«Θα κλείσω με τον ίδιο τρόπο, ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος όλος. Το παιδί σας οδηγήθηκε ως πρόβατο επί σφαγή, αν μπορώ να απαλύνω το πόνο σας θα σας πω ότι η Ελένη ήταν μια ηρωίδα, δεν ήταν μόνο ένα δώρο ζωής. Με όνειρα, ένα κορίτσι με πολύ υψηλούς στόχους που αντιστάθηκε με απίστευτο σθένος στο σπίτι του τρόμου. Αν μπορώ να σας απαλύνω το πόνο θα σας πω ότι είναι ένα κορίτσι σύμβολο, γιατί με πικρία βλέπω ότι το 2020 η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν ένα τίποτα σε πολλές περιπτώσεις. Αντιστάθηκε σε αυτά τα άθλια υποκείμενα με ηρωισμό που ούτε άντρας δεν το κάνει. Φτιάξατε ένα κόσμημα. Αυτή είναι το δώρο της ζωής, αυτοί είναι η κατάρα της ζωής», είπε, μέσα σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, η εισαγγελέας Αριστοτέλεια Δόγκα στην τελική της αγόρευση στην δίκη των δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη.
Όταν πολύ σπάνια συμβαδίζει η αγόρευση ενός εισαγγελέα με το κοινό αίσθημα περί δικαιοσύνης –ιδιαίτερα σε μια δολοφονία που συγκλόνισε ολόκληρη την χώρα (γυναικοκτονία, με πολύ ελαφρά συνείδηση από νέους ανθρώπους, με ιδιαίτερο βίαιο τρόπο και συνεχή κοροϊδία απέναντι στους γονείς και τις γυναίκες, με θέατρο και απίστευτες δηλώσεις των συνηγόρων υπεράσπισης κ.λπ.)– τότε, η τεχνοκρατική αντίληψη περί αποβολής κάθε «συναισθηματικής» τοποθέτησης , η απαράδεκτη κίνηση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών να ζητήσει την πειθαρχική δίωξη της εισαγγελέως και οι ανάλογες δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων στην ίδια ρότα, προκαλούν αλγεινή εντύπωση.
Σε αντίθετες περιπτώσεις, όταν οι εισαγγελείς «ξεσαλώνουν», δεν υπάρχει καμία παρέμβαση. Τώρα σε ένα ειδεχθές έγκλημα, που έχει σαν ιδιομορφία ότι το διέπραξαν δύο νεαροί άνδρες, ένα παιδί «δικό μας», γνωστής οικογένειας και με διασυνδέσεις στο οικονομικό και πολιτικό χώρο και ένας Αλβανός (που δεν θα μας πολυαπασχολούσε, αν δεν υπήρχε ο άλλος, ο «δικός μας»), έκανε εντύπωση η σθεναρή στάση μιας εισαγγελέως που στάθηκε ουσιαστικά στην υπόθεση και δεν άφησε να περάσει το δεκαοκτάμηνο για να αφεθούν ελεύθεροι οι δολοφόνοι κ.ο.κ. Τα political correct επιχειρήματα του τύπου ότι πρέπει να υπάρχει «δίκαιη» υπεράσπιση σε όλους και ανεξαιρέτως, δεν χωρούν στην υπόθεση γιατί δεν επηρεάστηκε κανείς από την αγόρευση της εισαγγελέως, ούτε βλάφτηκε κάποιος. Απλώς η αγόρευσή της έσπασε τα νομικίστικα και ανήθικα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν από τους κατηγορουμένους για να πέσουν στα μαλακά…
Σε ξετσιπωσιά και κυνισμό δεν πήγαν πίσω και οι δικηγόροι των κατηγορουμένων. Χαρακτηριστική ήταν η αγόρευση του δικηγόρου του νεαρού Ροδίτη, του «παιδιού της καλής κοινωνίας»: «Εγώ βιασμό σε αυτή τη δικογραφία δεν είδα. Βιασμό με στηθόδεσμο δε μπορώ να φανταστώ. Εγώ πιστεύω τον Μανόλη. Όλες οι φίλες της αναφέρουν τα ναρκωτικά. Όταν είσαι γυμνός και υπό επήρεια όλα τα συμπλέγματα που είχες βγαίνουν στην επιφάνεια. Και παίρνω τη θέση του ψυχολόγου. Το γιατί δεν έχει η Ελένη σύντροφο, λέει ο Μανόλης. Όχι δε μου άρεσε η Ελένη, συγγνώμη κιόλας κύριε Γιάννη. Ήταν σαν παρανοϊκή, λέει για την Ελένη. Ψυχική υγεία υπάρχει όταν υπάρχει μακροχρόνια σχέση. Για ένα τρίο πήγαμε και κλείσαμε τρία σπίτια, είπε ο Μανόλης. Μπράβο Μανόλη αν όντως τη χάιδευες. Μπράβο, πάντα να χαϊδεύεις τις γυναίκες. Η θέση μου είναι ότι ο Μανόλης λυπάται που δεν μπορεί να τη σώσει.»
Παρόλα όσα, η απόφαση του δικαστηρίου ήταν τελικά δίκαια. Ομόφωνα, από ενόρκους και δικαστές, ένοχοι οι κατηγορούμενοι για από κοινού βιασμό και δολοφονία, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών. Η ποινή: ισόβια για τη δολοφονία και 15 χρόνια για τον βιασμό.
Υ.Γ.: Μπράβο στις γυναίκες που, για καιρό, είχαν παρουσία στο δικαστήριο και με πανό και συνθήματα έδειξαν τη σημασία του ζητήματος. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία συγκινήθηκε και ευαισθητοποιήθηκε στην υπόθεση αυτή. Δεν είναι διόλου εύκολο να είσαι γυναίκα και να νοιώθεις ασφάλεια σε κάθε χώρο…
Μ.Α.
