Μια καλοστημένη παγίδα με θεσμικό μανδύα.
Όταν μέσα στον καυτό Ιούνη των πλατειών, σε ένα κρίσιμο Υπουργικό Συμβούλιο, ο πρωθυπουργός εισηγήθηκε, για πρώτη φορά, το ενδεχόμενο θέσπισης δημοψηφίσματος τα -πάντα καλά πληροφορημένα- ΝΕΑ, του γνωστού συγκροτήματος, παρουσίασαν σε ένα δισέλιδο πως «πάγωσαν» οι υπουργοί μέχρι να αντιληφθούν ότι δεν επρόκειτο να τεθεί το ευρώ σε διαδικασία ψηφοφορίας.
Τώρα, μέσα στο χαμό στην κυριολεξία, ο εξαφανισμένος Παπανδρέου δεν αμέλησε την στοχοπροσήλωσή του στην «άμεση δημοκρατία». Τίθεται σε ψήφιση σχετικό σχέδιο νόμου. Αυτή τη φορά η Καθημερινή «αποκάλυψε» κυβερνητική πρόθεση δημοψηφίσματος με επίκεντρο το ευρώ. Ο ίδιος ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να το διαψεύσει κατηγορηματικά. Να θυμίσουμε ότι πρώτος ο πρόεδρος του ΣΕΒ είχε τη φαεινή έμπνευση να τεθεί «δημοκρατικά» το απόλυτα «διάφανο» δίλημμα στο λαό: «ευρώ και Μνημόνιο ή δραχμή και χρεοκοπία;». Τότε ο πρωθυπουργός δήλωσε πως είναι, γενικώς, υπέρ της προσφυγής στη… λαϊκή συμμετοχή!
Η πόρτα ενός πολιτικού φρενοκομείου, πέραν και της πιο αρρωστημένης φαντασίας, έχει ανοίξει προ πολλού. Αλλά σε πείσμα αυτής της αδήριτης, κωμικής όσο και οδυνηρής πραγματικότητας είναι αναγκαίο να αποκρυπτογραφήσουμε όσα λαμβάνουν χώρα. Η σύμπτωση του ΣΕΒ και των συγκροτημάτων Λαμπράκη και Αλαφούζου, δηλαδή σύσσωμου του μπλοκ των αρχιμαυραγοριτών του Μνημονίου, είναι αποκαλυπτική. Με όποιον τρόπο κι αν λανσάρονται, ως «προτάσεις» ή ως «αποκαλύψεις», ταυτίζονται απόλυτα στις μηχανορραφίες εγκλωβισμού της λαϊκής συνείδησης.
Έχει μικρή σημασία, εν προκειμένω, να σχολιαστεί το ακριβές περιεχόμενο του σχεδίου νόμου. Η ουσία, το αν ο λαός έχει την πρωτοβουλία να κινητοποιεί τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, αυτό το δικαίωμα ούτως ή άλλως τελεί σε… παρανομία. Απόλυτα ελέγχονται και τα «Ναι» και τα «Όχι» μέσα από καθεστωτικές επιτροπές, που θα εξασφαλίζουν αποκλειστικά τη χρηματοδότηση και την πρόσβαση στα ΜΜΕ. Στο στημένο σκηνικό είναι διακηρυγμένη η κυβερνητική πρόθεση να προωθηθούν ολοκληρωτικού τύπου τομές. Στο όνομα της κάθαρσης του πολιτικού συστήματος, θα θωρακιστεί ένα συγκεντρωτικό αυταρχικό καθεστώς, ενεργούμενο της ευρωκρατίας. Περιορισμός του αριθμού των βουλευτών σε ένα συρρικνωμένο και ελεγχόμενο σώμα, κλοπή και αποκλεισμός της λαϊκής ψήφου μέσω μονοεδρικών και λίστας, ενώ μέσω ανεξέλεγκτων «αρχών» θα ελέγχουν τη νομιμοφροσύνη και την κρατική χρηματοδοτική εξάρτηση κομμάτων και πολιτικών φορέων. Επιπλέον, ενδέχεται να επιδιώξουν μέσω δημοψηφίσματος να ξεμπερδέψουν οριστικά και με το σύνταγμα, καταλύοντας τη δημόσια παιδεία, τη μονιμότητα στο Δημόσιο και την περιβαλλοντική προστασία.
Η κυβέρνηση αναζητά αγωνιωδώς οδούς διαφυγής. Αποπροσανατολισμός, νομιμοποίηση, εκβιασμός είναι οι κωδικοί των σχεδίων επί χάρτου του πρωθυπουργικού κέντρου. Αλλά είναι «άκυροι», δεν «υπάρχουν» οι ίδιοι, η «σκιώδης» παραπαίουσα κυβέρνηση της τρόικας είναι τραγελαφικό να φαντασιώνεται πολιτικές πρωτοβουλίες τέτοιας εμβέλειας. Κι όμως, αυτή η κυβέρνηση Παπανδρέου, έστω και ετοιμόρροπη, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη, ικανή στην κυριολεξία για όλα. Θα είναι τραγικό αν της δοθεί έδαφος και περιθώριο να ανακτήσει την πρωτοβουλία και να επιχειρήσει να παγιδεύσει τη λαϊκή βούληση σε ασφυκτικά διλήμματα. Η «αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος» που ευαγγελίζεται ο Παπανδρέου είναι μια καλοστημένη παγίδα…
