Δεν δόθηκε η πλατεία Αριστοτέλους στον Μ. Θεοδωράκη για πολιτική εκδήλωση. Του Χάρη Σκερσέζου.
Δεν μάθαμε ποτέ αν «ακούει ο Σημίτης Μητροπάνο», όπως διερωτόταν το βιβλίο του τότε συγγραφέα –τώρα υπουργού– Σπύρου Βούγια, αλλά μάλλον δεν ακούει ο Μπουτάρης Θεοδωράκη. Ίσως μάλιστα δεν ακούει και ο Βούγιας Θεοδωράκη, αφού όντας στενός φίλος και άτυπος σύμβουλος του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε να τον συμβουλέψει να αποφύγει το τεράστιο πολιτικό λάθος του αποκλεισμού του γνωστού μουσουργού από την πλατεία Αριστοτέλους. Διότι, ασχέτως με τα επιχειρήματα περί «εκκαθαρίσεων» της πλατείας, περί ενίσχυσης της εμπορικής κίνησης του κέντρου της Θεσσαλονίκης και περί ηχητικής και άλλης ρύπανσης, δεν ξεκινάς την εξυγίανση της Αριστοτέλους με τον Μίκη.
Σε έναν χώρο που ως χθες ακόμα χοροπηδούσαν με πυρσούς οι οπαδοί του Ηρακλή, στήνεται ετησίως μια κακόγουστη φάτνη, έχουν ηχήσει νότες –ο Θεός να τις κάνει νότες– σε δαιμονικά κακόηχες «γιορτές των αγγέλων» και ακούστηκαν τα μεγαλύτερα ψέματα στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και στις προεκλογικές της συγκεντρώσεις, δεν καθιστάς τον Μίκη ηγέτη των προβλημάτων.
Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον καταστήσεις ήρωα της Δεξιάς, μια εμβληματική φιγούρα της Αριστεράς και να τον στείλεις (άραγε ακούσια;) σε ξένες αγκαλιές. Ακόμη πιο κάτω, σε όποιο σημείο του πλανήτη και να βρεθείς θα καταλάβεις ότι δύο μόνον εν ζωή Έλληνες σε διαφημίζουν την ώρα που «πεθαίνεις σαν χώρα», όπως θα έλεγε και ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης: ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος και την ώρα που σε ξεφτιλίζουν οι ψευτο-Θόδωροι της πολιτικής.
Αλλά πώς φτάσαμε από μια αποδεδειγμένα κακόγουστη στις πολιτιστικές της επιλογές δημοτική αρχή του τύπου «Ξύπνα Βασίλη!» σε μια κατάσταση του τύπου «Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα!»; Θεωρητικά στο περιβάλλον του κ. Μπουτάρη υπάρχουν άνθρωποι που και από πολιτισμό σκαμπάζουν και ιδέες έχουν. Άρα ή δεν επικοινωνεί μαζί τους ο Γιάννης Μπουτάρης ή καθοδηγείται από χώρους ύποπτων και αδιαφανών προθέσεων.
Εάν συμβαίνει το πρώτο πρόκειται για απλή, ανθρώπινη ανοησία, αν όμως πρόκειται για το δεύτερο τα ολέθρια αποτελέσματα της πράξης αυτής θα φανούν πολύ σύντομα. Σε παλαιότερο δημοσίευμα η εφημερίδα Θεσσαλονίκη δαχτυλόδειχνε ως πολιτιστικό περιβάλλον του Γιάννη Μπουτάρη τον Νίκο Στεφανίδη, πρώην ιδιοκτήτη του Μύλου, τον Γιώργο Τούλα, εκδότη της «Παράλλαξης», τον Στέφανο Τσιτσόπουλο, ραδιοφωνικό παραγωγό και φυσικά τον Σπύρο Πέγκα, ο οποίος ανέλαβε και τα καθήκοντα της αντιδημαρχίας Πολιτισμού. Μάλιστα, η ανάληψη των καθηκόντων αυτών από τον τελευταίο έθεσε στο περιθώριο τον Γιώργο Κορδομενίδη, εκδότη του περιοδικού Εντευκτήριο και μια από τις σοβαρότερες περιπτώσεις «πολιτιστανθρώπων» της Θεσσαλονίκης. Όλοι οι προηγούμενοι συνέστησαν μια καινούργια ορχήστρα πολιτισμού, που καθοδηγούμενη από την μπαγκέτα του Σπύρου Βούγια άρχισαν να παίζουν κομμάτια όπως το «Θεσσαλονίκη αλλιώς», το «Λιμάνι αλλιώς», αλλά μάλλον σύντομα θα πρέπει να γυρίσουν στο ρεπερτόριο του Νίκου Παπάζογλου και στο «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
Μόνο που στη συνέχεια το άσμα καταλήγει ότι «κάποια χεράκια λύνουν και δένουν». Κι εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε συνηθίσει κάποια χεράκια που λύνουν και δέρνουν. Κι αυτά τα χεράκια έχουν στοιχίσει πολύ τόσο στην εικόνα της συμπρωτεύουσας, αλλά και στην πολιτική ζωή του τόπου. Με τις τελευταίες ενέργειές του ο Γιάννης Μπουτάρης κινδυνεύει να ξαναθέσει σε λειτουργία αυτά τα χεράκια, που για όσους δεν θυμούνται έχουν ως επιγόνους τους τον Άνθιμο και τον Ψωμιάδη.
Διότι ο ίδιος ο Άνθιμος θα σηκωνόταν και θα έλεγε: «Γιάννη μου, εγώ τουλάχιστον έκανα ένα λάθος και κέρδισες τις εκλογές, εσύ έκανες δύο: και σε ήρωα ανέδειξες τον αντίπαλό σου και έδειξες ότι σέβεσαι ελάχιστα την πολιτιστική ιστορία της πόλης σου».
Και να φανταστεί κανείς ότι ο Γιάννης Μπουτάρης μάλλον θα ήταν στο πόπολο και θα άκουγε τον Θεοδωράκη στις συγκεντρώσεις της Αριστεράς να ξεσηκώνει το πλήθος από το μπαλκόνι του Ολύμπιον, στην Αριστοτέλους, ερμηνεύοντας τη μουσική του α καπέλα.
