Του Ρούντι Ρινάλντι. Σε ολόκληρη την χώρα απλώνονται μια σειρά από κινητοποιήσεις και αγώνες που επίκεντρο έχουν την ανέχεια και τη φτώχεια που φέρνει η μνημονιακή πολιτική, καθώς και η γενικότερη επιβολή αυταρχισμού στη δημόσια ζωή. Η εξάπλωση του κινήματος «Δεν πληρώνω», ο ξεσηκωμός των κατοίκων της Κερατέας για το ΧΥΤΑ, οι συνεχιζόμενες απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ), η απεργία των γιατρών και η κατάληψη του υπουργείου Υγείας, οι κινητοποιήσεις των αγροτών είναι ορισμένες από τις εκδηλώσεις αυτού του φουντώματος.
Τα ιδιαίτερα στοιχεία των αγώνων είναι η μαζική συμμετοχή απλών ανθρώπων στο κίνημα «Δεν πληρώνω», η συνάντηση εργαζομένων διαφορετικών κλάδων μέσα στον αγώνα (π.χ. ο συντονισμός των σωματείων στα ΜΜΜ ή τα κοινά συνθήματα ανάμεσα σε γιατρούς και οδηγούς λεωφορείων στις πορείες), η γενική αποδοχή των αγώνων αυτών ως αναγκαίων και δίκαιων από την κοινωνία.
Οι αγώνες χτυπούν το καμπανάκι για πολλούς. Η μεν συνδικαλιστική γραφειοκρατία αναγκάζεται να προκηρύξει νέα γενική απεργία για τις 23/2 , χωρίς να παίρνει καμιά χρήσιμη πρωτοβουλία, ενόσω στη Βουλή ψηφίζονται σωρηδόν τροπολογίες και ποινικοποιούνται οι αγώνες. Η δε κυβέρνηση οδηγείται σε πρωτοφανή μέτρα καταστολής και αυταρχισμού που θυμίζουν χούντα, για να συγκρατήσει τη λαϊκή οργή και τους αγώνες. Χτυπά αδίστακτα στην Κερατέα, απαγορεύει τις συγκεντρώσεις επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο στις Σέρρες, κάνει ασκήσεις στο στρατό (άσκηση Καλλίμαχος) για την αντιμετώπιση διαδηλωτών, που φωνάζουν «ελευθερία» και «ειρήνη», φέρνει απαράδεκτες ρυθμίσεις για να ποινικοποιήσει το κίνημα «Δεν πληρώνω».
Με μια έννοια, οι αγώνες είναι παρόντες στο γενικό πλαίσιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ωστόσο, η ανάγκη δεν είναι απλώς να εκδηλωθούν αγώνες και αντιστάσεις. Υπάρχει απαίτηση να πολιτικοποιηθούν οι αγώνες αυτοί, να συνδεθούν μεταξύ τους μέσα από εμφανείς κοινούς πολιτικούς στόχους, να απαιτηθεί αξιόπιστα και αποφασιστικά μια αλλαγή πορείας στην κατεύθυνση της πολιτικής, οικονομικής και οικονομικής διεξόδου. Οι αγώνες, το λαϊκό κίνημα, πρέπει να θέσουν ανοικτά και καθαρά την καταγγελία της κυβέρνησης και του Μνημονίου, να άρουν κάθε νομιμοποίηση προς αυτούς, ότι τάχα μπορούν να οδηγήσουν σε διέξοδο τη χώρα, αντίθετα να τους ονοματίσουν σαν βασικούς υπεύθυνους μιας χρεοκοπίας σε όλους τους τομείς. Μεθοδευμένη χρεοκοπία που βοήθησε την ντόπια ολιγαρχία να τσεπώσει και να φυγαδεύει 600 δισ. ευρώ (τεράστιο ποσό) στις ελβετικές τράπεζες. Ας αναλογιστούμε τις διάφορες Siemens, τα διάφορα πολυκλαδικά μονοπώλια, πόσα έχουν τσεπώσει και κερδίσει από τις μπίζνες τους στην Ελλάδα και την πιο επικερδή για αυτά καταστροφή του παραγωγικού της ιστού και θα έχουμε μια απλή εικόνα του πλιάτσικου που έχει στηθεί. Οι δανειστές της χώρας δεν τη βοηθούν να ορθοποδήσει, αλλά αντίθετα την δένουν χειροπόδαρα, επιβάλλοντας την πιο άγρια αφαίμαξη ζωντανών πόρων και πλουτοπαραγωγικού πλούτου.
