Επικοινωνιακές αποστάσεις και μάταια παιχνίδια επιβίωσης. Του Δημήτρη Υφαντή
Δεν γινόταν να αποσοβηθούν οι εντάσεις μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, που πυροδοτεί η πορεία εφαρμογής του νέου σφαγιαστικού πακέτου. Ο Ευ. Βενιζέλος ήδη πριν από την τελευταία σύσκεψη των «τριών», είχε θέσει την «αναγνώριση του έργου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ», την επιμήκυνση, την πρόωρη χορήγηση των δόσεων του δανείου και την απομείωση των ομολόγων, που διακρατεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ως πλαίσιο εφαρμογής των μέτρων.
Ο Φ. Κουβέλης πρόβαλε μία νέα εκδοχή «ισοδύναμων μέτρων», όπου η παράλληλη εφαρμογή τους θα αίρει σε βάθος χρόνου τις εφαρμοζόμενες άγριες περικοπές.
Η εντός της εβδομάδας σύσκεψη των αρχηγών δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ κι αναγκάστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να «διαρρεύσει» το αίτημά του και να δημοσιοποιήσει την ενόχλησή του σε ραδιοφωνική συνέντευξη με χαρακτηρισμούς για «ξεπερασμένη νοοτροπία» και «μονομέρειες» της κυβέρνηση, ενώ ακολούθησαν αντεγκλήσεις μέσω «κύκλων» και non paper των γραφείων Σαμαρά και Βενιζέλου, με τον πρωθυπουργό, τελικά, να ορίζει για αύριο βράδυ τη νέα σύσκεψη των κυβερνητικών εταίρων. Ήταν αναμενόμενο και θα πρέπει από ’δω και μπρος να μην ξαφνιάζουν τέτοια επεισόδια φόρτισης και εκφόρτισης, αληθούς ή σκηνοθετημένης έντασης στην ισορροπία του τρόμου, που συνέχει (αν αυτό λέγεται συνοχή) την κυβέρνηση.
Η αντικειμενική βάση της αποσταθεροποίησης είναι προφανής. Δεν έχουμε να κάνουμε με τη συνήθη χειριστική και εκτονωτική κυβερνητική πρακτική της δικομματικής εναλλαγής. Εδώ εξελίσσεται μία κολοσσιαία απάτη, που ξεκίνησε στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της μεταπολίτευσης. Και το αντικείμενο αφορά τη σύνθλιψη της κοινωνίας που έχει ξεκάθαρα εκφράσει, με κάθε τρόπο και στους δρόμους και στις κάλπες, την απόρριψη αυτού του ολέθρου που βαφτίζεται ξανά μονόδρομος στο όνομα της διατήρησης της χώρας στο ευρώ. Δεν υπάρχει απολύτως καμία νομιμοποιητική βάση. Η κυβέρνηση Σαμαρά στηρίζεται αποκλειστικά στην εκβιαστική στήριξη, που της παρέχει με το σταγονόμετρο η τρόικα, στη μαγική εικόνα των ΜΜΕ και φυσικά στην καταστολή και το ρατσιστικό αποπροσανατολισμό.
Εξαρχής επιδιώχτηκε (κι αυτό έχει, εν πολλοίς, επιτευχθεί) η αυτονόμηση μίας συγκυβέρνησης Σαμαρά-Στουρνάρα σε απευθείας σύνδεση με την τρόικα. Προσοχή: η κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης» έχει μετατραπεί σε «κυβέρνηση Σαμαρά» κι έτσι το Μαξίμου νομιμοποιείται να απαντάει μέσω «κύκλων». Για τους «δύο», από την άλλη πλευρά, ήταν επιλογή η υποβάθμιση της πολιτικής παρουσίας τους στο Υπουργικό Συμβούλιο, όμως η λήψη αποστάσεων από την άμεση άσκηση εξουσίας, δεν τους έχει (κάθε άλλο) προφυλάξει από τη ραγδαία πολιτική φθορά της συνενοχής στο συντελούμενο έγκλημα εξαπάτησης του λαού και καταστροφής της χώρας.
Τώρα αναγκάζονται να διαφοροποιούνται δημοσίως. Και λοιπόν; Με ποιο πρακτικό πολιτικό αποτέλεσμα; Θα μπλοκάρουν τα μέτρα; Και το πρωθυπουργικό κέντρο, πόσο μπορεί να ανέχεται το στημένο παιχνίδι, όπου οι Βενιζέλος και Κουβέλης, πλένουν τα χέρια τους, κλείνουν τη μύτη τους και κάνουν τα στραβά μάτια μεν, αλλά το βρόμικο έργο το φέρνει σε πέρας μόνος του ο Σαμαράς; Και βέβαια ακόμη η τρόικα δεν έχει εγκρίνει το «πακέτο» και το ξεπάγωμα -άραγε σε… δόσεις;- της επόμενης πολυπόθητης δόσης.
Τα προανακρούσματα μιας αξεπέραστης κυβερνητικής εμπλοκής είναι ήδη αντιληπτά.
