Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Δυο κομμάτια λοιπόν ο χώρος που κάλυπτε ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν αποκλείεται να υπάρξουν κι άλλες αποχωρήσεις. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ γρήγορα απογοήτευσε όταν προχώρησε σε συμβιβασμούς με τις Βρυξέλλες, που τον οδήγησαν σε αναγκαστική διαχείριση της πολιτικής, με ασφυκτικές ρήτρες με «διαχειριστικής υποτέλειας». Μετά την ήττα, ο Τσίπρας έφυγε για την Αμερική, κι επέστρεψε φέρνοντας τον Αμερικανό εφοπλιστή, για… διάδοχό του! Έκπληκτοι έμειναν όλοι με τη «γραμμή» του νεόκοπου αρχηγού, που έδωσε «άφεση αμαρτιών» στο κεφάλαιο, με την ομιλία του στον Σύνδεσμο Βιομηχάνων. Και ξέσπασε η κρίση. Ο Κασσελάκης δεν ανέχθηκε την εσωκομματική Αντιπολίτευση. «Με υπονομεύετε, με αμφισβητείτε, με υποσκάπτετε», είπε στους διαφωνούντες και τους έδειξε την πόρτα της εξόδου. Θεωρεί, ότι ποτέ δεν ξανάγινε τέτοια αμφισβήτηση αρχηγού! Βέβαια, ο Στέφανος δεν έχει μελετήσει την Ιστορία της Αριστεράς. Στην αρχή της σοβιετικής επανάστασης, τον Λένιν και τον Τρότσκι πολλοί τους αποδοκίμασαν, ακόμα και ο Μαξίμ Γκόρκι! Κι όταν στη Στουτγάρδη το 1907 ο Λένιν υποστήριξε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον αγνόησαν. Όταν δημοσίευσε όμως «τις θέσεις του Απρίλη», σε τρεις εβδομάδες, χωρίς αγώνα, είχε την πλειοψηφία στο κόμμα! Στην αρχή του εμφυλίου, οι Σοσιαλεπαναστάτες πυροβόλησαν και τραυμάτισαν τον Λένιν, και έβαλαν βόμβα να ανατινάξουν το τρένο του Τρότσκι. Ο Βίκτωρ Σερζ, επαναστάτης δημοσιογράφος, προσωπικός φίλος του Τρότσκι και του Λένιν, έγραψε στις αναμνήσεις του ότι οι πράξεις και τα λόγια των δύο ηγετών, συζητούνταν παντού. «Αλλά, μέχρις εδώ. Οι ίδιοι αποδοκιμάζονταν κιόλας. Στους εχθρούς τους, απαντούσαν ανασηκώνοντας τους ώμους. Στους εργάτες, εξηγούσαν τις θέσεις τους, και μερικές φορές μειοψηφούσαν…» Οι αμφισβητίες βρέθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα μόνον επί Στάλιν. Αυτά ο Κασσελάκης δεν τα γνωρίζει. Νομίζει ότι όποιος διαφωνεί πρέπει να εκδιωχθεί.