Η πολιτικοποίηση των αγώνων και των κινημάτων δεν μπορεί να γίνει χωρίς ιδέες, συνθήματα, διεργασίες, κέρδισμα των φυσικών πρωτοποριών σε κάθε χώρο, χωρίς γενική ζύμωση και πρωτοβουλίες που να ενώνουν και να εκφράζονται από κοινά πλαίσια. Κι όμως, δεν είναι υπόθεση προβολής ενός πλαισίου και προσπάθειας καλουπώματος των αγώνων μέσα στο πλαίσιο αυτό. Ο «πλατφορμισμός» αυτός, που εκδηλώνεται και ως «καθαρότητα» βλέπει από μακριά και αφ’ υψηλού τη νέα διαθεσιμότητα και το ριζοσπαστισμό που αναπτύσσεται σε ένα τμήμα της κοινωνίας, δεν συγγενεύει με αυτόν, δεν του έχει εμπιστοσύνη.
Μια μεγάλη αντιπαράθεση θα ανοίξει, και γύρω από αυτήν κινούνται όλες οι πολιτικές που εκφράζουν κοινωνικές δυνάμεις και ταξικά συμφέροντα: Ποια κατεύθυνση και με ποια περιεχόμενα μπορεί να οδηγήσει σε μια πολιτική, κοινωνική, οικονομική διέξοδο για το λαό; Ποια τάξη, ποια κοινωνική συμμαχία, ποιο πολιτικό μπλοκ δυνάμεων μπορεί να το πραγματοποιήσει; Η αντιπαράθεση γύρω από αυτά τα επίδικα θα δημιουργήσει μία νέα συνείδηση στις φυσικές πρωτοπορίες και στον κόσμο που μετέχει των διεργασιών και των κινημάτων.
Τα θέματα έχουν ανοίξει και γενικευτεί. Οι «οικονομολόγοι» έδωσαν ένα ορισμένο υλικό, ο Μίκης Θεοδωράκης έθεσε ορισμένα σημαντικά ζητήματα, η αστική πλευρά συνεχίζει το βιολί της. Η Αριστερά μπορεί να υπάρξει, και να είναι σύγχρονη, μόνο μέσα από την απάντηση των γενικών ζητημάτων και όχι μέσα από την συστηματική αγνόησή τους, συνεπαρμένη από τον κοσμοπολίτικο δικαιωματικό ακτιβισμό.
Ρούντι Ρινάλντι
Οι αγώνες χτυπούν το καμπανάκι για πολλούς. Η μεν συνδικαλιστική γραφειοκρατία αναγκάζεται να προκηρύξει νέα γενική απεργία για τις 23/2 , χωρίς να παίρνει καμιά χρήσιμη πρωτοβουλία, ενόσω στη Βουλή ψηφίζονται σωρηδόν τροπολογίες και ποινικοποιούνται οι αγώνες. Η δε κυβέρνηση οδηγείται σε πρωτοφανή μέτρα καταστολής και αυταρχισμού που θυμίζουν χούντα, για να συγκρατήσει τη λαϊκή οργή και τους αγώνες. Χτυπά αδίστακτα στην Κερατέα, απαγορεύει τις συγκεντρώσεις επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο στις Σέρρες, κάνει ασκήσεις στο στρατό (άσκηση Καλλίμαχος) για την αντιμετώπιση διαδηλωτών, που φωνάζουν «ελευθερία» και «ειρήνη», φέρνει απαράδεκτες ρυθμίσεις για να ποινικοποιήσει το κίνημα «Δεν πληρώνω».
