Ο Γιώργος Σαπουνάς (https://sapounasgiorgos.blogspot.com/) είναι μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΠΟ) και υποψήφιος βουλευτής στην Β’ Αθηνών.
Η σημασία των επερχόμενων εκλογών βρίσκεται στο κατά πόσο από την κάλπη θα προκύψει κυβέρνηση από τα κόμματα του μαύρου μπλοκ, πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., σταθεροποιώντας το «μνημονιακό» σύστημα ή αντίθετα εάν θα μπούμε σε μια περίοδο αστάθειας του συστήματος που θα αφήνει ανοιχτή την προοπτική για τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις, για την αμφισβήτηση και ανατροπή όλου του «μνημονιακού» πλαισίου και των μέτρων που πάρθηκαν και συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό. Από αυτή τη διαπίστωση προκύπτουν τα καθήκοντα της Αριστεράς και αποκτά νόημα το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς». Ψήφο, λοιπόν, στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς βάζει τον στόχο της αριστερής κυβέρνησης και ηγείται της εναλλακτικής απάντησης στα συστημικά διλήμματα δημιουργώντας δυναμική και ελπίδα.
Η πρακτική δυνατότητα συγκρότησης μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς» αφορά την επόμενη μέρα των εκλογών και εξαρτάται όχι από τη σημερινή προεκλογική στάση των αριστερών κομμάτων – πρωτίστως του ΚΚΕ, αλλά από τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν με βάση τα εκλογικά ποσοστά, δηλαδή τη λαϊκή πίεση για «αριστερή διέξοδο».
Απ’ αυτή την άποψη η συγκεκριμένη περίοδος μοιάζει -τηρουμένων των αναλογιών- με την περίοδο 1958-1965. Το ’58 η τότε ενωμένη Αριστερά, η ΕΔΑ έφτασε στο ιστορικό 25% και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση. Η εξέλιξη αυτή αναζωπύρωσε τη λαϊκή διάθεση για διεκδίκηση και ανατροπή. Το σύστημα «γέννησε» την «κεντροαριστερά» της εποχής, την Ένωση Κέντρου η οποία θα αναλάβει να απορροφήσει την αριστερή διάθεση και να συγκρουστεί με τη δεξιά ΕΡΕ. Στις εκλογές του ’61 θα επικρατήσει η βία και η νοθεία του Καραμανλή, περιορίζοντας σε συνδυασμό με την παρουσία της Ε.Κ., την ΕΔΑ. Στις εκλογές του ’63 /‘64 η ΕΔΑ θα παραχωρήσει, σχεδόν οικειοθελώς, τη δυνατότητά της στην Ε.Κ. Το σύστημα, ωστόσο, θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί όλα τα όπλα του: βία, νοθεία, προβοκάτσιες κ.λπ. Ήδη από τον Μάη του ’63 έχει προηγηθεί η δολοφονία του Λαμπράκη από τα όργανα του παρακράτους. Όμως, το λαϊκό φρόνημα έχει ακόμη πολλά να δώσει. Θα επακολουθήσουν τα Ιουλιανά του ’65, οι αποστασίες και μόνο μετά την αδυναμία τιθάσευσης του κινήματος (114, 15%, 715 σωματεία) και την ουσιαστική αντίθεση των αστικών πολιτικών δυνάμεων (ΕΡΕ, Ε.Κ.) θα ανοίξει ο δρόμος για την εκτροπή της χούντας.
Η Ιστορία διδάσκει. Πρώτος και σημαντικότερος κίνδυνος η απορρόφηση της αριστερής, ανατρεπτικής και απελευθερωτικής κοινωνικής δυναμικής από το ίδιο το σύστημα μέσω «κεντροαριστεράς».
Η «κεντροαριστερά» ως διαδικασία ανασύστασης του σοσιαλδημοκρατικού αστικού πυλώνα, σήμερα πρωτίστως μέσω της ΔΗΜΑΡ, αφορά τη δυνατότητα ή την αδυναμία της Αριστεράς να επιλέξει σωστά τα όρια της διαχείρισης των αντιφάσεων του συστήματος εντός της κρίσης και συνακόλουθα και τα σημεία από τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει «ούτε βήμα πίσω», καθώς αποτελούν τις ακρογωνιαίους λίθους για την ουσιαστική ανατροπή των συστημικών, αντεργατικών και αντιλαϊκών επιλογών.
Σήμερα αυτά τα σημεία είναι: η καταγγελία και ανατροπή της δανειακής σύμβασης, των μνημονίων και όλων των σχετικών μέτρων, η παύση των πληρωμών προς τους δανειστές με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η εκδίωξη της τρόικας, η ανυποχώρητη σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές της ΟΝΕ και της Ε.Ε. πέρα από το νομισματικό εκβιασμό, η επιδίωξη συγκρότησης «κυβέρνησης της Αριστεράς», σαφώς διακριτής από κάθε άλλη θολή «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, η Δημοκρατία και η πιο αριστερή νοηματοδότησή της. Βασικά, αφορούν την άποψη ότι αυτή η διαδικασία που σήμερα συμπυκνώνεται στις εκλογές αντανακλά και επηρεάζει το πιο ουσιαστικό πεδίο αντιπαράθεσης που είναι το πεδίο της ταξικής και πολιτικής πάλης των ίδιων των εργαζόμενων, του λαού και της νεολαίας στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στις γειτονιές…