Ενώ η απειλή του λαϊκού παράγοντα, που ήδη έχει γκρεμίσει τρεις κυβερνήσεις (Παπανδρέου, συγκυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου και Παπαδήμου) στοιχειώνει την κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς ακόμη να έχει εκδηλώσει την ανατρεπτική ορμή του.
Ο Φ. Κουβέλης πρόβαλε μία νέα εκδοχή «ισοδύναμων μέτρων», όπου η παράλληλη εφαρμογή τους θα αίρει σε βάθος χρόνου τις εφαρμοζόμενες άγριες περικοπές.
Η εντός της εβδομάδας σύσκεψη των αρχηγών δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ κι αναγκάστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να «διαρρεύσει» το αίτημά του και να δημοσιοποιήσει την ενόχλησή του σε ραδιοφωνική συνέντευξη με χαρακτηρισμούς για «ξεπερασμένη νοοτροπία» και «μονομέρειες» της κυβέρνηση, ενώ ακολούθησαν αντεγκλήσεις μέσω «κύκλων» και non paper των γραφείων Σαμαρά και Βενιζέλου, με τον πρωθυπουργό, τελικά, να ορίζει για αύριο βράδυ τη νέα σύσκεψη των κυβερνητικών εταίρων. Ήταν αναμενόμενο και θα πρέπει από ’δω και μπρος να μην ξαφνιάζουν τέτοια επεισόδια φόρτισης και εκφόρτισης, αληθούς ή σκηνοθετημένης έντασης στην ισορροπία του τρόμου, που συνέχει (αν αυτό λέγεται συνοχή) την κυβέρνηση.
Η αντικειμενική βάση της αποσταθεροποίησης είναι προφανής. Δεν έχουμε να κάνουμε με τη συνήθη χειριστική και εκτονωτική κυβερνητική πρακτική της δικομματικής εναλλαγής. Εδώ εξελίσσεται μία κολοσσιαία απάτη, που ξεκίνησε στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της μεταπολίτευσης. Και το αντικείμενο αφορά τη σύνθλιψη της κοινωνίας που έχει ξεκάθαρα εκφράσει, με κάθε τρόπο και στους δρόμους και στις κάλπες, την απόρριψη αυτού του ολέθρου που βαφτίζεται ξανά μονόδρομος στο όνομα της διατήρησης της χώρας στο ευρώ. Δεν υπάρχει απολύτως καμία νομιμοποιητική βάση. Η κυβέρνηση Σαμαρά στηρίζεται αποκλειστικά στην εκβιαστική στήριξη, που της παρέχει με το σταγονόμετρο η τρόικα, στη μαγική εικόνα των ΜΜΕ και φυσικά στην καταστολή και το ρατσιστικό αποπροσανατολισμό.
Εξαρχής επιδιώχτηκε (κι αυτό έχει, εν πολλοίς, επιτευχθεί) η αυτονόμηση μίας συγκυβέρνησης Σαμαρά-Στουρνάρα σε απευθείας σύνδεση με την τρόικα. Προσοχή: η κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης» έχει μετατραπεί σε «κυβέρνηση Σαμαρά» κι έτσι το Μαξίμου νομιμοποιείται να απαντάει μέσω «κύκλων». Για τους «δύο», από την άλλη πλευρά, ήταν επιλογή η υποβάθμιση της πολιτικής παρουσίας τους στο Υπουργικό Συμβούλιο, όμως η λήψη αποστάσεων από την άμεση άσκηση εξουσίας, δεν τους έχει (κάθε άλλο) προφυλάξει από τη ραγδαία πολιτική φθορά της συνενοχής στο συντελούμενο έγκλημα εξαπάτησης του λαού και καταστροφής της χώρας.
Τώρα αναγκάζονται να διαφοροποιούνται δημοσίως. Και λοιπόν; Με ποιο πρακτικό πολιτικό αποτέλεσμα; Θα μπλοκάρουν τα μέτρα; Και το πρωθυπουργικό κέντρο, πόσο μπορεί να ανέχεται το στημένο παιχνίδι, όπου οι Βενιζέλος και Κουβέλης, πλένουν τα χέρια τους, κλείνουν τη μύτη τους και κάνουν τα στραβά μάτια μεν, αλλά το βρόμικο έργο το φέρνει σε πέρας μόνος του ο Σαμαράς; Και βέβαια ακόμη η τρόικα δεν έχει εγκρίνει το «πακέτο» και το ξεπάγωμα -άραγε σε… δόσεις;- της επόμενης πολυπόθητης δόσης.
Τα προανακρούσματα μιας αξεπέραστης κυβερνητικής εμπλοκής είναι ήδη αντιληπτά.
Ενώ η απειλή του λαϊκού παράγοντα, που ήδη έχει γκρεμίσει τρεις κυβερνήσεις (Παπανδρέου, συγκυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου και Παπαδήμου) στοιχειώνει την κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς ακόμη να έχει εκδηλώσει την ανατρεπτική ορμή του.
Σχόλια
