Τoυ Κώστα Ανδριανόπουλου
Το ΠΑΣΟΚ, βοηθούντων όλων σχεδόν των συστημικών παραγόντων, ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας, έχει μετατρέψει το αίτημα για πάταξη της φοροδιαφυγής, σε πάταξη του φοροφυγά.
Δεν πρόκειται, βεβαίως, για το ίδιο πράγμα. Η πάταξη της φοροδιαφυγής εισάγει κατευθείαν στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας και συνδέεται με κρίσιμα ερωτήματα όπως για παράδειγμα γιατί η παραοικονομία είναι ένα επιπλέον 40% του ΑΕΠ (12% στην ΕΕ), ποιος δημιουργεί, ευνοείται και στηρίζει τα κερδοσκοπικά-παρασιτικά μεσοστρώματα της παραοικονομίας, γιατί μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι τα μόνιμα φορολογικά υποζύγια, γιατί η κερδοφορία του κεφαλαίου μετέχει με 16% στη φορολογία (30% στην Ε.Ε.), είναι η φορολογία ανάλογη της φορολογικής ικανότητας του καθενός; Η εκτεταμένη διαφθορά στους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς πόσο συνδράμει σ’ αυτή την κατάσταση κ.λπ.;
Αντίθετα, η επικέντρωση στην πάταξη του φοροφυγά παρακάμπτει όλα αυτά και προδίδει άλλες στοχεύσεις. Οι κυβερνητικές προθέσεις ξεπερνούν το στενό οικονομικό πλαίσιο (αμφιλεγόμενη η αποτελεσματικότητα των μέτρων) και φανερώνουν πολιτικές πτυχές και ιδεολογικές προεκτάσεις του πασοκικού σχεδίου.
Το καθεστώς θωρακίζεται, ο αυταρχισμός αποτελεί την πρώτη επιλογή σ’ όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, ένα νέο (πλάι στο προϋπάρχον) κραυγαλέα αντιδημοκρατικό θεσμικό τείχος χτίζεται εσπευσμένα, ώστε να περιβάλλει από παντού τον πολίτη. Η οπισθοχώρηση του κινήματος έδωσε την ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ. Το αργόσχολο κοινοβούλιο αφυπνίστηκε και νομοθετεί νυχθημερόν, κατεπειγόντως. Ο απεργός έγινε και με τη βούλα τρομοκράτης, ο ανυπόταχτος φορτηγατζής στολίζεται με κακουργήματα, το ίδιο και ο φοροφυγάς. Ο τελευταίος, μάλιστα, καθώς δεν ταυτίζεται με μια συντεχνία αλλά σηματοδοτεί εν δυνάμει όλους τους Έλληνες (σε ρόλο δικαστή ή εγκαλούμενου αναλόγως) μπορεί να γίνει εύκολα ο αποδέκτης της οργής που τροφοδοτείται από την οικονομική μας ανασφάλεια. Το σύστημα μεθοδικά οικοδομεί τον κεντρικό του αποπροσανατολισμό. Ο φοροφυγάς ανυψώνεται σε υπαίτιο για την οικονομική καθήλωση της χώρας αλλά και σε κορυφαίο ιδεολογικό αντίπαλο.
Όποιος έχει το κουράγιο να διαβάσει το νομοσχέδιο, θα δει ένα ατελείωτο ποινολόγιο. Πρόστιμα, λουκέτα, φυλακές, ποινές ασύλληπτες που μας φέρνουν στην εποχή του Γιάννη Αγγιάνη. Φυλακίσεις από το πρώτο ευρώ φορολογικής παράβασης. Ο φορολογικός έλεγχος που σχεδόν πάντα καταλήγει σε καταλογισμό επιπλέον φόρου στο ελεγχόμενο, ακόμα και για τυπικούς λόγους, τώρα πλέον θα έχει και το ποινικό του μέρος. Για όποιον κάνει ένσταση στο φύλλο ελέγχου ή καταφεύγει στα φορολογικά δικαστήρια θα ενεργοποιείται αυτόματα η ποινική δίωξη. Οι πρώτες επικρίσεις ήρθαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης (διαφοροποίηση; καλύτερη αίσθηση του αναγκαίου πολιτικού μέτρου; ευκαιρία για δήθεν φιλολαϊκότητα;) και παρακάμφθηκαν αμέσως. Το ίδιο άμεσα πρέπει να παρακαμφθούν και οι εφησυχασμοί πως ο νόμος είναι τόσο εξωφρενικός που είναι ανεφάρμοστος. Ο νόμος θα εφαρμοστεί αλλά κατά περίπτωση. Το πώς, πότε και για ποιον θα το αποφασίζει ο έφορος κατά τρόπο ανεξέλεγκτο και απόλυτο. Οι ποινικές διώξεις είναι ο μοχλός για τη δημιουργία ενός πανίσχυρου υπουργείου Οικονομικών (με ρόλους καταστολής) σύμφωνα με τα αμερικανικά πρότυπα.
Η μεγάλη επιτυχία του ΠΑΣΟΚ έγκειται στο ότι συνοδεύει τις πρακτικές του με ιδεολογικές επιθέσεις που, παρά τα όσα του καταλογίζονται για ρηχότητα, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Το σώσαμε τη χώρα, η πράσινη ανάπτυξη, η παγκόσμια διακυβέρνηση, οι συντεχνίες, η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής κ.λπ. είναι συνθήματα με έντονο ιδεολογικό φορτίο που συνήθως μένουν αναπάντητα. Απαιτείται άμεσα η οργάνωση ενός ιδεολογικού αντίλογου αλλά ακόμα πιο πολύ απαιτείται μια άλλη πολιτική γύρω από το αντικείμενο στο οποίο αναφέρεται η κυβερνητική προπαγάνδα. Εν προκειμένου, γύρω από το φορολογικό. Η Αριστερά οφείλει να διαμορφώσει πρόταση (με τα ιδεολογικά και ηθικοαξιακά προαπαιτούμενα) για το ζήτημα και να ξεφύγει από τις γενικολογίες. Πρόταση που να αναφέρεται στο σήμερα και να το συνδέει με το αύριο με τρόπο σαφή, συνεκτικό και αξιόπιστο.