ΑΣ ΕΛΘΟΥΜΕ σε δικά μας. Όταν το 1951 ιδρύθηκε η ΕΔΑ, την αποτελούσαν ηγέτες μικρών κομμάτων, με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Πρόεδρος Γιάννης Πασαλίδης δεν αρνήθηκε ποικιλία απόψεων. Είπε μόνο: «Όλοι έχομεν ανάγκην της βοηθείας των άλλων, και προπαντός ο αγών που είναι κοινός όλων μας…» «Να αντλούμε εμπνεύσεις από το παρελθόν» έλεγε ο Λένιν. Δεν το έκαμε ο Κασσελάκης. Πάσχει από έλλειψη ηγεσίας η Αριστερά. Το είχε πει κάποτε ο συγγραφέας Μανές Σπέρμπερ, που έγραψε την τριλογία «Δάκρυ στον ωκεανό». «Οι κομματικοί ηγέτες έχουν ήδη νοθεύσει σε τέτοιο βαθμό τα πάντα, ώστε κανείς δεν θα μπορέσει να βρει την αλήθεια.» Αυτό συμβαίνει σήμερα. Είπε και κάτι άλλο προφητικό για την εποχή μας ο συγγραφέας Μανές Σπέρμπερ, μέλος του ΚΚ Γερμανίας από το 1927: «Εκεί που υπήρχαν ιδέες, τώρα υπάρχουν πολλαπλοί ελιγμοί, που σε κάνουν να ξεχνάς τον πρωταρχικό στόχο…» Αυτό ακριβώς έπαθαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι πρωταρχικός στόχος και είναι η Αντίσταση στη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πάμε λίγο πίσω, όταν οι πολίτες έβγαιναν στους δρόμους για να εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους για την οικονομική δικτατορία. Τότε υπήρχαν ακόμα ρομαντικοί ευρωβουλευτές, που νόμιζαν –με κάθε καλή πρόθεση– ότι μέσα στο αδυσώπητο καπιταλιστικό στρατηγείο των Βρυξελλών, θα μπορούσε να αναπτυχθεί «ριζοσπαστικό ρεύμα σκέψης». Ήταν καλοκαίρι του 2001, όταν η ευρωπαϊκή Αριστερά των κινημάτων έδωσε ραντεβού στη Γένοβα για να διαδηλώσει κατά της παγκοσμιοποίησης, την ώρα ακριβώς που γινόταν η σύνοδος κορυφής των G-8. Ο τραπεζικός καπιταλισμός έδειξε αμέσως το αληθινό του φρικιαστικό πρόσωπο. Οι ιταλικές αρχές εξαπέλυσαν με πρωτοφανή αγριότητα μέτρα κατά των ειρηνικών διαδηλωτών. Τότε δολοφονήθηκε από αστυνομικούς ο 23χρονος Κάρλο Τζουλιάνι. Μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα του ευρωκοινοβουλίου, σηκώθηκε ο ευρωβουλευτής του Συνασπισμού Μιχάλης Παπαγιαννάκης, και είπε: «Αυτή είναι η αληθινή παγκοσμιοποίηση. Δίνετε μια κουτσουρεμένη αντίληψη για τον κόσμο, έναν κόσμο που ενοποιείται από την οικονομία, στην πραγματικότητα από τις επιχειρήσεις και τα χρηματιστήρια, και που απειλείται όλο και περισσότερο από τις αντιφάσεις του, τις κρίσεις του, τις κοινωνικές και οικολογικές καταστροφές του, απέναντι στις οποίες η συλλογική και δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση των πολιτών, δεν έχει δήθεν καμιά δυνατότητα δράσης. Παίζετε με τη φωτιά και με τις ζωές μας. Εμείς θέλουμε, όπως το έλεγε με τη δύναμη του οράματος και της πρότασής του ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, την πολιτική διεύθυνση της παγκοσμιοποίησης!» Κάποιοι στην αίθουσα γέλασαν. Ο Παπαγιαννάκης, βέβαια, με την τελευταία φράση του, τους ειρωνευόταν. Αν ήταν ποτέ δυνατόν να δώσουν οι τραπεζίτες αυτή τη διεύθυνση στην Αριστερά… Είπε κι άλλα όμως ο Παπαγιαννάκης, που δεν άρεσαν στο ευρωπαϊκό κατεστημένοι: «Ας αποφασίσουμε να χρηματοδοτήσουμε την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου. Ας ευνοήσουμε τις προσπάθειες περιφερειακής ενοποίησης στην Αφρική και αλλού, την ανάπτυξη της οικονομίας και των ανταλλαγών με αυτές τις περιοχές του κόσμου…» Ο Παπαγιαννάκης θέλησε να εφαρμόσει αυτό που έλεγε ο Γκράμσι: Να αντιτάξει στην απαισιοδοξία της λογικής, την αισιοδοξία της θέλησης… Μάταιος κόπος…
