του Μάριου Διονέλλη
Έγινε της μόδας η λέξη. Ευδοκιμεί κατά κόρον στα τηλεοπτικά πάνελ και εκστομίζεται κυρίως από τα χείλη δημοσιογράφων και εκπροσώπων της «τρόικας Εσωτερικού» (που προσβάλλονται κιόλας αν τους αποκαλέσεις έτσι).
Την ιδεοληψία, το λεξικό την εντάσσει στις ασθένειες και την ορίζει ως «ψυχική διαταραχή κατά την οποία ο πάσχων διακατέχεται επίμονα από έμμονες ιδέες χωρίς λογική βάση». Οι χρήστες της λέξης εκμεταλλεύονται το κοινό της πρώτο συνθετικό με τη λέξη «ιδεολογία» και καταφέρουν ένα καίριο χτύπημα σε όσους τολμούν να πουν τα αυτονόητα.
Έτσι, μετατράπηκαν σε ψυχικές ασθένειες η αύξηση του κατώτατου μισθού, η προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς ή τα (πενιχρά έστω) μέτρα για την ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης. Όσα επιχειρήματά μας κατευθύνονται από ιδεολογική τοποθέτηση αποκτούν αμέσως τη ρετσινιά της «ιδεοληψίας», ενώ αντίθετα η λιτότητα, οι περικοπές στο κοινωνικό κράτος, η απελευθέρωση των απολύσεων, δεν είναι «ιδεοληψίες» αλλά… προσαρμογή στο ρεαλισμό που αποτρέπει τη ρήξη.
Ας έρθει λοιπόν η ρήξη γιατί δεν το έχουν σε τίποτα να μας τρελάνουν στα αλήθεια και οι μέσα και οι έξω τροϊκανοί. Μόνο μεταξύ μας να μην τρελαθούμε και αρχίσουμε να αποδίδουμε «εμμονές» σε όσους θυμούνται πιο πιεστικά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, σε όσους τσαντίζονται με τον Ταγματάρχη στην ΕΡΤ και σε μερικούς που λένε ακόμα όχι στις ιδιωτικοποιήσεις.
