Με μεγάλη προσέλευση και σε συγκινητικό κλίμα πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, στο Πνευματικό Κέντρο του Αιγάλεω, εκδήλωση μνήμης προς τιμήν του Ιάκωβου Κουμή, που δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ μαζί με την 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου στις 16 Νοέμβρη 1980.
Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από το βιβλιοπωλείο Το Παραμύθι, το περιοδικό Τετράδια, το σύλλογο Φίλοι του Πυριτιδοποιείου και την Πρωτοβουλία για την Εθνική Αυτοδιάθεση και την Κοινωνική Αλληλεγγύη, που θέλησαν να παρουσιάσουν τις άγνωστες στο ευρύ κοινό πλευρές του σύντομου αλλά και γεμάτου νόημα βίου ενός συνειδητού αγωνιστή.
Οι ομιλητές (Λουκάς Αξελός, διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Δημήτρης Παπαχρήστος, διευθυντής του περιοδικού Πολίτες, και Παύλος Χατζηπαύλου, σύντροφος του Ιάκωβου Κουμή), με συντονιστή τον γιατρό Πέτρο Παπανικολάου, προχώρησαν σε μια διαφωτιστική αναδρομή στη ζωή και τις ιδέες του Κουμή, αναφερόμενοι στα κείμενα που έγραψε και στις εμπειρίες που μοιράστηκαν – με τελευταία τη συμμετοχή στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, όταν χιλιάδες αγωνιστές αψήφησαν την καραμανλική απαγόρευση και τις «νουθεσίες» της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, επιχειρώντας να πορευτούν στην αμερικάνικη πρεσβεία. Για να συναντήσουν τη στυγνή δολοφονική μανία της δεξιάς κυβέρνησης και των ΜΑΤ, που φρόντισαν έτσι να «τιμήσουν» το Πολυτεχνείο… το οποίο εξάλλου «τιμήθηκε» με τον ίδιο τρόπο και από το ΠΑΣΟΚ (δολοφονία Μιχάλη Καλτεζά).
Όπως ανέφερε ο Λουκάς Αξελός, ο Ιάκωβος αναγκάστηκε να δουλεύει από μικρή ηλικία και φοίτησε σε Νυχτερινό Γυμνάσιο, ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του: την είσοδο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτι που τελικά το κατάφερε σε ηλικία 24 ετών. Την ύπαρξή του όριζαν δύο αδιάσπαστα μεταξύ τους στοιχεία: η πίστη του στο δίκαιο του αγώνα για την αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού, που σημαδεύτηκε από την τουρκική εισβολή το 1974, και η εξίσου βαθιά πίστη του στον Μαρξισμό και στο δίκιο των εργαζόμενων.
«Πάω στο Σύνταγμα, να δω τι γίνεται. Γεια!», είπε στον τελευταίο φίλο που τον συνάντησε, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Λίγο αργότερα έπεφτε βαριά τραυματίας από τις ορδές της νόθας μεταχουντικής «δημοκρατίας» μας. Και, ενώ μεταφερόταν στο ασθενοφόρο, ψέλλισε τα τελευταία του λόγια: «Δεν έχουν τον Θεό τους, με φάγανε»…
Ο σύντροφός του, Παύλος Χατζηπαύλου, δήλωσε στον Δρόμο όταν τον ρωτήσαμε πώς θα πρέπει να θυμόμαστε σήμερα τον δολοφονημένο Κύπριο αγωνιστή: «Η ύπαρξη και η θυσία του Ιάκωβου μας ανάγκασε να σκεφτούμε το Κυπριακό ως ενιαίο πρόβλημα. Σήμερα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη και βοά η ανάγκη να αποτελέσει επιτέλους αυτό το θέμα πεδίο στο οποίο θα αρθρώσει λόγο ο ίδιος ο Κυπριακός λαός. Δεν πρέπει να «λυθεί» μέσω των τρόπων που επιχειρούν να μας επιβάλλουν».
Οι ομιλητές (Λουκάς Αξελός, διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Δημήτρης Παπαχρήστος, διευθυντής του περιοδικού Πολίτες, και Παύλος Χατζηπαύλου, σύντροφος του Ιάκωβου Κουμή), με συντονιστή τον γιατρό Πέτρο Παπανικολάου, προχώρησαν σε μια διαφωτιστική αναδρομή στη ζωή και τις ιδέες του Κουμή, αναφερόμενοι στα κείμενα που έγραψε και στις εμπειρίες που μοιράστηκαν – με τελευταία τη συμμετοχή στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, όταν χιλιάδες αγωνιστές αψήφησαν την καραμανλική απαγόρευση και τις «νουθεσίες» της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, επιχειρώντας να πορευτούν στην αμερικάνικη πρεσβεία. Για να συναντήσουν τη στυγνή δολοφονική μανία της δεξιάς κυβέρνησης και των ΜΑΤ, που φρόντισαν έτσι να «τιμήσουν» το Πολυτεχνείο… το οποίο εξάλλου «τιμήθηκε» με τον ίδιο τρόπο και από το ΠΑΣΟΚ (δολοφονία Μιχάλη Καλτεζά).
Όπως ανέφερε ο Λουκάς Αξελός, ο Ιάκωβος αναγκάστηκε να δουλεύει από μικρή ηλικία και φοίτησε σε Νυχτερινό Γυμνάσιο, ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του: την είσοδο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτι που τελικά το κατάφερε σε ηλικία 24 ετών. Την ύπαρξή του όριζαν δύο αδιάσπαστα μεταξύ τους στοιχεία: η πίστη του στο δίκαιο του αγώνα για την αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού, που σημαδεύτηκε από την τουρκική εισβολή το 1974, και η εξίσου βαθιά πίστη του στον Μαρξισμό και στο δίκιο των εργαζόμενων.
«Πάω στο Σύνταγμα, να δω τι γίνεται. Γεια!», είπε στον τελευταίο φίλο που τον συνάντησε, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Λίγο αργότερα έπεφτε βαριά τραυματίας από τις ορδές της νόθας μεταχουντικής «δημοκρατίας» μας. Και, ενώ μεταφερόταν στο ασθενοφόρο, ψέλλισε τα τελευταία του λόγια: «Δεν έχουν τον Θεό τους, με φάγανε»…
Ο σύντροφός του, Παύλος Χατζηπαύλου, δήλωσε στον Δρόμο όταν τον ρωτήσαμε πώς θα πρέπει να θυμόμαστε σήμερα τον δολοφονημένο Κύπριο αγωνιστή: «Η ύπαρξη και η θυσία του Ιάκωβου μας ανάγκασε να σκεφτούμε το Κυπριακό ως ενιαίο πρόβλημα. Σήμερα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη και βοά η ανάγκη να αποτελέσει επιτέλους αυτό το θέμα πεδίο στο οποίο θα αρθρώσει λόγο ο ίδιος ο Κυπριακός λαός. Δεν πρέπει να «λυθεί» μέσω των τρόπων που επιχειρούν να μας επιβάλλουν».
Σχόλια
