Ημέρα 130ή: Ο έρωτας στα χρόνια της ανεργίας.
https://thestranger.wordpress.com/
Πώς είναι ο έρωτας στα χρόνια της ανεργίας; Πώς αλλάζουν όλα στην καθημερινότητα περνώντας στην ανεργία; Πώς περνάει τις ώρες και τις μέρες του ένας νέος άνεργος με (ευτυχώς) στήριξη οικονομική και ψυχολογική από δικούς του ανθρώπους. Πράγμα (ευτυχώς και πάλι) σύνηθες στον τόπο μας. Όχι πως αυτό είναι το παν, αλλά βοηθά τον άνεργο να μείνει ενεργός και να μην περάσει στο περιθώριο.
Ο ίδιος υπογράφει και ως «ο άνθρωπος του μετρό». Γιατί πάντα κάποιος πρέπει να κάθεται και να παρατηρεί τους άλλους…
Άνεργος και φοιτητής ο «άνθρωπος του μετρό», περιγράφει τις σκέψεις, τις αναθεωρήσεις για τη ζωή του και τη ζωή των συνομηλίκων του, για την καθημερινότητα τους, για τις νέες πλευρές της κοινωνικής ζωής που ανακαλύπτουν μέσα από μια νέα κατάσταση.
Με κέντρισε ο τίτλος. «Το ημερολόγιο ενός ανέργου». Και βρέθηκα μπροστά σε μια στρωτή γραφή, σε κείμενα που ρέουν περιγράφοντας μία προς μία τις ημέρες της ανεργίας ενός νέου ανθρώπου χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς μεγαλοστομίες, απλά, ρεαλιστικά, με χιούμορ και το ύφος που θα περίμενε κανείς από έναν 27χρονο.
Δείτε τη στήλη «the walls have eyes» και θα βρείτε εύστοχα συνθήματα στους τοίχους. Δείτε τη στήλη «μα ποιος είναι αυτός ο τύπος» και θα μάθετε λεπτομέρειες από τη ζωή του «ανθρώπου του μετρό», όπως και το «κλειστόν λόγω στρατιωτικής βλακείας».
Συζητήσεις και αμπελοφιλοσοφίες με τους φίλους, πολιτική με ένα άρωμα απογοήτευσης – «Ξυπνήστε με όταν αλλάξει ο κόσμος. Ή έστω ξυπνήστε με όταν θα θέλετε να τον αλλάξουμε μαζί.»
«Αγαπητό μου ημερολόγιο,
[…] Και ξέρεις κάτι; Η εποχή που διανύουμε δεν είναι δύσκολη μόνο οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά. Γιατί ωραίος ο έρωτας, και μακάρι να ήμουν σε όλη τη ζωή μου ερωτευμένος – αλλά για δοκίμασε να διατηρήσεις αυτόν τον έρωτα με 600 ευρώ το μήνα ή (ακόμα χειρότερα) με μηδενικό εισόδημα. Για δοκίμασε να στεγάσεις τον έρωτά σου στο ίδιο σπίτι με τη μαμά και τον μπαμπά. Για δοκίμασε να σχεδιάσεις γάμους, παιδιά, ταξίδια χωρίς λεφτά. Δύσκολο, δεν είναι; Ναι, είναι δύσκολο. Και το μόνο που καταφέρνεις με όλα αυτά, είναι να επιταχύνεις τη διαδικασία του εκφυλισμού του έρωτα σε ρουτίνα.
Και άντε και ερωτεύομαι εγώ κάποια αιθέρια ύπαρξη ένα βράδυ σε κάποιο παρακμιακό μπαρ στο κέντρο της Αθήνας. Πώς θα την κατακτήσω; Επισημαίνοντάς της πόσο ωραίο πράγμα είναι να έχεις όλη τη μέρα ελεύθερη για γούτσου-γούτσου, επειδή είσαι άνεργος; Και άντε και την κατέκτησα και είμαστε ζευγάρι. Πώς θα διατηρήσω τη φλόγα στη σχέση μας; Πηγαίνοντάς την κάθε μέρα σε πάρκα, να τρώμε σάντουιτς χειροποίητα από το σπίτι; Ή περιμένοντας πότε θα φύγουν οι γονείς προκειμένου να έχουμε έναν δικό μας χώρο;
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας ήταν εύκολη υπόθεση. Πήδαγες μια γκόμενα, μετά από 2-3 μήνες πάθαινε χολέρα, πέθαινε, πήγαινες στην επόμενη, και ούτω καθεξής, μέχρι που πάθαινες κι εσύ χολέρα και αποδημούσες εις Κύριον. Ο έρωτας στα χρόνια της ανεργίας είναι πολύ πιο δύσκολο πράγμα».
«Κλειστόν λόγω στρατιωτικής βλακείας…»
– Stranger, πώς περνάς στο Στρατό;
– Δεν μπορώ να έχω παράπονο.
– Το φαγητό πώς είναι;
– Δεν μπορώ να έχω παράπονο.
– Και οι υπηρεσίες; Πηγαίνουν καλά;
– Δεν μπορώ να έχω παράπονο.
– Τα στελέχη, οι ανώτεροί σου; Σου φέρονται καλά;
– Δεν μπορώ να έχω παράπονο.
– Οι εγκαταστάσεις του στρατοπέδου είναι καλές;
– Δεν μπορώ να έχω παράπονο.
– Ε, τότε γιατί θες τόσο πολύ να γυρίσεις σπίτι σου;
– Γιατί εκεί ΜΠΟΡΩ να έχω παράπονα…
«Από τις ημέρες της εργασίας»
Αγαπητό ημερολόγιο,
η κούραση του full-time αρχίζει και βγαίνει σιγά-σιγά. Και είμαι ακόμα στην τρίτη μέρα, έτσι; Αλλά, ίσως να φταίει και η χαμηλή κίνηση στο μαγαζί. Ξέρεις, όταν έρχεται κόσμος στο μαγαζί είναι καλύτερα τα πράγματα. Καλύτερα να τρέχεις πάνω-κάτω επί 8 ώρες, εξυπηρετώντας πελάτες, παρά να στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας το ρολόι, που μετράει αργά και σαδιστικά την ώρα μέχρι να πάει 8.30. Αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό, γιατί μέχρι τώρα μόνο τη δεύτερη κατάσταση έχω βιώσει. Όμως σήμερα άνοιξαν τα σχολεία, και μου φαίνεται πως δεν θα αργήσω να νιώσω την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από μία ομοβροντία από πέναλτι.
Δίπλα από το βιβλιοπωλείο μας υπάρχει ένα γυμναστήριο. Ξέρεις, ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα γυμναστήρια. Έχω γραφτεί δύο φορές σε γυμναστήριο, με σκοπό να χάσω κιλά. Τελικά, έχασα 100 ευρώ, γιατί και τις δύο φορές τα παράτησα μετά την πρώτη εβδομάδα. Και πριν πιάσω αυτήν τη δουλειά, σκεφτόμουν να γραφτώ και για τρίτη φορά. Αλλά ευτυχώς που δεν το έκανα. Γιατί θα ξόδευα άλλα 50 ευρώ τζάμπα. Ενώ στο μαγαζί όχι μόνο κάνω γυμναστική (και τι γυμναστική, ε; Ολόκληρες στοίβες βιβλίων αντί για βαράκια, δεκάδες πηγαινέλα σε μια μισογκρεμισμένη σκάλα αντί για stepper και αμέτρητες διαδρομές στο μαγαζί αντί για διάδρομο), αλλά πληρώνομαι κιόλας!
