Ηλεκτρικές Ανα-γνώσεις

…Φαίνεται πως στον ΗΣΑΠ διαβάζουν Δρόμο μετά μανίας! Και μάλιστα η στήλη μας πρέπει να έχει φανατικούς θαυμαστές εκεί στη διοίκηση των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων. Έτσι αποφάσισαν να μου χαρίσουν ένα μακρύ ταξίδι ώστε να έχω άφθονο χρόνο για διάβασμα. Κουβαλώ πλέον δυο-δυο τα βιβλία στο σακίδιό μου.

Έτσι μετά από μιάμιση ώρα ταξιδιού κατάφερα να φτάσω από το Κορωπί στον Άγιο Ελευθέριο… Και ασφαλώς έγινα πολύ σοφός κατά τη διάρκειά του, αφού αναγκάστηκα να βασιστώ στο ένστικτό μου για να φτάσω στη δουλειά μου, διότι δεν υπήρχε κανείς πουθενά για να ρωτήσεις. Καμία ανακοίνωση…
Σημασία έχει το ταξίδι που λένε. Διότι μου δόθηκε ο χρόνος να αναθεωρήσω απόψεις. Κι έτσι διάβασα το, με δυσοίωνο τίτλο, Κρέας από σταφύλι της Σταυρούλας Σκαλίδη (Πόλις). Το προηγούμενο και βραβευμένο βιβλίο της Προδοσία και εγκατάλειψη, δεν μου είχε πει κάτι ιδιαίτερο, όμως είμαι επίμονος άνθρωπος. Και αυτή τη φορά, βρέθηκα μπροστά σε μια διεισδυτική ανατομία των ανθρώπινων σχέσεων. Η δυνάστρια μητέρα. Ο αδύναμος πατέρας. Και το παιδί-θύμα… Το βιβλίο με κάνει να δω πίσω από την επιφάνεια, διότι ο κεντρικός ήρωας καταλήγει άστεγος στην πόλη… Και το βλέπω κάθε μέρα τριγυρνώντας. Το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές. Όλο και περισσότεροι καταλήγουν να κοιμηθούν χωρίς στέγη από πάνω τους. Και η Αριστερά οφείλει να είναι με τους ανθρώπους και όχι με τους αριθμούς…
…Και σκέφτομαι: Μήπως τελικά έχει δίκιο ο Γκότφρηντ Κέλλερ και τα όσα γράφει στο βιβλίο του Τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο; (Γαβριηλίδης). Ο σχεδόν άγνωστος στο ελληνικό κοινό εθνικός συγγραφέας της Ελβετίας μέσα από μια διασκεδαστική ιστορία μας χαρίζει ένα μικρό αριστούργημα. Στην ουσία βλέπουμε πόσο η εικόνα μπορεί να μας παραπλανήσει και να μας οδηγήσει σε απολύτως λάθος συμπεράσματα. Έτσι, ένας απολυμένος ράφτης μπορεί να περαστεί για ευγενής και η κοινωνία να δείξει όλη την υποκρισία και τη μικροπρέπειά της.
…Το βιβλίο όμως, που πραγματικά με απογειώνει είναι του Νίκου Παναγιωτόπουλου, από την Κουζίνα του Σκηνοθέτη των εκδόσεων Πατάκη . Από το καλάθι των αχρήστων το ονομάζει και φυσικά ο τίτλος είναι απολύτως παραπλανητικός. Δεν βρήκα ούτε μια σελίδα άνευ νοήματος ή ακόμη περισσότερο «άχρηστη». Έχοντας αγαπήσει πολλές από τις ταινίες του, βρήκα τα κλειδιά που με οδήγησαν πίσω στο παρελθόν και ξαναπέρασαν μπροστά από τα μάτια μου σκηνές από τα Χρώματα της Ίριδας, τους Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας, το Μελόδραμα, το Βαριετέ, αλλά και το Αυτή η Νύχτα μένει και τόσες άλλες. Με ειλικρίνεια και θάρρος που αφοπλίζει ο Παναγιωτόπουλος δείχνει πως μπορεί να χαράξει κανείς το δικό του δρόμο και αν μείνει τουλάχιστον συνεπής με τον εαυτό του. Κάτι καθόλου αυτονόητο –ειδικά στις μέρες μας…
…κι αφού βουτάω στο παρελθόν, παίρνω στα χέρια μου ένα ελαφρώς κιτρινισμένο παλιό αντίτυπο, που σημάδεψε (κι αυτό) τον τρόπο που έβλεπα και βλέπω τον κόσμο. Οι Ρομαντικοί του Ναζίμ Χικμέτ, από τις εκδόσεις Θεμέλιο σε μετάφραση του Κώστα Κοτζιά. Θυμόσαστε τον ήρωα που νομίζει ότι έχει προσβληθεί από λύσσα; Θυμόσαστε τον καθαρό τρόπο που έβλεπε τα πράγματα ο Τούρκος ποιητής; Θυμόσαστε τι ήταν κάποτε ο Κομμουνισμός; Το ποίημα που κλείνει το μυθιστόρημά του, θα μπορούσε άραγε να τραγουδηθεί και πάλι; Κλείνω με στίχους και ερωτήματα και επιτέλους, αφού έχω κατεβάσει όλη μου τη βιβλιοθήκη, φτάνω στον Άγιο Ελευθέριο…
«Είμαι Κομμουνιστής
Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια
Αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ,
Αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται, το φως που πλημμυρίζει
Αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στ’ άστρα
Αγάπη θα πει να χύνεις τα’ ατσάλι με απέραντο μόχθο
Είμαι Κομμουνιστής
Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια…»

Σχόλια