Με μια έννοια, οι αγώνες είναι παρόντες στο γενικό πλαίσιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ωστόσο, η ανάγκη δεν είναι απλώς να εκδηλωθούν αγώνες και αντιστάσεις. Υπάρχει απαίτηση να πολιτικοποιηθούν οι αγώνες αυτοί, να συνδεθούν μεταξύ τους μέσα από εμφανείς κοινούς πολιτικούς στόχους, να απαιτηθεί αξιόπιστα και αποφασιστικά μια αλλαγή πορείας στην κατεύθυνση της πολιτικής, οικονομικής και οικονομικής διεξόδου. Οι αγώνες, το λαϊκό κίνημα, πρέπει να θέσουν ανοικτά και καθαρά την καταγγελία της κυβέρνησης και του Μνημονίου, να άρουν κάθε νομιμοποίηση προς αυτούς, ότι τάχα μπορούν να οδηγήσουν σε διέξοδο τη χώρα, αντίθετα να τους ονοματίσουν σαν βασικούς υπεύθυνους μιας χρεοκοπίας σε όλους τους τομείς. Μεθοδευμένη χρεοκοπία που βοήθησε την ντόπια ολιγαρχία να τσεπώσει και να φυγαδεύει 600 δισ. ευρώ (τεράστιο ποσό) στις ελβετικές τράπεζες. Ας αναλογιστούμε τις διάφορες Siemens, τα διάφορα πολυκλαδικά μονοπώλια, πόσα έχουν τσεπώσει και κερδίσει από τις μπίζνες τους στην Ελλάδα και την πιο επικερδή για αυτά καταστροφή του παραγωγικού της ιστού και θα έχουμε μια απλή εικόνα του πλιάτσικου που έχει στηθεί. Οι δανειστές της χώρας δεν τη βοηθούν να ορθοποδήσει, αλλά αντίθετα την δένουν χειροπόδαρα, επιβάλλοντας την πιο άγρια αφαίμαξη ζωντανών πόρων και πλουτοπαραγωγικού πλούτου.
Η πολιτικοποίηση των αγώνων και των κινημάτων δεν μπορεί να γίνει χωρίς ιδέες, συνθήματα, διεργασίες, κέρδισμα των φυσικών πρωτοποριών σε κάθε χώρο, χωρίς γενική ζύμωση και πρωτοβουλίες που να ενώνουν και να εκφράζονται από κοινά πλαίσια. Κι όμως, δεν είναι υπόθεση προβολής ενός πλαισίου και προσπάθειας καλουπώματος των αγώνων μέσα στο πλαίσιο αυτό. Ο «πλατφορμισμός» αυτός, που εκδηλώνεται και ως «καθαρότητα» βλέπει από μακριά και αφ’ υψηλού τη νέα διαθεσιμότητα και το ριζοσπαστισμό που αναπτύσσεται σε ένα τμήμα της κοινωνίας, δεν συγγενεύει με αυτόν, δεν του έχει εμπιστοσύνη.
Μια μεγάλη αντιπαράθεση θα ανοίξει, και γύρω από αυτήν κινούνται όλες οι πολιτικές που εκφράζουν κοινωνικές δυνάμεις και ταξικά συμφέροντα: Ποια κατεύθυνση και με ποια περιεχόμενα μπορεί να οδηγήσει σε μια πολιτική, κοινωνική, οικονομική διέξοδο για το λαό; Ποια τάξη, ποια κοινωνική συμμαχία, ποιο πολιτικό μπλοκ δυνάμεων μπορεί να το πραγματοποιήσει; Η αντιπαράθεση γύρω από αυτά τα επίδικα θα δημιουργήσει μία νέα συνείδηση στις φυσικές πρωτοπορίες και στον κόσμο που μετέχει των διεργασιών και των κινημάτων.
Τα θέματα έχουν ανοίξει και γενικευτεί. Οι «οικονομολόγοι» έδωσαν ένα ορισμένο υλικό, ο Μίκης Θεοδωράκης έθεσε ορισμένα σημαντικά ζητήματα, η αστική πλευρά συνεχίζει το βιολί της. Η Αριστερά μπορεί να υπάρξει, και να είναι σύγχρονη, μόνο μέσα από την απάντηση των γενικών ζητημάτων και όχι μέσα από την συστηματική αγνόησή τους, συνεπαρμένη από τον κοσμοπολίτικο δικαιωματικό ακτιβισμό.
Ρούντι Ρινάλντι
Σχόλια