Οι άρχοντες των Βρυξελλών, το μόνο που βρήκαν να του απαντήσουν, ήταν ότι οι δυνάμεις καταστολής θα χτυπούν αλύπητα τους διαδηλωτές. Και οι δυνάμεις καταστολής στην Ιταλία, μπορούν ατιμώρητα να παραβιάζουν τους πιο στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες…
ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ και τον νέο φορέα που παρουσιάζεται μετά τη διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται να λύσει όμως ουσιώδη προβλήματα της Αριστεράς. Οι νέες αναζητήσεις θέλουν χρόνο και άλλους ανθρώπους. Ο Αλέκος Αλαβάνος, μπροστά στις προκλήσεις των καιρών, θυμόταν τον Φιλίπ Ερτσόκ, μέλος του πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ. Γαλλίας, έναν από τους γνωστούς διαφωνούντες, με θετική συμβολή στην υπόθεση των νέων αναζητήσεων της Αριστεράς. Και κάτι με ιδιαίτερη σημασία: Ο Αλέκος Αλαβάνος, που ήταν ο πρώτος Έλληνας ευρωβουλευτής που εκλέχθηκε πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομάδας του Συνασπισμού, 7 μήνες μετά την ανάδειξή του, παραιτήθηκε από το αξίωμά του, όταν είδε τον παγκόσμιο χάρτη της Αριστεράς να τσαλακώνεται και να ποδοπατείται κάτω από τον οδοστρωτήρα του καπιταλισμού των Βρυξελλών. Νέος φορέας της «Αριστεράς», λοιπόν; Δύσκολο πείραμα. Θυμάμαι τον Μπάμπη Δρακόπουλο, που το 1986, στο 4ο και τελευταίο συνέδριο του ενιαίου ΚΚΕ εσωτερικού, συζητούσαν το πρόβλημα δημιουργίας ενός τέτοιου φορέα. Ο Μπ. Δρακόπουλος το θεώρησε ανώριμο. Ήταν η πρώτη φορά που ο Κώστας Φιλίνης διαφώνησε μαζί του, χωρίς όμως αυτό να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο τη φιλία τους. Άργησε πολύ η Αριστερά να συνειδητοποιήσει τη στρατηγική του καπιταλισμού. Ότι δηλαδή γινόταν κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ θυμάται σήμερα ότι το 1984 μέσα στη «μεγαλοπρέπεια» που έδινε η παρουσία της Ολλανδέζας βασίλισσας Βεατρίκης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συζητήθηκε το προσχέδιο συνθήκης για την «Ευρωπαϊκή Ένωση». Ήταν η έκθεση Σπινέλλι. Ένα πρώτο «περίεργο» αυτής της ιστορίας, ήταν ότι εμπνευστής του εν λόγω σχεδίου ήταν ο Αλτιέρο Σπινέλλι, ευρωβουλευτής προσκείμενος στο ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα! Ένας «Κασελλάκης» της εποχής του! Φυσικά, όλες οι συντηρητικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ενέκριναν το σχέδιο με ενθουσιασμό. Από πλευράς δικής μας, συνέβη το εξής παράδοξο: Ο Λεωνίδας Κύρκος, εκπρόσωπος του μόνου κόμματος που είχε επεξεργαστεί μια συνολική πολιτική για την ΕΟΚ» –όπως έγραφε η Αυγή–, είχε χαρακτηρίσει την έκθεση «ουτοπία», αλλά… δεν την καταψήφισε! Δυστυχώς κάποιες γνωστές προσωπικότητες προσκείμενες στον «ανανεωτικό» χώρο έβαλαν τις υπογραφές τους δίπλα στις υπογραφές πρώην υπουργών της Νέας Δημοκρατίας, όπως του Ν. Λούρου και του Πάνου Λαμπρία. Μόνο ο Τάκης Αδάμος του ΚΚΕ, είχε το σθένος να τονίσει ότι η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Πράξη, δηλαδή η πολιτική ενοποίηση, σημαίνει εθνικό εξανδραποδισμό, και μετατροπή των εργαζομένων σε δουλοπαροίκους του μεγάλου κεφαλαίου. Η Αριστερά έχασε το παιχνίδι, επειδή δεν στήριξε και δεν ενίσχυσε τις φυγόκεντρες δυνάμεις στην Ευρώπη. Ο Μαγιακόφσκι, στον «Κοριό», την περίφημη θεατρική του σάτιρα, κραύγαζε: «Ανάστησέ με… Βάλε μου καινούργιο αίμα στην καρδιά, καινούργια σκέψη στο κρανίο…»
Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται σήμερα η Αριστερά…
