του Νίκου Σίμου
Η τελευταία ευρωπαϊκή Σύνοδος των επικεφαλής των κρατών της, προσαρτημένης στο άρμα της δυστοπίας, Ε.Ε. αποφάσισε να επιβεβαιώσει, για μια ακόμα φορά όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ότι η ηγεσία της –αυτή της Κομισιόν δηλαδή– αποτελεί μια βασική αιχμή του δόρατος που, με τις κινήσεις και αποφάσεις της, πιθανότατα να οδηγήσει τα πράγματα στο μη παρέκει για την Ευρώπη και τον κόσμο.
Χθες η Σύνοδος αυτή των, κατά πλειοψηφία καθοδηγούμενων «ηγετών» των κρατών μελών της Ε.Ε., έλαβε αποφάσεις που μπορεί να φαίνονται, εκ πρώτης όψεως, πλήρως αδιάφορες όμως δεν είναι, αν πάρει κανείς υπ’ όψιν του το εξελισσόμενο γεωπολιτικό status της Βορειοκεντρικής Ευρώπης για το οποίο υπήρξε και η εξαναγκασμένη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία
Η απόφαση που έλαβε η Ε.Ε. για ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία, μία χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο και κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι τα σύνορά της, με το τέλος της σύγκρουσης, είναι μια απόφαση που μπορεί να δείχνει αδιάφορη πολιτικά, μιας και η υφή των διαπραγματεύσεων είναι η γνωστή χρονοβόρα διαδικασία με θολές προοπτικές και σαφώς παραπέμπει στο άδηλο μέλλον της ίδιας της υπό ένταξη χώρας, είναι όμως πρόδηλη των προθέσεων των παγκοσμιοποιητών και των πολιτικών εκπροσώπων τους για το σχεδιαζόμενο γεωπολιτικό πλαίσιο απομόνωσης της ρωσικής υπερδύναμης και περικύκλωσής της.
Βέβαια οι ενταξιακές συνομιλίες δεν σημαίνουν ένταξη, καθώς θα είναι μία διαδικασία χρονοβόρα που πιθανότατα δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Το παράδειγμα της Τουρκίας επιβεβαιώνει την παραπάνω εκτίμηση.
Το γεγονός όμως ότι, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ Charles Michael, «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε να αρχίσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία και τη Μολδαβία» σε ανάρτησή του στο Χ, αποτελεί ενδεικτικό του πλαισίου, μέσα στο οποίο θέλουν να συνεχίσουν οι παγκοσμιοποιητές και οι πολιτικοί εκφραστές τους –με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ– να προκαλούν τη Ρωσία, την οποία αναγνωρίζουν σαν τη μεγάλη αντίπαλο, με απρόβλεπτες για το μέλλον επιπτώσεις.
Επίσης, σημείωσε ο ίδιος ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε να χορηγήσει καθεστώς υποψήφιας χώρας και στη Γεωργία, καθώς και η Ε.Ε. θα ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη μόλις επιτευχθεί ο απαραίτητος βαθμός συμμόρφωσης με τα κριτήρια ένταξης, ενώ έχει καλέσει την Επιτροπή να υποβάλει έκθεση έως τον Μάρτιο με σκοπό τη λήψη τέτοιας απόφασης.
Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν γεωπολιτικό ενέχυρο της Ουάσιγκτον, επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο εχθρότητας γύρω από τη Ρωσία και στο επίπεδο των φυσικών συνόρων της μεγάλης αυτής χώρας και στο, κυρίως, γεωπολιτικό πεδίο με σκοπό, σταθερό, την απομόνωση της Ρώσικης Ομοσπονδίας, ώστε να αποτελεί έναν απόλυτα ευκρινή στόχο στην διαδικασία της «τελικής αναμέτρησης»
Αποτελεί μια απόφαση που στην ουσία δείχνει ότι η ήττα στο ουκρανικό μέτωπο δεν συνέτισε ούτε δίδαξε το παραμικρό στους νέο-φεουδάρχες και στα πολιτικά ενέχυρά τους.
Αντίθετα έδειξε ότι η, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά περιθωριοποιημένη, Ευρώπη με τη συγκεκριμένη ηγεσία αποτελεί έναν εν δυνάμει κίνδυνο για το μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών και για την ειρήνη στην Γηραιά Ήπειρο. Ο εν εξελίξει παγκόσμιος πόλεμος εντείνει τις κινήσεις του στρατοπέδου των ηττημένων της Δύσης που βεβαιώνουν τους φόβους που σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνω.
Είμαστε στην εποχή μιας ιστορικής μετάβασης, που μπορεί δυνητικά να αποτελεί και τη «Λυδία Λίθο» ύπαρξης αυτού του κόσμου και αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό από τις, σε παρατεταμένη παράλυση, κοινωνίες του άλλοτε δυτικού κόσμου, που καλούνται να πάρουν τις πρωτοβουλίες που θα ακυρώσουν τους πολιτικούς εκφραστές της δυστοπίας στη Γηραιά Ήπειρο και θα δώσουν ξανά την ευκαιρία στην Ευρώπη να απεξαρτηθεί από τον «θανατηφόρο» εναγκαλισμό των δυστοπιστών της Νέας Τάξης Πραγμάτων, μεταβάλλοντας την ήπειρο σε έναν διακριτό και ξεχωριστό πόλο ισορροπίας στην κατεύθυνση της συνεννόησης, της αποκλιμάκωσης των εντάσεων, της αποδοχής των νέων ιστορικών δεδομένων, της συνεργασίας και της ειρήνης
Η ιστορία μισεί την αδράνεια. Όσο συντομότερα γίνει αυτό αντιληπτό στις τάξεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τόσο καλύτερα για την ειρήνη, την ανθρωποκεντρική εξέλιξη και την πρόοδο στον κόσμο.
