μιχαλολιάκος είναι χειρότερος από τον κάθε Παναγόπουλο.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, δυνατά, έχει άδικο η κοινωνία που φοβάται ότι είμαστε όλοι ίδιοι;
* Στίχος άγνωστου ποιητή
Απαγγέλλων,
Γκαούρ
