Την Κυριακή γιορτάζει ο λαός
Τον Ιούνη στις πλατείες, ένα από τα συνθήματα που ξεσήκωναν τον κόσμο ήταν κι αυτό: «Ήρθε η ώρα να φύγετε απ’ τη χώρα…». Πολύ συζήτηση έχει γίνει από τότε και συνεχίζει να γίνεται ακόμη. Μπροστά στη λαίλαπα θα ξεσπάσει άραγε το μεγάλο λαϊκό κύμα της εξέγερσης, που θα τους πάρει… παραμάζωμα κι αυτούς τους τρεις και τον έναν και την τρόικα και τα μνημόνια;
Αλλά μήπως αυτό το μεγάλο ρεύμα της λαϊκής ενεργοποίησης, δεν το βιώσαμε όλοι και μάλιστα όχι μία μόνο φορά σε αυτή τη διετία; Στις πιο κρίσιμες καμπές, τον Μάη του 2010, τον Ιούνη του 2011 και μόλις τον περασμένο Οκτώβρη έσπασε εκκωφαντικά η θανατερή σιωπή, με την οποία ακινητοποιεί την κοινωνία η θεραπεία-σοκ. Ο κόσμος όχι μόνο έδωσε συγκλονιστικό «παρών» με κινητοποιήσεις που δεν είχαν προηγούμενο, αλλά και έθεσε στο στόχαστρο το σάπιο πολιτικό σύστημα και την πολιτική της καταστροφής. Υπήρχε ή δεν υπήρχε σε όλες αυτές τις «στιγμές διαρκείας» η αίσθηση ότι είναι εφικτή η νίκη; Ενώ το καθεστώς υποχρεώθηκε να εξαπολύσει μαζί με την καταιγιστική ιδεολογική τρομοκρατία των εκβιασμών και των διλημμάτων, την προβοκάτσια και την εγκληματική αστυνομική βία.
Έχει, όμως, συντελεστεί κάτι ακόμη. Η μαζική και πρωτοφανής συγκέντρωση και παραμονή στις πλατείες έδωσε ζωή σε ένα καθημερινό εργαστήριο αναζήτησης και συνειδητοποίησης. Στην πράξη δοκιμάστηκε η ουσιαστική συμμετοχή και η οργάνωση του λαού. Κι έχει ήδη τεθεί γόνιμα η προοπτική της άμεσης δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της μεταπολίτευσης του λαού.
Πάρα πολλά και σημαντικά για το πολύ κοντινό μας «ώς τώρα», παρά την κραυγαλέα αδυναμία των δεδομένων ηγεσιών της Αριστεράς μέχρι σήμερα, να ανταποκριθούν στο τι πραγματικά λαμβάνει χώρα, να δώσουν σάρκα και οστά σε ένα πρόγραμμα και μία μαζική παρέμβαση ανατροπής και διεξόδου.
Έχουν άρα κατακτηθεί και κατοχυρωθεί πολλά και πολύτιμα στη συνείδηση της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, που πλήττεται. Κι ο λαϊκός παράγοντας, παρ’ όλα τα εμπόδια και τις ελλείψεις έχει βάλει τη σφραγίδα του κι έχει κλονίσει απειλητικά το καθεστώς. Τον Ιούνη η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρευσε κι η συγκυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου με την υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου καταβαράθρωσε το «όλο ΠΑΣΟΚ». Το ορμητικό «όχι» του λαού στη νέα κατοχή στις 19, 20 και 28 του Οκτώβρη ανάγκασε το πολιτικό κατεστημένο στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα υπό τον δοτό των ξένων αφεντικών Παπαδήμο. Τώρα, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να σφραγίσουν αυτοί την παράδοση και τη λεηλασία της χώρας.
Ήρθε η ώρα; Ήρθε η ώρα! Οι πρώτες κινητοποιήσεις, άμεσα με την ανακοίνωση της συμφωνίας του αίσχους, προμηνούν πως το νέο κύμα της λαϊκής εξέγερσης μπορεί να τους γκρεμίσει. Ποιος θα ανοίξει το δρόμο; Όλοι εμείς, τώρα!
Αλλά μήπως αυτό το μεγάλο ρεύμα της λαϊκής ενεργοποίησης, δεν το βιώσαμε όλοι και μάλιστα όχι μία μόνο φορά σε αυτή τη διετία; Στις πιο κρίσιμες καμπές, τον Μάη του 2010, τον Ιούνη του 2011 και μόλις τον περασμένο Οκτώβρη έσπασε εκκωφαντικά η θανατερή σιωπή, με την οποία ακινητοποιεί την κοινωνία η θεραπεία-σοκ. Ο κόσμος όχι μόνο έδωσε συγκλονιστικό «παρών» με κινητοποιήσεις που δεν είχαν προηγούμενο, αλλά και έθεσε στο στόχαστρο το σάπιο πολιτικό σύστημα και την πολιτική της καταστροφής. Υπήρχε ή δεν υπήρχε σε όλες αυτές τις «στιγμές διαρκείας» η αίσθηση ότι είναι εφικτή η νίκη; Ενώ το καθεστώς υποχρεώθηκε να εξαπολύσει μαζί με την καταιγιστική ιδεολογική τρομοκρατία των εκβιασμών και των διλημμάτων, την προβοκάτσια και την εγκληματική αστυνομική βία.
Έχει, όμως, συντελεστεί κάτι ακόμη. Η μαζική και πρωτοφανής συγκέντρωση και παραμονή στις πλατείες έδωσε ζωή σε ένα καθημερινό εργαστήριο αναζήτησης και συνειδητοποίησης. Στην πράξη δοκιμάστηκε η ουσιαστική συμμετοχή και η οργάνωση του λαού. Κι έχει ήδη τεθεί γόνιμα η προοπτική της άμεσης δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της μεταπολίτευσης του λαού.
Πάρα πολλά και σημαντικά για το πολύ κοντινό μας «ώς τώρα», παρά την κραυγαλέα αδυναμία των δεδομένων ηγεσιών της Αριστεράς μέχρι σήμερα, να ανταποκριθούν στο τι πραγματικά λαμβάνει χώρα, να δώσουν σάρκα και οστά σε ένα πρόγραμμα και μία μαζική παρέμβαση ανατροπής και διεξόδου.
Έχουν άρα κατακτηθεί και κατοχυρωθεί πολλά και πολύτιμα στη συνείδηση της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, που πλήττεται. Κι ο λαϊκός παράγοντας, παρ’ όλα τα εμπόδια και τις ελλείψεις έχει βάλει τη σφραγίδα του κι έχει κλονίσει απειλητικά το καθεστώς. Τον Ιούνη η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρευσε κι η συγκυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου με την υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου καταβαράθρωσε το «όλο ΠΑΣΟΚ». Το ορμητικό «όχι» του λαού στη νέα κατοχή στις 19, 20 και 28 του Οκτώβρη ανάγκασε το πολιτικό κατεστημένο στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα υπό τον δοτό των ξένων αφεντικών Παπαδήμο. Τώρα, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να σφραγίσουν αυτοί την παράδοση και τη λεηλασία της χώρας.
Ήρθε η ώρα; Ήρθε η ώρα! Οι πρώτες κινητοποιήσεις, άμεσα με την ανακοίνωση της συμφωνίας του αίσχους, προμηνούν πως το νέο κύμα της λαϊκής εξέγερσης μπορεί να τους γκρεμίσει. Ποιος θα ανοίξει το δρόμο; Όλοι εμείς, τώρα!
Δημήτρης Υφαντής
Σχόλια
