Δύο ζητήματα έχουν ιδιαίτερη σημασία τούτες τις μέρες. Και τα δύο συνδέονται με γεωπολιτικές διαστάσεις. Το πρώτο είναι η συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα, και το δεύτερο το ταξίδι που θα πραγματοποιήσει ο Μητσοτάκης στην Άγκυρα.
Ασφαλώς η σφαγή κυρίως αμάχων, γυναικών και παιδιών, στη Γάζα έχει άλλες διαστάσεις, θα λέγαμε οικουμενικές: Γίνεται υπό τις ευλογίες και τον κυνισμό της «συλλογικής Δύσης», με άμεσο αυτουργό το σιωνιστικό Ισραήλ – το οποίο αντιγράφει πλέον ανοικτά τις ναζιστικές μεθόδους («συλλογική ευθύνη», υπάνθρωποι οι Παλαιστίνιοι κ.λπ.). Στο Ισραήλ παρέχεται αφειδώς το «δικαίωμα αυτοάμυνας» από όλη τη Δυτική συμμαχία, ενώ δεν αναγνωρίζεται στους Παλαιστίνιους, ή σε χώρες όπως το Ιράν που δέχονται επιθέσεις των ισραηλινών εμπρηστών. Η αντίδραση των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής μας πέρα από τις Δυτικές (δηλαδή Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.λπ.) είναι υποτονική. Δεν διακόπτουν διπλωματικές και άλλες σχέσεις με το Ισραήλ, συνιστούν κι αυτές «αυτοσυγκράτηση» και «κατάπαυση του πυρός».
Παρ’ όλα αυτά το πιο αποτελεσματικό όπλο κατά της σφαγής είναι η ογκούμενη διεθνής απομόνωση του Ισραήλ «από τα κάτω», από τη νεολαία στις δυτικές χώρες, από θαρραλέους εβραίους που καταγγέλλουν κι αυτοί τη γενοκτονία, από διανοούμενους και καθηγητές πανεπιστημίων που δεν αποδέχονται τον νέο μακαρθισμό που επιβάλλεται σε όλη τη Δύση. Η αντίσταση των Παλαιστινίων εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και η Παλαιστινιακή σημαία είναι μεταξύ των πιο γνωστών στη σύγχρονη ιστορία. Οι μάζες στις αραβικές και ισλαμικές χώρες είναι στο πλευρό των Παλαιστινίων, και τα εκεί αντιδραστικά καθεστώτα βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία. Το «τόξο της αντίστασης», από τους Χούθι έως τη Χεζμπολάχ, και το Ιράν, αποτελούν ένα αντίβαρο έως ένα βαθμό. Ο αφοπλισμός του Ισραήλ γίνεται μέσα από την απομόνωσή του, μέσα από την καταγγελία της θηριωδίας που έχει γίνει φύση του σιωνιστικού μορφώματος, και τη βλέπει όλος ο κόσμος. Το να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, είναι ένα πρώτο, οικουμενικό καθήκον κάθε ανθρώπου που σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη και τα δικαιώματα των λαών και εθνών.
Το ταξίδι του Μητσοτάκη στην Τουρκία (περνάμε στο δεύτερο ζήτημα) αφορά τις σχέσεις δύο υποτιθέμενων «συμμάχων» που όμως έχουν εξελιχθεί με ανισόμετρο τρόπο, γεγονός που εκμεταλλεύεται ο τουρκικός επεκτατισμός. Οι πάτρωνες της Ελλάδας (ΗΠΑ και Ε.Ε.) σπρώχνουν προς μια «φιλία» και «συνεργασία». Στην πραγματικότητα, είναι διατεθειμένες να ρυμουλκήσουν την Τουρκία πιο στενά στο Δυτικό στρατόπεδο, παραχωρώντας της μέρος της κυριαρχίας της Ελλάδας σαν ρεγάλο. Ο Ερντογάν ρητορεύει ότι «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να επιλύσουμε», εννοώντας ότι η Ελλάδα έχει συμφέρον να κάνει υποχωρήσεις. Το δείχνει με αλαζονεία όταν τις παραμονές της συνάντησης ανακηρύσσει με τον πιο επίσημο τρόπο τη Μονή της Χώρας σε τζαμί, όταν λίγο πριν έχει χαρακτηρίσει ως λάθος τη μη κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου, όταν συνεχίζει να διεκδικεί τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (και το Αιγαίο), όταν στην Θράκη το εκεί προξενείο κάνει αλυτρωτική προπαγάνδα, όταν δεν σταματά με διάφορες Navtex και ασκήσεις να δημιουργεί τετελεσμένα (που η «διεθνής κοινότητα» τα αποδέχεται).
Είναι σαφές ότι το ελληνικό επιτελείο –Mητσοτάκης, Γεραπετρίτης, Παπαδοπούλου– εκτελεί ένα συμβόλαιο ανάλογο με αυτό της συμφωνίας των Πρεσπών υπό την αυστηρή εποπτεία των ΗΠΑ-Γερμανίας. Γιατί το πιο απλό που θα είχε να κάνει μετά τις τόσες προκλήσεις του Ερντογάν θα ήταν να μην πραγματοποιηθεί το ταξίδι και να μην υπογραφούν οι συμφωνίες που προετοιμάζονται πυρετωδώς σε όλες τις συναντήσεις που έχουν προηγηθεί ανάμεσα στις δύο πλευρές. Δεν μπορεί να πανηγυρίζει η κυβέρνηση που έρχονται τόσοι Τούρκοι τουρίστες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και παράλληλα να κάνει πράξει την αποστρατιωτικοποίησή τους κατ’ απαίτηση Τουρκίας και ΝΑΤΟ (χάριν ενίσχυσης και της Ουκρανίας). Ο νεοραγιαδισμός (προς πολλούς αφεντάδες) είναι στο τιμόνι του πολιτικού κόσμου, που μάλιστα θέλει να παρουσιάσει αυτήν την πολιτική ως μεγάλη επιτυχία… Η Τουρκία ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη υποβάλλει όρους στην περιοχή, έχοντας σημαντική παρουσία στα Βαλκάνια. Η αφασία της ελληνικής πλευράς και η ΝΑΤΟφροσύνη οδηγούν σε νέες εθνικές περιπέτειες στην περιοχή.
Γι’ αυτό και τα δύο γεγονότα (σφαγή και ταξίδι) έχουν γεωπολιτική-γεωστρατηγική σημασία. Διεθνή έως και παγκόσμια ο πόλεμος και η σφαγή στη Μέση Ανατολή. Περιφερειακή, από Κύπρο έως Βαλκάνια (βλ. Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη και διείσδυση οικονομική-στρατιωτική της Τουρκίας εκεί), το ταξίδι.
Ευρωεκλογές; Ποια Ευρώπη; Ποιος λόγος περί Ευρώπης; Η Ευρώπη υπάρχει ως ναυάγιο και ως ΝΑΤΟϊκό συμπλήρωμα…
